Δεν είναι το τέλος του κόσμου

Ο Νίκος Παπαδογούλας παραθέτει την άποψή του για τον τελικό του Wimbledon 2019

Το απόγευμα εκείνης της Κυριακής μετά τον τελικό του Wimbledon με βρήκε να σκέφτομαι..

Ήταν καλύτερος. Το άξιζε.

Κρίμα, κρίμα, και πάλι κρίμα

Τι και αν δεν ξανά έχει αυτή την ευκαιρία? Τι και αν είχε παίξει αλλιώς εκείνο το match point? Μα τρία tiebreak? Μα ούτε καν κοντά σε κανένα από αυτά?

Και μετά με χτύπησε η συνειδητοποίηση. Αυτός ο αγώνας δεν με

είχε χαροποιήσει όσο θα μπορούσε, άλλα καθόταν εκεί μπροστά μου, περιμένοντας, επιμένοντας μάλλον να με διδάξει κάτι πολύ πιο χρήσιμο, που δεν μπορούσα ακόμα να δω.

Άρχισα να σκέφτομαι και να τα βάζω σε μια σειρά.

Συνειδητοποίηση 1η:
Κάνεις, ούτε καν ο Federer δεν είναι ανίκητος. (αν αφοσιωθείς σε κάτι, αν το πιστέψεις αρκετά, τίποτα δεν είναι απίθανο). Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Djokovic όταν βρέθηκε να αντιμετωπιζει δυο match point, αλλά ξέρω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα, αποδείχθηκε από τις δυο παραστάσεις που έδωσε ο Fed σε αυτή την ηλικία ενάντια σε Nadal και Djokovic back to back. Ήταν εκεί μπροστά μου, αρκούσε να το καταλάβω, να το πιστέψω.

Συνειδητοποίηση 2η:
Πάντα μπορείς να γίνεις καλύτερος. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι δυο-τρία χρόνια πριν, ο Federer θα είχε σταματήσει στον ημιτελικό, απέναντι στον Ναδαλ, σε αυτό το επίπεδο που βρισκόταν σε αυτό το τουρνουά. Και αν σε αυτό διαφωνήσεις, διακαίωμά σου, άλλα σίγουρα θα συμφωνήσεις με βάση τον προηγούμενο τελικό Wimbledon Federer-Djokovic, ότι, ακόμα και να περνούσε από τον ημιτελικό, θα ήταν απίθανο να παίξει τόσο ώριμα στον τελικό. Τόσο ξεκούραστα, τόσο μυαλωμένα.

Πιο συγκεκριμένα:
> το backhand
> τo service του,
> Και πάνω από όλα, το mindset του Fed ήταν όλα άκρως εντυπωσιακές βελτιώσεις.

Πραγματικά δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έχασε tiebreak και μπήκε στο επόμενο σετ σαν να μην τρέχει τίποτα -απέναντι σε Big 3 αντίπαλο. Και όμως το είχε δυο φορές μπροστά στα μάτια μου μέσα στην ίδια μέρα. Και στον ημιτελικό, έχασε ένα ολόκληρο σετ 6-1, αλλά δεν άλλαξε τίποτα στην αντιμετώπιση του στον αγώνα.

Έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι του απέναντι στον Djokovic σε αυτό το γήπεδο και επίπεδο, και ας μην ήταν αρκετό. Μόνο ο δαιμονισμένος εκείνος ημιτελικός του Roland Garros συγκρίνεται με αυτό το παιχνίδι ανάμεσα τους.

Συνειδητοποίηση 3η (και καλύτερη):
Αυτού του βεληνεκούς οι αθλητές τρέφονται από αυτό τον ανταγωνισμό, ζουν για αυτές τις στιγμές. Το γεγονός ότι ο Fed μπορεί σε αυτή την ηλικία να περνάει αέρας από έναν ημιτελικό με τον Ναδάλ και να παίζει 5 σετ με τον Djokovic σαν να μην τρέχει τίποτα, είναι πολυτέλεια. Για αυτόν, είναι το νόημα όλου αυτού που κάνει. Και θα έπρεπε να είναι και για εμάς. Ο Federer δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, δεν δίνει μάχες στα σχόλια του Youtube, δεν ασχολείται με το ποιος είναι ο καλύτερος στην ιστορία. Άπλα κάνει αυτό που αγαπά καλύτερα από τον καθένα και η ζωή συνεχίζεται.

Κλείνοντας, ας γυρίσουμε στα ερωτηματικά της πρώτης παραγράφου. Τι και αν αυτό, τι και αν το άλλο…. Και τι? Πραγματικά?

Σχετικά γρήγορα θυμήθηκα τι είχε πει ένας ΝΒΑer νωρίτερα μες στην χρονιά, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το κατά πόσο έχουν πίεση πριν ένα αγώνα palyoff.

«Δεν έχουμε πίεση. Πίεση έχει μια ανύπαντρη μητέρα που δουλεύει νυχθημερόν να ζήσει το παιδί της, πίεση έχει το παιδί που ζει μόνο του την οικογένεια του, πίεση έχουν όλοι αυτοί που αμείβονται σαφώς λιγότερα από όσα έχουν ανάγκη η/και όσα αξίζουν. Είμαστε αθλητές που πληρωνόμαστε εκατομμύρια για να κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Είναι μια δουλειά, πρέπει να τη αντιμετωπίζεις επαγγελματικά, έχει ένα κάποιο άγχος, όλοι θέλουν να αποδώσουν το καλύτερο τους στον αγώνα, αλλά δεν είναι πίεση.»

Και κάπως έτσι κατάλαβα..

Αν ακόμα και για τον ίδιο τον Federer, δεν είναι το τέλος του κόσμου, γιατί να είναι για τους φαν του, όσο και αν θέλουμε να τον δούμε να κερδίζει?

Νίκος Παπαδογούλας – Αναγνώστης Tennis24

The post Δεν είναι το τέλος του κόσμου appeared first on Tennis24.