Be you!

Πριν καιρό είχα αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια από ένα brand που θεωρείται πολύ οικονομικό και υποκαταστήματα του υπάρχουν στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Η τιμή τους ήταν εξαιρετική, τόσο εξαιρετική για το στυλ που είχαν, που δεν το πίστευα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη με ρωτήσει από πού τα έχω αγοράσει και όταν απαντώ, μένουν όλοι άφωνοι, λέγοντας: εγώ γιατί δεν τα είδα;

Μα

είχα πάει από εκεί. Από την άλλη, όταν μπαίνω σε ένα πολυκατάστημα ποτέ δεν πηγαίνω εκεί που στέκονται οι πολλοί. Δεν σταματώ στο ρούχο που έχει συγκεντρώσει γυναίκες γύρω του, που το πολιορκούν, κοιτάζω τι ταιριάζει στο δικό μου μάτι, χωρίς να με ενδιαφέρει αν είναι στη μόδα ή όχι. Θα το κάνω εγώ να είναι, σκέφτομαι. Και όλα αυτά χωρίς καμία υπερφίαλη διάθεση.

Αν μπορούσα να μιλήσω στις γυναίκες θα τους έλεγα πως ναι, θα πρέπει να κοιτούν τα περιοδικά, έντυπα και μη, για το τι κυκλοφορεί, τι χρειάζεται να αγοράσουν. Από την άλλη όμως, οφείλουν μέσα στον κυκεώνα των επιλογών που προσφέρονται να διακρίνουν αυτό που ταιριάζει στις ίδιες τόσο που θα καθορίσει το προσωπικό τους στυλ. Να μην παρασύρονται από την τάση, από την μάζα. Να παρασύρονται μόνο από αυτό που βλέπουν στον καθρέπτη και από το αποτέλεσμα που προκύπτει.

Οι μεγάλες ντίβες του κινηματογράφου και του θεάματος, δε λατρεύτηκαν για τα ακριβά ρούχα που φορούσαν. Λατρεύτηκαν για το προσωπικό τους αποτύπωμα, για την αίσθηση που άφηναν στο πέρασμά τους. Το προσωπικό στυλ. Μεγάλη υπόθεση. Κατακτιέται με τον χρόνο. Είναι το αντικείμενο ή το στοιχείο εκείνο στην περιβολή μας που χαρακτηρίζει εμάς τις ίδιες. Είναι η λεπτομέρεια που ξεχωρίζει.

Είναι η ανάσα, ο τρόπος που κάθεται κανείς, η φυσικότητα στις κινήσεις. Δεν είναι ένας άλλος εαυτός, τόσο ανυπόφορος μερικές φορές που θέλουμε να τον πετάξουμε από πάνω μας. Δεν είναι προσωπικό στιλ, η μίνι φούστα που τραβάμε προς τα κάτω. Τα τακούνια που δεν μπορούμε να τα περπατήσουμε. Το βάψιμο που μας δίνει όψη προσωπείου στην εικόνα μας. Δεν είναι η ομογενοποίηση, η ομοιομορφία η αλλοτρίωση.

Στιλ είμαι εγώ. Είναι οι ανάγκες που ικανοποιεί το ντύσιμό μου. Είναι η συναισθηματική μου κατάσταση. Είναι αυτό που δεν αντιγράφεται, μένει σαν δυνατό άρωμα στον χώρο. Ναι, η μόδα είναι παιχνιδιάρα, Πρωτέας ο πατέρας της, φανταστική στα γούστα της, γεμάτη πειρασμούς όπως έλεγε ο Βολταίρος, βρίσκεται εκεί όμως για να μας ομορφαίνει, όχι για να αλλάζει και να μεταποιεί, σαν παλιό κοστούμι, τον εαυτό μας, το είναι μας.