ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ | Τρινκιέρι: "Eντεκα εκατομμύρια διαφορετικές γνώμες"

Ο Αντρέα Τρινκιέρι σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Goal", τόνισε την αγάπη των διεθνών παικτών για την Εθνική ομάδα, γεγονός που τον κάνει αισιόδοξο για το Ευρωμπάσκετ αλλά και για τη... φρενίτιδα του κόσμου για ένα μετάλλιο που βάζει παραπάνω πίεση στους ώμους των ανθρώπων της ομάδας.

Η συνέντευξη του Αντρέα Τρινκιέρι στο "Goal":

"Μεγάλωσα σε πολύ όμορφο περιβάλλον στο Μιλάνο, με μια διεθνή οικογένεια! Ο πατέρας μου είναι

Αμερικανός, η μητέρα μου είναι από την Κροατία και μεγαλώνοντας μάθαινα ταυτόχρονα τρεις γλώσσες, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ. Έζησα στο Μιλάνο, σπούδασα στο Μιλάνο Πολιτική Οικονομία, αλλά όσο ήμουν μικρός κάθε φορά που το σχολείο έκλεινε πήγαινα στην Κροατία όπου έχουμε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Έχουμε συγγενείς εκεί, όπως έχουμε και στις ΗΠΑ, γι' αυτό και ταξίδευα πολύ. Ο πατέρας μου γνώρισε τη μητέρα μου στο Λονδίνο. Μη με ρωτήσετε πώς γιατί ποτέ δεν βρήκα μια εξήγηση για όλο αυτό! Είναι μια πολύ μπερδεμένη ιστορία, που όμως βγήκε σε καλό… Πάντα θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου έλεγε «όταν ξέρεις μια γλώσσα, είσαι ένας άνθρωπος, όταν ξέρεις δύο, είσαι δύο άνθρωποι, και όταν ξέρεις τρεις, είσαι τρεις». Αυτό είναι κάτι που πάντα θυμάμαι. Όταν γνωρίζεις τη γλώσσα, καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους".

-Γι' αυτό μαθαίνετε ελληνικά;

"Ναι. Είναι ένας τρόπος να δείξω τον σεβασμό μου στη χώρα για την οποία δουλεύω και παράλληλα μου ανοίγει ορίζοντες. Είναι η πιο δύσκολη γλώσσα που έχω προσπαθήσει να μάθω. Μπορώ να καταλάβω ρώσικα, μπορώ να μιλήσω άπταιστα 4-5 γλώσσες, αλλά τα ελληνικά με δυσκολεύουν. Πάντως, κάθε μέρα μαθαίνω 10 με 15 νέες λέξεις, όπως "κωλομπαριλίκι". Δεν είναι ωραία λέξη, αλλά είναι η πραγματικότητα. Είναι καλύτερο να είσαι έτοιμος όταν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις…".

-Πώς γεννήθηκε η ιδέα της προπονητικής;

"Ερωτεύτηκα το μπάσκετ στα έντεκα χρόνια μου. Θαύμαζα τον Ντράζεν Πέτροβιτς, γιατί πήγαινα στην Κροατία και εκεί ήταν σαν Θεός. Είναι ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ. Προσπάθησα να παίξω, αλλά ήμουν απαίσιος. Για να πω την αλήθεια, ήμουν κάτι παραπάνω από απαίσιος, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και έψαξα να βρω έναν άλλον τρόπο να μείνω στο μπάσκετ. Έτσι ξεκίνησα την προπονητική όταν ήμουν δεκαοκτώ. Κάθε χρόνο προσπαθούσα περισσότερο και περισσότερο και τώρα με περηφάνια βρίσκομαι στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού της Ελλάδας!".

-Συνεπώς ξέρατε από νωρίς πως η προπονητική θα γινόταν το επάγγελμά σας...

"Για να πω την αλήθεια, δεν είναι ακριβώς έτσι… Ο πατέρας μου ήταν απόφοιτος του Χάρβαρντ και το πλάνο της οικογενείας Τρινκιέρι ήταν να πάει και το παιδί στο Χάρβαρντ. Ήταν μεγάλο το σοκ τους όταν τους ανακοίνωσα ότι δεν θα πάω, αλλά θα γίνω προπονητής του μπάσκετ. Ο πατέρας μου με ρώτησε με άγριο και επιτακτικό ύφος: "Θα κάνεις τι;". Και όταν επέμεινα, μου είπαν, και σε εκείνο το χρονικό σημείο είχαν δίκιο, "δεν μπορείς να ζήσεις κάνοντας ένα χόμπι". Γι' αυτό πλέον κάθε μέρα που ξυπνάω το πρωί νιώθω πάρα πολύ τυχερός, γιατί κατάφερα να κάνω το πάθος μου δουλειά. Τώρα οι γονείς μου είναι πολύ περήφανοι για εμένα, αλλά στο ξεκίνημά μου ήταν δύσκολα, γιατί για να ζήσω αναγκάστηκα να κάνω διάφορες δουλειές: ντελίβερι σε πιτσαρία, υπάλληλος σε τράπεζα και άλλα…".

-Τα πράγματα είναι όπως τα φανταστήκατε όταν σας έγινε η πρόταση;

"Είναι δύσκολα όπως τα περίμενα, αλλά είναι και καλά όπως τα περίμενα...".

-Τι σας έχει δυσκολέψει περισσότερο ως τώρα;

"Το ότι στην Ελλάδα έχουμε έντεκα εκατομμύρια ομοσπονδιακούς προπονητές και έντεκα εκατομμύρια γνώμες. Το ήξερα αυτό βέβαια, δεν μου έκανε καμιά εντύπωση, απλά το νιώθω κάθε μέρα. Υπάρχει όμως και κάτι καλό. Οι παίκτες νοιάζονται για την εθνική ομάδα και το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο. Οπότε αυτό είναι ίσως το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να έχεις αυτό το πάθος που υπάρχει για αυτή την εθνική ομάδα".

-Σας επηρεάζουν αυτές οι γνώμες;

"Θα είμαι πολύ ευθύς. Μπορώ να γίνω ο άνετος τύπος που τρώει στην Ακρόπολη ή μπορώ να γίνω αυτός που αποκαλούν μεγαλύτερο βλάκα στον κόσμο. Η ζωή είναι μια ισορροπία. Αλλά αυτές τις μέρες δεν υπάρχει ισορροπία. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δίνω το 100% μου κάθε δευτερόλεπτο. Και αυτό δεν μου κοστίζει γιατί λατρεύω τη δουλειά μου. Ξέρω το πεπρωμένο μου. Μερικές φορές είναι λυπηρό που κρίνεται ένας προπονητής ή ένας παίκτης από ένα χαμένο σουτ. Αλλά είμαστε τυχεροί. Δεν δουλεύουμε σε ένα εργοστάσιο στις πέντε το ξημέρωμα. Όλοι ξέρουν ποιοι είμαστε… Υπάρχει όμως και ένα αντίτιμο. Μπορεί να γίνεις «ηλίθιος» μέσα σε ένα βράδυ!".

-Ναι, αλλά μπορείς να γίνεις και ήρωας σε ένα βράδυ…

"Οι ήρωες βρίσκονται δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Πάντα σκέφτομαι ότι δεν σώζω καμία ανθρώπινη ζωή. Ένας γιατρός είναι ήρωας, μια νοσοκόμα είναι ηρωίδα, ένας επιστήμονας που ανακαλύπτει κάτι για να σώσει τη ζωή μικρών παιδιών. Αυτοί είναι ήρωες, όχι ο προπονητής ή ο παίκτης".

Ο Αντρέα Τρινκιέρι κέρδισε από την πρώτη στιγμή τους παίκτες του και όλοι μιλούν για το επικοινωνιακό του χάρισμα, καθώς ξέρει πότε να κάνει πλάκα, αλλά και πότε να… βάλει τις φωνές.

"Με τους παίκτες μου είμαι ειλικρινής και τους λέω πάντα την αλήθεια. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε έναν παίκτη είναι να του λες ψέματα. Όταν κάνουν κάτι καλό, τους το λέω και το ίδιο κάνω και όταν κάνουν κάτι κακό. Πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Έχω πάντα στο μυαλό μου για ποιον λόγο είναι αυτοί οι παίκτες εδώ και θέλω να έχω μια καλή σχέση μαζί τους με τη σωστή ιεραρχία. Αυτά τα παιδιά έχουν μόρφωση. Κανείς τους δεν προσπαθεί να επωφεληθεί μέσα από την ανθρώπινη σχέση που έχει μαζί μου και αυτός είναι ο τρόπος μου... Θέλω να μιλώ με όλους, θέλω να ξέρω περισσότερα πράγματα για εκείνους που δεν αφορούν μόνο το μπάσκετ. Όταν η προπόνηση τελειώνει, έχουν τις ζωές τους και πρέπει να το σεβαστείς αυτό".

-Είστε από τους προπονητές που τους «δίνουν» εξωαγωνιστικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα βιβλία, ταινίες κ.ά.;

"Το έκανα… Έχει να κάνει και με τον παίκτη. Εξακολουθώ να μελετώ αυτά τα παιδιά, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι πως το καλύτερο είναι να τους λες πάντα την αλήθεια. Και στις κακές στιγμές και στις καλές. Κάτι θα κάνουμε, πάντως, σχετικό αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το πω… Είναι μυστικό".

-Ο στόχος στη Σλοβενία ήταν και παραμένει το μετάλλιο;

"Θα χρησιμοποιήσω μια ιταλική έκφραση.. Στην Ελλάδα καίμε το κερί και από τις δύο πλευρές. Είναι πολύ ζεστό, αλλά κρατάει πολύ λίγο. Και αυτό γιατί το καίμε και από τις δύο πλευρές. Το μόνο που αυτή η χώρα και οι φίλαθλοι δεν πρέπει να κάνουν είναι να βάζουν εξτρά πίεση σε αυτή την ομάδα. Μπορούμε να έχουμε τη φιλοδοξία να πάμε για μετάλλιο, αλλά αυτός δεν θα έπρεπε να είναι ο στόχος. Και αυτό γιατί δεν παίζουμε για το μετάλλιο αύριο. Εχουμε έντεκα παιχνίδια σε δεκαοκτώ μέρες. Και θα έχουμε τουλάχιστον τρία νοκ άουτ. Και θα πεις παίζουμε για το μετάλλιο; Είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορούμε να κάνουμε. Το 99% των ανθρώπων στην Ελλάδα θέλει να πετύχει αυτή η ομάδα, ας τη βοηθήσουμε".

Το γενικό πλάνο για το πώς θα παραταχθεί η Εθνική στη Σλοβενία υπάρχει στο μυαλό του Αντρέα Τρινκιέρι, ο οποίος, ωστόσο, δεν βιάζεται να πάρει οριστικές αποφάσεις αναφορικά με τη 12άδα.

"Εχω μια γενική ιδέα, αλλά κάθε μέρα λαμβάνω και νέες πληροφορίες. Πιστεύω ότι θα κάνω την τελική επιλογή μετά το τουρνουά Ακρόπολις» είπε. Σε ερώτηση για το αν τελικά διαθέτει τα χαρούμενα πρόσωπα που είχε πει πως θέλει να υπάρχουν στην ομάδα του, απάντησε: «Κανείς μα κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι πάνω από αυτή την ομάδα. Και ξέρω καλά πως αυτοί οι παίκτες δεν είναι εδώ για τα λεφτά. Θέλουν να είναι εδώ γι' αυτό και το καλό κλίμα είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι, υπάρχει καλό κλίμα και αυτή ακριβώς είναι η εθνική ομάδα. Είναι όλοι τους άψογοι…".