“Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;”

Αφού αυτά στα δείχνουν όλα και καμιά φορά με μια τους λέξη μπορούν να σε φέρουν αντιμέτωπο με πολλές αλήθειες και δυστυχώς κάποιες από αυτές πονάνε.

Κι έτσι λοιπόν όπως ρωτάμε ένα αγοράκι σε κάποια από τις παρουσιάσεις των βιβλίων μας "Τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" η απάντηση έρχεται άμεσα και καταπελτικά "Διάσημος".

Από πότε το "διάσημος" έγινε επάγγελμα και από πότε στοιχειώνει τα όνειρα και τους στόχους των παιδιών μας;

Μα από τότε που η αναγνώριση έπαψε να είναι επακόλουθο και έγινε προυπόθεση. Ζούμε στην εποχή της ταμπέλας και στην εποχή των μέσων. Για να σε προσέξει και να σε ακούσει κάποιος, πρέπει πρώτα να είσαι κι ας είναι αυτό το πιο αφύσικο πράγμα στον κόσμο. Η πλύση εγκεφάλου, που πραγματοποιείται στην εποχή μας και μάλιστα τόσο μαζικά δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου.

Προβάλλεται το γρήγορο και το αναξιοπρεπές και ολόκληρες γενιές παιδιών μεγαλώνουν με εικόνες και πράξεις ανθρώπων, που όλοι μας ντρεπόμαστε για αυτές. Κι αν κάποιος ρωτήσει ‘’γιατί’’, την απάντηση θα τη βρει στο ίδιο το σύστημα, που θέλει να αναθρέψει απλά καταναλωτές και καθόλου σκεπτόμενους ανθρώπους και το σύστημα είμαστε εμείς.

Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών και πάντα έχουμε τη δύναμη να αλλάζουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, γιατί αυτό το έχουμε μέσα μας. Γιατί το χάνουμε λοιπόν, γιατί το ξεχνάμε; Γιατί αφήνουμε τα παιδιά μας να παραμυθιάζονται με έναν ψεύτικο και επικίνδυνο κόσμο, που κατασκευάζει κάθε άφωνη τραγουδιάρα, κάθε ανορεκτική μοντέλα, κάθε αμόρφωτο παρουσιαστή, κάθε ανύπαρκτο δημοσιογράφο, κάθε ανέντιμο επιχειρηματία, κάθε κλέφτη πολιτικό, κάθε επιβάλλοντα απόψεις, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει και το άλλο παραμύθι, του ονείρου, της αξίας, της δύναμης, των ιδανικών, που μπορεί να μην έχει πάντα καλό τέλος, αλλά, έχει καλές στιγμές και ταιριάζει με την ίδια τη ζωή, που αύριο θα ζήσεις και στην οποία η ευτυχία είναι μόνο λίγες καλές στιγμές και ακριβώς επειδή είναι λίγες, είναι και πολύτιμες και δυνατές.

Ας δείξουμε στα παιδιά μας λοιπόν αυτό το παραμύθι και ας ξαναγυρίσουμε στις αξίες μας και στα χθεσινά μας είδωλα, που σήμερα για τα συμφέροντα κάποιων γίναν τα λερωμένα, τ’άπλυτα, τα παραπεταμένα.

Κι αν το τίμημα είναι να σηκώσουμε τα μανίκια και να τα πλύνουμε, ας τα πλύνουμε βρε παιδιά, ας τα πλύνουμε.

Πάντα αισθάνεσαι ωραιότερα μέσα σ’ένα καθαρό ρούχο, πόσο μάλλον σε ένα διάφανο όνειρο!!!