Η αναγέννηση ενός θρύλου

Ήταν καλοκαίρι του 2016 όταν ο Νόβακ Τζόκοβιτς ολοκλήρωνε στο Παρίσι το περιβόητο Grand Slam καριέρας κατακτώντας τον διακαή του πόθο, το Roland Garros. Ήταν τότε μια εποχή που ήταν τόσο επιβλητική η αγωνιστική παρουσία του στο court, που τον καθιστούσε αδιαφιλονίκητο φαβορί σχεδόν σε οποιοδήποτε τουρνουά συμμετείχε. Σε μια τέλεια αθλητική ηλικία έδειχνε ότι η κυριαρχία του

Βάσει λογικής, ήταν δύσκολο να προβλεφθεί αυτό που θα επακολουθούσε στα επόμενα δύο χρόνια στην πορεία του στο τένις του μεγάλου Σέρβου, αποδεικνύοντας εν τέλει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, ότι όσον αφορά το αύριο τίποτα δεν είναι δεδομένο στον αθλητισμό αλλά απλώς λιγότερο ή περισσότερο πιθανό, τα πάντα είναι ρευστά, όπως άλλωστε συμβαίνει ευρύτερα και στη ζωή.

Ήταν δύο χρόνια που η καριέρα του πήρε εμφανώς την κατιούσα, με πλήρεις αγωνιστικές αποτυχίες, δύο χρόνια γεμάτα αμφιβολίες, έντονης πνευματικής αστάθειας, παντελούς ελλείμματος αυτοπεποίθησης, στοιχείων συνεπικουρούμενων βέβαια και από το σοβαρό πρόβλημα στο χέρι του από το tennis elbow που τον ταλαιπωρούσε.

Πολλοί ήταν αυτοί που “προφήτευαν” ότι ίσως και να πλησίαζε και το τέλος της καριέρας του Νόλε ή στην καλύτερη των περιπτώσεων “μάντευαν” ότι και να ξαναγυρνούσε δε θα ήταν ποτέ πλέον ο ίδιος, πολύ μακριά από τον καλύτερο εαυτό του. Παρόμοιες “μαντεψιές” και “προφητείες” που είχαν κάνει διάφοροι και στο πρόσφατο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις και με τον Ρότζερ και με τον Ράφα…

Την απάντηση στους αμφισβητίες ο Φέντερερ και ο Ναδάλ την έδωσαν μέσα στο γήπεδο, σαρώνοντας το τελευταίο διάστημα σχεδόν όλους τους μεγάλους τίτλους…

Κάτι ανάλογο, ένα μεγάλο comeback, θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να αναμένεται και από τον Τζόκοβιτς. Για τον εξής απλό λόγο: υπερπρωταθλητές της ποιότητας, της προσωπικότητας και του αθλητικού εύρους ενός Φέντερερ, ενός Ναδάλ ή ενός Τζόκοβιτς, όσο είναι υγιείς και παίρνουν την απόφαση να συνεχίζουν να αγωνίζονται, η σπίθα από τα μάτια τους δεν εκλείπει ποτέ και ο στόχος τους θα είναι πάντα ένας και μοναδικός, η επιτυχία.

Η επιτυχία που ο Νόβακ Τζόκοβιτς είχε χάσει το δρόμο προς αυτήν την τελευταία διετία και έμελλε να φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2018 και στο Wimbledon για να την ξαναβρεί και να συντελεστεί έτσι η αναγέννηση αυτού του θρύλου από το Βελιγράδι.

Μια αναγέννηση που ολοκληρώθηκε μεν τυπικά με τον θρίαμβό του στο Λονδίνο και την κατάκτηση του 4ου Wimbledon της λαμπερής καριέρας του, αλλά η αγωνιστική του ανάκαμψη ήταν ορατή εδώ και αρκετό καιρό και φαινόταν ότι το Σερβικό express βρισκόταν στις ράγες της μεγάλης επιστροφής.

Ένα ένα τα συστατικά στοιχεία που συνέθεταν πάντα το τενιστικό computer που λέγεται Τζόκοβιτς, άρχιζαν σιγά σιγά αλλά σταθερά να μπαίνουν σε λειτουργία. Διαρκώς αυξανόμενη κίνηση στο γήπεδο, όλο και περισσότερες σωστές επιλογές απόρροια καθαρού μυαλού, αποτελεσματικότερα και καλύτερα τοποθετημένα ground strokes, επανεγκατάσταση του γνωστού απροσπέλαστου αμυντικού του τείχους, σταδιακή επαναφορά της αυτοπεποίθησης και της αυτοκυριαρχίας του.

Αυτή η πρόδηλη από μηνών αγωνιστική αναδόμηση του Νόλε, μπορεί να τον καθιστούσε βέβαια ως ένα από τα φαβορί για το τρόπαιο στο φετινό Wimbledon, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς όχι το μεγαλύτερο. Τον τίτλο των πρώτων φαβορί για το κύπελλο και όχι αδίκως, τον έφεραν με την έναρξη του τουρνουά οι δύο κορυφαίοι αντίζηλοί του διαχρονικά, ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφα Ναδάλ.

Ο Φέντερερ μετά την για δεύτερη συνεχή χρονιά εκούσια απουσία του από τη χωμάτινη περίοδο, έριξε όπως και πέρυσι το βάρος του στο πολυαγαπημένο του γρασίδι, με απόλυτο στόχο τον 9ο τίτλο του στο Βρετανικό Major. Πέρυσι ο σχεδιασμός του- παράκαμψη του χώματος, προσήλωση στη grass season- στέφθηκε από θριαμβευτική επιτυχία, όπου με εκθαμβωτικές παραστάσεις είχε κατακτήσει πανεύκολα τους τίτλους σε Χάλε και πάνω απ΄όλα στο Wimbledon.

Φέτος ο μαέστρος ερχόμενος στο Λονδίνο έδειχνε να είναι και πάλι σε εξαιρετική κατάσταση, όντας τροπαιούχος στη Στουτγκάρδη και φιναλίστ στο Χάλε, στα δύο χορτάρινα τουρνουά προετοιμασίας που συμμετείχε πριν το μεγάλο ραντεβού του Λονδίνου.

Με τις σπουδαίες εμφανίσεις του και τις αέρινες προκρίσεις του στους τέσσερις πρώτους γύρους του τουρνουά, φαινόταν ότι όδευε ολοταχώς προς τον 12ο τελικό του στο All England Club.

Δεν είχε όμως την ίδια άποψη ο μετέπειτα φιναλίστ Κέβιν Άντερσον, που με μια έξοχη εμφάνιση ίσως την καλύτερη της καριέρας του, κατάφερε το φαινομενικά απίθανο: να βρίσκεται 0-2 κάτω σετ, να σβήνει match point του Ελβετού στο τρίτο και να πετυχαίνει τελικά την πλήρη ανατροπή και τη μεγαλύτερη νίκη της ζωής του. Μία αναπάντεχη ήττα που ξάφνιασε δυσάρεστα τον Φέντερερ και που σαφώς τον ενόχλησε πολύ.

Αλλά για το αποτέλεσμα ευθύνεται και ο ίδιος ο Ρότζερ, αφού από τη μέση του αγώνα και μετά εμφανίστηκε αγνώριστος, χωρίς ιδέες, χωρίς τη γνωστή φαντασία που τον διακρίνει και κυρίως ίσως με μια απρόσμενη κούραση και μια σχετική ραθυμία που έβγαζαν οι κινήσεις του, αδικαιολόγητες εν πολλοίς σύμφωνα με τις λίγες αγωνιστικές ώρες που είχε χρειαστεί για να φτάσει έως τον προημιτελικό. Ασυζητητί το φετινό Wimbledon και όπως κατέληξε γι’αυτόν, είναι ένα τουρνουά που θα προσπαθήσει να ξεχάσει το συντομότερο ο πολυνίκης του θεσμού.

Για τον έτερο κορυφαίο ανταγωνιστή του Τζόκοβιτς τον Ραφαέλ Ναδάλ, παρότι δεν έφτασε τελικά εκεί που στόχευε αποκλειστικά, στον τίτλο, αναφανδόν μπορούμε να ομολογήσουμε ότι έκανε μια σπουδαία πορεία στο Λονδίνο, με υπέροχες εμφανίσεις, παρουσιάζοντας και στο γρασίδι υψηλότατο επίπεδο τένις. Έχουμε πει κατ΄επανάληψη ότι μέγιστοι πρωταθλητές όπως είναι ο Ναδάλ δε σταματούν ποτέ να προσπαθούν να βελτιώνονται. Γι’αυτόν τον λόγο και επανειλημμένα επίσης έχουμε τονίσει ότι ο Ράφα του τελευταίου διαστήματος είναι ο καλύτερος και αρτιότερος που παρουσιάστηκε ποτέ.

Όσοι περίμεναν ότι ο Ισπανός στη χορτάρινη επιφάνεια θα παρουσιαστεί πολύ κατώτερος συγκριτικά με το χώμα, γεγονός που συνέβαινε τα τελευταία αρκετά χρόνια, διαψεύστηκαν. Ο Ράφα προχωρούσε ακάθεκτος, δείχνοντας ότι φέτος είχε έρθει αποφασισμένος για τον 3ο του τίτλο στο Wimbledon.

Μια αποφασιστικότητα που ο Ναδάλ την απέδειξε περίτρανα και στον συναρπαστικό προημιτελικό με τον Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο, σε έναν αγώνα που “έπεφταν κορμιά” σε μια κατάθεση ψυχής από δύο απίστευτους τενίστες, που στο τέλος όμως ο matador, αυτός ο αιώνιος μαχητής βρήκε και πάλι τον τρόπο για να πάρει τη νίκη και την πρόκριση.

Αυτός ο καταπληκτικός αγώνας όμως μπορούμε να πούμε ότι κατά μία έννοια λειτούργησε και σαν προάγγελος, σαν πρελούδιο αυτού που θα επακολουθούσε. Γιατί ο ημιτελικός που βιώσαμε μεταξύ του Νόβακ Τζόκοβιτς και του Ραφαέλ Ναδάλ, ήταν μνημειώδης, θεωρείται ως μια τενιστική πανδαισία, μια ωδή στο ίδιο το σπορ, ένα μαγευτικό θέαμα που μας χάρισαν απλόχερα δύο από τους μεγαλύτερους αθλητές του κόσμου στο ιστορικότερο και πιο παραδοσιακό γήπεδο τένις του πλανήτη, στο Center Court του Wimbledon.

Ένας φανταστικός αγώνας που περιείχε τα πάντα, όλα όσα μπορεί να αποζητήσει κάθε γνήσιος φίλαθλος του τένις για να ενθουσιαστεί. Και αυτό ακριβώς κατάφεραν αυτοί οι δύο υπερπαίκτες, να μας ενθουσιάσουν. Με την τρομακτική ποιότητα του παιχνιδιού τους, με την ακατάβλητη νοοτροπία νικητή που απέπνεαν συνεχώς, με τη διαδοχή των συναισθημάτων που προσέφερε η αδυσώπητη μάχη τους και που ως τον ύστατο πόντο κυριολεκτικά αυτού του θρίλερ, ήταν αδύνατο να προβλέψει κανείς ποιος θα κερδίσει στο τέλος, σε αυτήν την πέρα από τα όρια σύγκρουση αυτών των δύο αθλητικών γιγάντων.

Ο νικητής όμως είναι πάντα ένας και θαρρείς πως αυτός ο αγώνας ελελίχθηκε με αυτόν τον εξεζητημένο και αξέχαστο τρόπο, για να ανακαλύψει ο τελικός θριαμβευτής του Νόβακ Τζόκοβιτς και το τελευταίο κομμάτι του παζλ που ενδεχομένως του έλειπε για να πείσει πρωτίστως τον εαυτό του αλλά και όλο τον τενιστικό κόσμο ότι η ολοκληρωτική επιστροφή του είχε πλέον επιτελεστεί. Ο ευρισκόμενος σε καταπληκτική κατάσταση και τόσο παθιασμένος για τον τίτλο στο Λονδίνο Ράφα, ήταν για τον Νόλε μια υπέρτατη πρόκληση, μια μέγιστη δοκιμασία.

Αυτός ο ονειρεμένος ημιτελικός που κατόρθωσε να κερδίσει απέναντι σε αυτόν τον Ναδάλ, αποτέλεσε για τον θρυλικό Σέρβο τη λυδία λίθο για να επανακάμψει στον απόλυτο βαθμό και ψυχολογικά, ξαναβρίσκοντας οριστικά την ατσάλινη mentalite του, ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της αθλητικής του υπόστασης.

Περνώντας πια ο Τζόκοβιτς αλώβητος από τη στενωπό της επικής μονομαχίας του με το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, έμοιαζε πλέον ασταμάτητος. Όσο και αν ο αντίπαλός του στο ματς τίτλου Κέβιν Άντερσον ήταν η ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά, έχοντας φτάσει πανάξια ως εκεί με σπουδαιότερο λάφυρο την νίκη επί του Φέντερερ αλλά και την επιβίωσή του σε έναν ημιτελικό-τενιστικό μαραθώνιο με τον Ίσνερ, όσο φιλότιμα και αν πάλεψε στο 3ο σετ του τελικού, δε θα μπορούσε επ΄ουδενί να ανακόψει τον δρόμο του τεράστιου Νόλε προς το 13ο Grand Slam της εκπληκτικής τενιστικής του σταδιοδρομίας.

Αυτό το 13ο Major τρόπαιο που κατέκτησε στο Wimbledon ο Σέρβος υπεραθλητής, θα αποτελεί αναμφίβολα γι΄αυτόν μία από τις πλέον αξιομνημόνευτες και αλησμόνητες στιγμές του, ένα σημαντικό ορόσημο στην καριέρα του. Γιατί είναι αυτό που τον επανατοποθετεί στη λεωφόρο που κατευθύνεται προς τους κορυφαίους θριάμβους, είναι αυτό που του ξαναδίνει το έναυσμα να επανεκκινήσει τη συγγραφή της αθλητικής του ιστορίας ακριβώς από εκεί που την είχε αφήσει πριν από δύο χρόνια.

Και κατά τα φαινόμενα ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ένας από τους μεγαλύτερους τενίστες όλων των εποχών, έχει ακόμα να εμπλουτίσει με πολλά κεφάλαια στο μέλλον το ήδη πελώριο βιβλίο του αθλητικού του μύθου!

Μάνος Παπαδάκης – [email protected]

The post Η αναγέννηση ενός θρύλου appeared first on Tennis24.