Η άποψή μου: Το τέλος ενός ονείρου;

Αυτό το κείμενο γράφεται νοερά εδώ και δύο χρόνια. Παρακολουθώ ανελλιπώς (και παίζω, πολύ μέτρια) τένις από την δεκαετία του ’70. Δεν περίμενα ποτέ, ούτε στα πιο άγρια όνειρά μου, ότι θα είχα την ευτυχία να δω έναν Έλληνα και μια Ελληνίδα στην κορυφή του αθλήματος. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ένα τεράστιο ταλέντο που παίζει (από τότε που αποσύρθηκε ο βασιλιάς) ίσως το πιο όμορφο τένις σήμερα. Στις καλές μέρες, το approach shot που το χτυπά εν κινήσει ανεβαίνοντας στον φιλέ, ή το ρεβέρ down the line σαν βολίδα, αγγίζουν την τελειότητα.

For the record
Από τότε που ο Στέφανος έχασε εκείνον

τον ψυχοβγαλτικό τελικό στο Roland Garros του ’21 από τον Djokovic, κάτι άλλαξε, σαν να χάθηκε η αυτοπεποίθηση, και το υπόλοιπο της χρονιάς πήρε την κατιούσα. Ίσως ήταν η κούραση, έχοντας παίξει 49 (!) ματς τους πρώτους 6 μήνες (ποιος φωστήρας επέτρεψε να γίνει αυτό; Δεν βλέπουν πως προστατεύουν τον Alcaraz για να μην εξαντληθεί από απανωτά τουρνουά;).

Μετά ήρθε το πρόβλημα στα δάχτυλα του ποδιού του (το νεύρωμα του Morton). Μετά το tennis elbow και η χειρουργική επέμβαση. Αναθαρρήσαμε όταν το είδαμε να φτάνει στα ημιτελικά του Australian του ’22, και να κερδίζει (για δεύτερη φορά) στο Monaco, αλλά όχι για πολύ. Τα χάλια στο Roland Garros του ’22 (ποιος αποφάσισε να αλλάξουν τον τύπο των χορδών της ρακέτας πριν από το τουρνουά;).

Ήρθαν και εκείνες οι επαίσχυντες απόπειρες να χτυπήσει με την μπάλα τον Αlcaraz στη Βαρκελώνη και τον Κύργιο στο Wimbledon (όχι δηλαδή ότι οι κύριοι αυτοί ήταν αθώες περιστερές, αλλά το τένις δεν είναι κλοτσοσκούφι). Και η απογοήτευση συνεχίστηκε για όλο το ’22, εκτός από εκείνον τον καταπληκτικό ημιτελικό στο Cincinatti με τον Medvedev, αλλά μετά ήρθε το self-destruct στον τελικό με τον Coric.

Με το που μπήκε το ’23, νομίσαμε ότι κάτι έκανε κλικ όταν ο Στέφανος έφτασε στον τελικό του Australian. Αλλά δεν ρίσκαρε όταν είχε break point, και μετά ο Nole έκανε αυτό που συνήθως κάνει. Μετά ήρθε ο τραυματισμός στον ώμο και η τραγική περιοδεία στο Indian Wells και Miami, όπου έπαιζε χωρίς ρεβέρ (γιατί τον έβγαλαν στα χιλιάρια προτού ολοκληρωθεί η αποθεραπεί; Πόσο στοίχισε αυτό στην φετινή πορεία του Στέφανου, μόνο και μόνο για να αποφύγουν τις βαθμολογικές κυρώσεις του ATP;).

Και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα, η ήττα από τον Alcaraz στο Roland Garros, όταν το Νο 1 διέλυσε το Νο 5 στον κόσμο. Και αντί να κάνει την αυτοκριτική του, ο Στέφανος απέδωσε την ήττα στην μελατονίνη που είχε πάρει το βράδυ (σαν τους Βουρβόνους που δεν έμαθαν τίποτα, και δεν άλλαξαν τίποτα). Και έτσι από το κακό στο χειρότερο φτάσαμε στο πρόσφατο σερί από ήττες.

Λιτανεία προβλημάτων
Οι αναλυτές του τένις θεωρούν ότι η εξέλιξη του Στέφανου έχει μείνει στάσιμη, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του. Ίσως και να έχει πάει προς τα πίσω.

1. Backhand: δεδομένου ότι ο Στέφανος έχει το δεύτερο καλύτερο forehand στον κόσμο, είναι φυσικό όλοι να σημαδεύουν το πιο αδύναμο backhand. Αλλά συχνά οι μπαλιές του topspin backhand δεν είναι βαθιές, δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους να τελειώσουν τον πόντο. Το slice backhand, που ήταν τραγικό για αυτό το επίπεδο, έχει καλυτερέψει κάπως, αλλά υπό πίεση η μπαλιές του αιωρούνται αντί να φεύγουν ξυστά. Point over…

2. Σερβίς: είναι πάρα πού καλό, αλλά για έναν αθλητή με την σωματική διάπλαση του Στέφανου θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Roger, Raffa, Nole, όλοι βελτίωσαν το σερβίς τους. Και μετά έχουμε τα επαναλαμβανόμενα black outs του Στέφανου. Από το πουθενά, δύο διπλά σφάλματα και break. Φταίει η ψυχολογία, αλλά ίσως φταίει και η τεχνική. Είχα την ελπίδα ότι ο Φιλιππούσης (το scud) θα βοηθούσε σ’ αυτό το κομμάτι, αλλά δεν πρόλαβε.

3. Αστάθεια: ο Μουράτογλου το έχει πει εδώ και καιρό, για να κερδίσεις ένα slam χρειάζονται 7 σερί νίκες. Και επειδή είναι αδύνατον να είσαι σε άριστη φόρμα 7 φορές στη συνέχεια, πρέπει να μπορείς να κερδίζεις ακόμα και όταν δεν παίζεις καλά. Αλλά ο Στέφανος δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται την πτώση στην απόδοση. Και τον τελευταίο καιρό, η αστάθεια έχει πάρει αποθαρρυντικές διαστάσεις, ένα καλό παιχνίδι, ένα κακό.

4. Φυσική κατάσταση και ψυχολογία: ενώ παλιά βλέπαμε τον Στέφανο να κρατάει ένα καλό επίπεδο για ώρες, τελευταία τα σκαμπανεβάσματα συμβαίνουν με μεγαλύτερη συχνότητα. Αλλαγές στο momentum είναι φυσικές, αλλά εδώ βλέπουμε ένα εξαιρετικό σετ και μετά καθίζηση. Και πιο πρόσφατα, ο Στέφανος δεν κυνηγάει κάθε πόντο (έχει προσέξει πως Djokovic και Alcaraz δεν σταματάνε ποτέ να κυνηγούν την μπάλα;)

Παλιά όμως το έκανε: δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ημιτελικό του Roland Garros το ’20 με τον Djokovic. O Nole είχε 2-0 σετ και match point στο τρίτο. Και ο Στέφανος που τότε τον ακούγαμε να μιλάει με τον εαυτό του (αντί με τους γονείς του) είπε το εξής καταπληκτικό: «χρειάζεται άπειρη δουλειά, άπειρη δουλειά». Και έσωσε το match point, κέρδισε το σετ, κέρδισε και το επόμενο και έπεσε ηρωικά στο πέμπτο. Και είπαμε τότε, να ένας μελλοντικός πρωταθλητής!

5. Επιστροφή σερβίς: Γιατί αυτή η αδυναμία να σπάσει σερβίς αντιπάλων Πράγματι το backswing του Στέφανου είναι πολύ μεγάλο και δεν προλαβαίνει να βρει καλά την μπάλα όταν το σερβίς είναι δυνατό και το γήπεδο γρήγορο. Αλλά την ίδια αδυναμία βλέπουμε και στην επιστροφή το δεύτερου σερβίς (για το οποίο πάλι κάθεται πολύ πίσω από την baseline). Πότε επιτέλους θα γίνει το backswing compact; Πόσα break points θα πάνε χαμένα

6. Στρατηγική (η για την ακρίβεια έλλειψη στρατηγικής): Έχουμε πια την εντύπωση ότι με καλούς αντιπάλους «το σχέδιο» είναι: κερδίζω το σερβίς μου και δεδομένου ότι δεν μπορώ να σπάσω το σερβίς τους, θα πάω να κερδίσω το tiebreak. Τι σόι στρατηγική είναι αυτή, όταν οι πιθανότητες είναι 50-50; Μία από τις λίγες φορές πού είδαμε ένα καλό σχέδιο μάχης ήταν στο Paris Masters to ’22 με τον Medvedev. Εκεί ο Στέφανος έμπαινε στα γνωστά ατελείωτα rallies του Ρώσου χτυπώντας την μπάλα στο 75% της ισχύος, αποφεύγοντας τα unforced errors, μέχρι που παρουσιαζόταν η ευκαιρία να τελειώσει το πόντο ανεβάζοντας την ένταση. Αριστοτεχνική στρατηγική (του Φιλιππούση;) και αριστοτεχνική εκτέλεση.

Αποφάσεις
Όλοι πλέον καταλαβαίνουν ότι ο Απόστολος πήγε τον Στέφανο όσο μπορούσε, κι αυτό δεν είναι και λίγο. Αλλά τα παρακάτω έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον πριν από ένα χρόνο. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά.

1. Ένας καθαρά τεχνικός προπονητής για να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις στο ρεβέρ, στο σερβίς, στη επιστροφή σερβίς.

2. Ένα στρατηγικό προσώπο που θα έχει τον έλεγχο. (Είναι διαθέσιμος τώρα που αποφυλακίστηκε ο Boris Becker; Μην ξεχνάτε ότι αυτός βοήθησε τον Djokovic).

3. Άπειρη δουλειά. Έχετε παρατηρήσει πόσο λεπτά φαίνονται πλέον τα χέρια και τα πόδια του Στέφανου; Τα έχετε συγκρίνει με του Alcaraz; Με της Σάκκαρης; Περισσότερη ώρα στο γυμναστήριο και λιγότερη στα κοινωνικά δίκτυα θα ήταν μια καλή αρχή. Και ατελείωτο κυνήγι κάθε πόντου.

Χάρηκα πολύ για τον δεσμό του Στέφανου με την Badosa. Δύο νέα, ωραία παιδιά ερωτευμένα είναι μια πολύ όμορφη εικόνα και σ’ αυτό το διαβολεμένο άθλημα είναι σημαντικό να έχεις το άνθρωπό σου να σε καταλαβαίνει και να σε στηρίζει. Και ελπίζω η Paula να του ψιθυρίζει στο αυτί τα πράγματα που πρέπει να αλλάξει άμεσα.

Καλή τύχη και με την νίκη.

Χρόνης Τζεδάκης – αναγνώστης Tennis24

“Η άποψή μου” είναι η νέα θεματική στήλη του Tennis24, ικανοποιώντας έτσι την “ανάγκη” των αγνών φιλάθλων να εκφράσουν την γνώμη τους για οποιοδήποτε θέμα (τενιστικό) τους απασχολεί.

Τα κείμενα τα οποία θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά στο [email protected], θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένα, με ονοματεπώνυμο, συντακτικά ορθά (τόνους, διαστήματα, παράγραφοι, όχι κεφαλαία) και φυσικά να σέβονται τον αναγνώστη και το ίδιο το άθλημα, σε κόσμιο και τενιστικό πλαίσιο. Aν θέλετε να επισυνάψετε και μια φωτογραφία της αρεσκείας σας, θα πρέπει να έχει διάσταση πάνω από 1000×500 pixels σε jpg μορφή, διαφορετικά θα επιλέξουμε εμείς μια αντιπροσωπευτική για το άρθρο σας.

The post Η άποψή μου: Το τέλος ενός ονείρου; appeared first on Tennis24.