Ζητείται αντιπολίτευση με ρεαλιστικό πρόγραμμα

Μετά την παραπομπή του Κώστα Αχ. Καραμανλή στο Δικαστικό Συμβούλιο για πλημμέλημα (παράβαση καθήκοντος), η κυβέρνηση κατεβάζει ρολά στο θέμα των Τεμπών μέχρι… νεωτέρας. Τώρα θα έχει άλλα να ασχοληθεί μέχρι το φθινόπωρο:

● Τη σταθεροποίησή της στο 30% και άνω στις δημοσκοπήσεις,

● την επεξεργασία των μέτρων που θα αναγγείλει ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ,

● την ταχύτερη ροή ευρωπαϊκού χρήματος (είναι πολύ το άτιμο) σε όσο το δυνατόν περισσότερους,

● την εγρήγορση μην στραβώσει ακόμη περισσότερο ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή,

Σε όσα αφορούν τους έξωθεν κινδύνους, δεν μπορεί να κάνει και πολλά, παρά να έχει έτοιμα αντίμετρα για τυχόν πληγέντες. Και φυσικά να λάβει υπόψιν τυχόν κακές εξελίξεις στον σχεδιασμό για τη ΔΕΘ.

Σε όσα αφορούν τα αμιγώς εσωτερικά, όμως, ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής, αφού η μέχρι τώρα αντιπολίτευση έχει καταναλωθεί κατά το μέγιστο μέρος στο θέμα των Τεμπών, το οποίο εξελίσσεται σε αχίλλειο πτέρνα για όσους (όπως το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και ο ΣΥΡΙΖΑ δευτερευόντως) δεν κατάφεραν να παρακάμψουν και να διαχειριστούν την παράνοια που συνεχίζει να συνοδεύει αυτή την υπόθεση.

Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει εδώ και καιρό σε πορεία αυτοκαταστροφής, το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που όφειλε να επιβάλει μια αντιπολιτευτική ατζέντα η οποία να πλήττει την κυβέρνηση στις ουκ ολίγες ανεπάρκειές της και στα τμήματα των ψηφοφόρων που απαιτούν πρόγραμμα και πρόταση για μια καλύτερη χώρα.

Από τη στιγμή που τα Τέμπη έγιναν το υπ’ αριθμόν ένα θέμα της αντιπολίτευσης, το Κίνημα – εκ φύσεως ασύμβατο με τερατολογίες και θεωρίες συνωμοσίας – είχε μόνο να χάσει.

Τώρα λοιπόν που – μετά το κατηγορητήριο κατά Μητσοτάκη για εσχάτη προδοσία και διάφορα άλλα ασυνάρτητα – η ιστορία αυτή πάει για εκφυλισμό, αναδεικνύεται το αντιπολιτευτικό κενό που σε έναν βαθμό κάλυπταν οι φωνές και τα συλλαλητήρια.

Ένα κενό που πρέπει ξαφνικά να γεμίσει με πολιτική και προτάσεις και να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον των τμημάτων της κοινωνίας που αναζητούν λύσεις σε προβλήματα τα οποία επιδεινώνονται εδώ και μιάμιση δεκαετία.

Ωστόσο η διαμόρφωση μιας πρότασης για τη χώρα και τους πολίτες της δεν είναι η πιο απλή υπόθεση:

● Πρώτον, επειδή πρέπει να υπερβαίνει τα μπαλώματα τύπου επιδομάτων.

● Δεύτερον, επειδή πρέπει να λαμβάνει υπόψιν όλα τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει εντός και εκτός Ελλάδος την τελευταία δεκαπενταετία και κάνουν παλαιές προγραμματικές προσεγγίσεις να φαίνονται άσχετες με την πραγματικότητα.

● Τρίτον, επειδή πρέπει να αγγίζει τις ανάγκες ενός μέλλοντος που έρχεται με μεγάλη ταχύτητα αλλάζοντας την παραγωγή, την εργασία και τον τρόπο ζωής.

● Τέταρτον, επειδή το διεθνές περιβάλλον είναι πλέον πολύ δυναμικό και οι προκλήσεις που βάζει υπερβαίνουν τον κλασικό τρόπο δουλειάς των ελληνικών κομμάτων.

Και, τέλος, επειδή η κοινωνία – παρότι ξενερωμένη και τσαντισμένη – ξέρει και τα προβλήματα και τις προκλήσεις και τις ανάγκες της και θα είναι αμείλικτη όταν ακούει ανακρίβειες και ξεπερασμένες συνταγές.

Μεγάλο το στοίχημα – και αφορά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα…

Διαβάστε επίσης

Η δυτική αποτυχία έφερε τον πόλεμο

Blue Skies ή Blue Lies;

Η κυνική αλαζονεία του Μητσοτάκη και η ύβρις στους συγγενείς