Βρυξελλιώτικο μαστίγιο χωρίς καρότο

Η τελευταία εβδομάδα σηματοδότησε με αποφασιστικό τρόπο την είσοδο σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο καθώς, πέρα από το πολωτικό κλίμα κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ΝΔ κήρυξε μέτωπο και προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ενώ τα εκλογικά σενάρια ήρθαν να ενισχύσουν και δημοσιεύματα με αναφορά σε σκέψεις κύκλων των Βρυξελλών για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών κατά το ιταλικό «μοντέλο Ντράγκι».

Οι πολίτες μπορεί να αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρά προβλήματα καθημερινότητας και βιοπορισμού λόγω των συνεπειών της πανδημίας και της ακρίβειας σε ρεύμα, καύσιμα και καταναλωτικά αγαθά, ωστόσο το πολιτικό

σύστημα έχει τον δικό του πονοκέφαλο, αυτόν του αν θα γίνουν πρόωρες ή θα εξαντληθεί η τετραετία καθώς και του πόσο πρόωρες θα είναι … οι πρόωρες. Ένα πρώτο παράθυρο ευκαιρίας για προσφυγή της κυβέρνησης σε πρόωρες φαίνεται να θεωρείται το τέλος της άνοιξης, πάντα με τη δυσκολία του ότι μιλάμε για διπλές κάλπες στην καλύτερη, μιλάμε δηλαδή για παρατεταμένη εκλογική περίοδο.

Τα δημοσιεύματα της προηγούμενης εβδομάδας, αρχικώς αυτό του Euractiv και στη συνέχεια του Euro2day, μεταφέρουν ένα κλίμα από τις Βρυξέλλες που μάλλον ευνοεί τις πρόωρες το συντομότερο δυνατό, ώστε να φύγει απ’ τη μέση ο σκόπελος πιθανής πολύμηνης «ακυβερνησίας» λόγω του εκλογικού νόμου και να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο και άρα το ποιος θα διαχειριστεί την επιστροφή σε σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, δυο χρόνια μετά την πολιτική παροχών κι επιδοτήσεων λόγω πανδημίας καθώς και την διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάπτυξης.

Στην Αθήνα, αυτό που θορύβησε ήταν τα σενάρια περί κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα διαχειριστεί το παραπάνω δύσκολο πακέτο και όχι τόσο το «πακέτο» το ίδιο. Στο δε παρασκήνιο, ο ένας τα χρεώνει στον άλλον, το κάθε κομματικό επιτελείο βλέπει στον αντίπαλό του «συμμετοχή» στις εν λόγω διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στο εσωτερικό των περίφημων «κύκλων» των Βρυξελλών και την ίδια ώρα ξορκίζει τέτοια σενάρια όσον αφορά τον εαυτό του.

Οι Βρυξέλλες πάντως, ακόμη κι αν διερευνούν τέτοια σενάρια που όμως φαίνεται να σκοντάφτουν στην πράξη, στο βαθμό που όπως γράφτηκε δεν υπάρχουν διαθέσιμοι για επανάληψη κυβέρνησης Παπαδήμου και για διάφορους άλλους λόγους, σίγουρα τα αξιοποιούν ως μαστίγιο, ως «φόβητρο» προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Για τα πολιτικά κόμματα το σκηνικό δείχνει να περιπλέκεται καθώς δεν υπάρχει ισχυρός δικομματισμός που να δείχνει ότι μπορεί να παράξει μια αυτοδύναμη και άρα ισχυρή κυβέρνηση: Η ΝΔ φαίνεται να έχει αρχίσει να εμπεδώνει ότι δυσκολεύει ο στόχος της αυτοδυναμίας εξ ου και οι επιθέσεις στο ΚΙΝΑΛ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι ζητά εκλογές, έχει καιρό να διακηρύξει πως θα είναι πρώτο κόμμα, ενώ η στρατηγική του επικεντρώνεται κυρίως στη φθορά της κυβέρνησης – χτες με συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Αυγή ο Αλέξης Τσίπρας ανακίνησε κάπως τα προγραμματικά στοιχεία της ρητορικής του, επιγραμματικά και σε επίπεδο αρχών. Την ίδια ώρα το ΚΙΝΑΛ ως ανερχόμενος παράγοντας στο πολιτικό σκηνικό μετά την πολυετή καθίζηση, μπορεί να θεωρείται ότι αποτελεί πολιτικό μπαλαντέρ για όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα βγει πρώτο, ωστόσο το ίδιο φροντίζει να ξεκόψει από τώρα κάθε σενάριο συνεργασίας, παρόλο που αντιλαμβάνεται τη δυσκολία των καταστάσεων και τις πιέσεις που θα ασκηθούν.

Το θέμα πάντως για τα πολιτικά κόμματα, που με (μάλλον) αποσπασματικές στρατηγικές προσπαθούν να διαχειριστούν την εκλογική αριθμητική, είναι βρίσκονται υπό τη δαμόκλειο σπάθη των Βρυξελλών που είναι μάλλον δύσκολο στην παρούσα φάση να παρέμβει για να ελέγξει την δημοκρατική πολιτική διαδικασία, αξιολογεί (και ελέγχει; ) όμως την ελληνική οικονομία και την προοπτική της…

Διαβάστε επίσης

Από αντικομμουνισμό πολύ και από ιστορία τίποτα

Η Τασία στη χώρα των Συριζοφρουρών

Μια τραυματισμένη κοινωνία χρειάζεται ένα Κοινωνικό ΕΚΑΒ !