Τα αχνιστά σόσιαλ «μύδια» του Αιγαίου

Πέμπτη απόγευμα στην Πειραιώς με το θερμόμετρο να δείχνει τους 32 βαθμούς κελσίου. Μόλις έφυγα από το τελευταίο ραντεβού της ημέρας. Τζίφος

Ο υποψήφιος πελάτης μάλλον δεν θα θελήσει να ασφαλίσει σε μένα το εργοστάσιο του. Από ευγένεια μου είπε ότι θα απαντήσει στο τηλεφωνικό μας ραντεβού την Τρίτη αφού ήθελε δήθεν να μελετήσει το ασφαλιστήριο σε βάθος. Είμαι λέει πολύ ανταγωνιστικός στην προσφορά αλλά το προφίλ μου υστερεί σε followers.

Μέσα στην ζέστη και στην κακομοιριά μου έχω θολώσει. Παραδέχομαι ότι μάλλον έχει δίκιο. Πού πάω με 65 followers και 60 μαθητάδες. Τι να του πουλήσω με είκοσι συμμαθητές μου να με ακολουθούν από το δημόσιο σχολείο και άλλοι δέκα από το φροντιστήριο Αγγλικών που πήγαινα έως το 1996. Μην μιλήσω για τα λάικ.

Η ανιψιά μου ακόμα θηλάζει και έχει πάνω από χίλια. Αν πραγματικά ήθελα να πετύχω στην δουλειά μου θα έπρεπε να δράσω άμεσα αλλιώς πίσω στο πατρικό να τσακώνομαι καθημερινά για τον θερμοσίφωνα. Πάντα τον ξεχνάω ανοιχτό και ο μπαμπάς φωνάζει.

Έχω φτάσει στην τελευταία στάση του λεωφορείου πριν να κατέβω, φανερά σκεπτικός και απογοητευμένος. Ξαφνικά το λεωφορείο ακινητοποιείται για να περάσει μία μεγάλη πορεία, τα γνωστά. Καθημερινή ρουτίνα με χιλιάδες μικρές, μεσαίες και μεγάλες πορείες. Αυτή όμως ήταν αλλιώς. Με ξύπνησε. Με ταρακούνησε.

Θα διάλεγα, σκαρφίζοντας, μια μεγάλη πορεία, θα πήγαινα πρώτος πρώτος στη σειρά και επιτέλους θα με ακολουθούσαν πολλοί.

Στόρι, λάικ και σουξέ. Αυτό ακριβώς που μου έλειπε. Θα έπαιρνα τη δουλειά μονομιάς. Αμέσως όμως το ξανασκέφτηκα.

Oι πορείες θα σε στιγματίσουν. Κι αν σε ακολουθήσουν, λέω μέσα μου, ‘οι υπέρ του Πολυμετοχικού Αυτόνομου Ο’ και ο πελάτης είναι ‘Ανώνυμος Εταιρικός Κ’, την πάτησες. Τον έχασες από ιδεολογία και μόνο.

Αφού το μυαλό μου έτρεχε και γεννούσε πολλαπλές σκέψεις, περιμένοντας την ουρά της πορείας να περάσει , τελικά το βρήκα και ήταν σπουδαίο. Ίδιο έργο, άλλος θίασος.

Θα πήγαινα στον Πειραιά και θα έπαιρνα ένα πλοίο το πρωί για Σύρο, Τήνο, Μύκονο με επιστροφή αυθημερόν. Αυτό το δρομολόγιο, σκέφτηκα, τα έχει όλα.

Φραγκορεμπετογκλάμ με ενδιάμεση στάση στην Χάρη της. Κάτι σαν τον οδικό χάρτη Ελλάδος ένα πράμα.

Το πλάνο μου ίδιο. Σάββατο, 6 πμ, βγάζω το εισιτήριο από Πειραιά, τρέχω πρώτος πρώτος στην σειρά και ναι με ακολουθούν πολλοί.

Βγαίνω, μπαίνω από την Σύρο, τα ίδια.

Στην Τήνο δεν το συζητάω, χαμός, αν και έφαγα τα γόνατα μου, άξιζε.…

Επιτέλους φτάνω Μύκονο. Εκεί βγαίνοντας, με ακολουθούσαν οι μύριοι.

Πολλά λάικ, πολλά σέαρ. Η αίσθηση της επικείμενης επιτυχίας μου δεν περιγράφεται, δεν έχει προηγούμενο.

Το πλοίο επιστρέφει άμεσα για Τήνο. Σύρο, Πειραιά. Τρέχω και προλαβαίνω στο τέταρτο επάνω να πάρω σε πακέτο μία μύδια από τον

Κάβο της Κοντού, η κάπως έτσι, για να φάω στον γυρισμό αφού το έταξα στον εαυτό μου ένα λιμάνι πριν. Το είχα δει σε ποστ.

Πράγματι οι φήμες επαληθεύτηκαν. Μάλλον έφτασαν στην Μύκονο από την Προβηγκία με την πτήση της MIRIZITHALASA Airways απόψε αλλιώς δεν δικαιολογείται να αχνίζουν μέχρι την Σύρο.

Συγχρόνως σε όλη την επιστροφή μετρούσα πόσοι πλέον με ακολουθούν. Δεν το πίστευα. Εθνάρχης τουλάχιστον με αυτοδυναμία. Είναι τόσοι πολλοί που θα ασφαλίσω ακόμα και την μαρίνα του Πειραιά όταν φτάσω, σκέφτηκα.

Λογικά θα με περιμένουν έξω από το καράβι παπαράτσι, κανάλια και λούκια για το ρεκόρ followers, λαικ και σερ σε μόλις 12 ώρες.

Επιτέλους φτάνω στον Πειραιά, απόλυτη ησυχία και τελικά ευτυχώς το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν…

Πλάκα έχει να έχω ξεχάσει τον θερμοσίφωνα ανοιχτό.

Οι ειδήσεις σήμερα από το topontiki.gr