Μίνα Χαμπίμπ: η 25χρονη Αφγανή με την ¨δυνατή φωνή και την καυτή πένα¨

Πόσες αντιφατικές ιδιότητες μπορούν να χωρέσουν σε μια ταυτότητα «Αφγανή γυναίκα δημοσιογράφος»; Η Μίνα Χαμπίμπ δεν είναι άλλη μια «γυναίκα δίχως πρόσωπο». Έχει πρόσωπο, όπως έχει και φωνή και πένα. Δεν φοράει μπούρκα, όπως συνηθίζεται στα αφγανικά εδάφη, αλλά μονάχα ένα σκουρόχρωμο μαντίλι στο κεφάλι. Τα μελιτζανί μαλλιά της, ανυπότακτα σαν εκείνη, γλιστρούν έξω από το ύφασμα. Η φωνή της έχει ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα της γης όπου οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα ούτε στον γραπτό ούτε στον προφορικό λόγο, ενώ η πένα της έχει κατορθώσει να επαναπροσδιορίσει τόσο την ταυτότητα της σύγχρονης Αφγανής γυναίκας όσο και εκείνη της σύγχρονης αφγανικής δημοσιογραφίας.Η 25χρονη Μίνα Χαμπίμπ, στη μετά Ταλιμπάν εποχή, επιδίδεται στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ και στη σύνταξη κειμένων ανάμεσα σε μαύρα κύματα γυναικών και άρρενες ισλαμιστές φονταμενταλιστές - ενασχόληση που θα ήταν αδύνατη κατά τη διάρκεια του εξτρεμιστικού «καθεστώτος» των Ταλιμπάν. Ακόμα και σήμερα η δημοσιογραφία γένους θηλυκού δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Σε μια μικρή αλλά υπό ανάπτυξη εφημερίδα, την «Chiragh», η Αφγανή ρεπόρτερ ασκεί το «λειτούργημα της ενημέρωσης» και ενίοτε ασκεί κριτική στο καθεστώς. Παράλληλα κατορθώνει να βγάζει τα προς το ζην και να στηρίζει οικονομικά την οικογένεια της. Άλλωστε είναι το μόνο παραγωγικό μέλος, δεδομένου ότι ο πατέρας της είναι άνεργος, η μητέρα της ημιπαράλυτη έπειτα από ένα εγκεφαλικό και οι αδελφές της «εργάτριες εντός των τειχών της οικίας». Η Μίνα, απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας της Καμπούλ, εργάζεται και για το Institute for War and Peace Reporting, εκτός από την ανερχόμενη εφημερίδα ¨Chiragh¨. Για τη Μίνα Χαμπίμπ, η δημοσιογραφία εκτός από βιοπορισμός είναι «πάθος» - απόρροια ενός παιδικού ονείρου. Ίσως γι' αυτό τολμά να αψηφίσει τις απειλές θανάτου και να γυρίσει την πλάτη στην κοινωνική κατακραυγή. «Δεν σχεδιάζω να σταματήσω» δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξη της στο CΝΝ. Παρόλο που συχνά, επιστρέφοντας στο σπίτι, συναντά στην πόρτα της ένα σημείωμα-υπόσχεση θανάτου. Όπως πρόσφατα που ερευνούσε τη χρήση παιδιών σε επιθέσεις αυτοκτονίας. Ή παλαιότερα που τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια ενός ρεπορτάζ με θέμα τους «καμικάζι».Η Αφγανή δημοσιογράφος δεν μοιάζει, άλλωστε, με την πλειονότητα των συμπατριωτισσών της που οχυρώνονται πίσω από το μαύρο πέπλο. Η Μίνα δεν κρύβει τα κεχριμπαρένια της μάτια, το σπινθηροβόλο της βλέμμα και τα ελαφρά βαμμένα χείλη της που ιριδίζουν στο φως του ήλιου.Η Μίνα Χαμπίμπ ονειρεύεται την ημέρα που θα μπορεί να εργάζεται με ελευθερία, δίχως φόβο και «τρομοκρατικές προειδοποιήσεις». Ακόμα και η οικογένεια της εναντιώνεται στην επαγγελματική της επιλογή, παρόλο που χρωστούν όλοι την επιβίωση τους στα «ρεπορτάζ» της. «Ποτέ δεν με υποστήριξε ο οικογενειακός περίγυρος. Ανησυχούσαν για την ασφάλεια μου και τη γνώμη του κόσμου. Ήθελαν να γίνω δασκάλα ή γιατρός. Για όλα ευθύνονται τα κοινωνικά και πολιτισμικά φράγματα. Αλλά και η κυβέρνηση που δεν κάνει τίποτα για να διασφαλίσει μέσω νόμων την ισότητα των φύλων».Πράγ