Το λιμάνι έρχεται!

Μαθητής τη δεκαετία του ’70 στο νησί μου, την Κάσο, είχα όπως και όλοι οι ήρωες που ζούσαν εκεί, μια μεγάλη αγωνία: Θα μπει το καράβι στο παλαιολιθικό λιμάνι μας; Θα έλθουν τα γράμματα των αγαπημένων, χρήματα για τις οικογένειες, τα απαραίτητα για τη διατροφή μας;

Το καράβι ερχόταν μια φορά τη βδομάδα, μια συγκεκριμένη μέρα. Αν είχε φουρτούνα έφευγε σφυρίζοντας κλέφτικα. Αν και την επόμενη εβδομάδα είχε θαλασσοταραχή, το ίδιο.

Μια φορά, έκανε να έρθει έναν μήνα, είχαμε τρελαθεί. Θυμάμαι ότι την τέταρτη φορά ο καθηγητής έβαλε ένα παιδί να παραφυλάει στην αυλή του σχολείου και να μας

Ύστερα από ώρα ο μαθητής, ως αγγελιοφόρος σύγχρονης τραγωδίας, ήρθε ασθμαίνοντας έξω από την τάξη και μέσα στον πανικό του ούρλιαξε:

-Το λιμάνι έρχεται, το λιμάνι έρχεται!

Είχε πει μια μεγάλη αλήθεια. Όλοι είμαστε σίγουροι ότι το λιμάνι ταξιδεύει, εμείς που περιμένουμε, αυτοί που έρχονται, οι αγωνίες μας για επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Παραλογισμός; Επιθυμία για το αυτονόητο;

Γιατί τα γράφω αυτά;

Γιατί σήμερα, μισόν αιώνα μετά, η Κάσος – όπως και η γειτονική Κάρπαθος – ζει αναλογικά τον ίδιο εφιάλτη. Τώρα το καράβι έρχεται πιο συχνά, καινούργιο λιμάνι έγινε, αλλά η αγωνία μας είναι ίδια γιατί:

– Το παλιό καράβι κάνει μια μέρα να έλθει από τον Πειραιά.

– Τα εισιτήρια είναι ακριβά σε μια επιδοτούμενη γραμμή.

– Το καράβι δεν πιάνει Ηράκλειο, δεν έχει συχνή επικοινωνία με την Κρήτη, όπως θα έπρεπε.

– Το καράβι δεν έχει σωστές ανταποκρίσεις με τα αεροπλάνα της Καρπάθου και της Σητείας.

– Τα εισιτήρια των αεροπλάνων πανάκριβα, σε μια επιδοτούμενη γραμμή.

– Το υπουργείο χρωστάει 46 εκατομμύρια στη ναυτιλιακή εταιρεία!

– Το γρήγορο κοντοτάξιδο καράβι μπαίνει μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.

Κι άλλα πολλά.

Ο Δήμος και οι εκπρόσωποι των συλλόγων δίνουν μάχες για το αυτονότητο. Μαύρες σημαίες και κατάληψη καταπέλτη πλοίου, ψηφίσματα, επισκέψεις σε υπουργούς, υποσχέσεις, υποσχέσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Την Κυριακή ζωντανές συνδέσεις με κανάλια, παρεμβάσεις υπουργών χωρίς αποτέλεσμα.

Όσο γράφω αυτές τις γραμμές δεν γνωρίζω τι θα γίνει αύριο, αλλά είμαι οργισμένος.

Ένα νησί που το ’21 έδωσε μαθήματα ηρωισμού κι αυτοθυσίας, που έδωσε όλα τα καράβια του στον αγώνα, που κάηκε το ’24, που έμεινε, μαζί με όλα τα Δωδεκάνησα, εκτός Ελλάδος για πάνω από 100 χρόνια, χρειάζεται λίγη προσοχή, που κανένας δεν δείχνει.

Και πρέπει, γιατί αλλιώς μια μέρα ένας μαθητής θα φωνάξει πανικόβλητος:

-Το λιμάνι φεύγει!

Διαβάστε επίσης:

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Φόρος τιμής» στις γυναίκες και τα δικαιώματά τους και τις σημαντικές δημιουργούς του σινεμά (Photos)

Δύο σταρ της κλασσικής μουσικής σε τρεις συναρπαστικές σονάτες!

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Αυλαία» με Σπίλμπεργκ – Ταινίες, αφιερώματα και βραβεία στη γιορτή του Κινηματογράφου (photos/videos)