Όταν λέμε ισόβια, δεν εννοούμε ισόβια…

Το πρόβλημα είναι παλιό και διατυπωμένο κατά τον πιο επίσημο τρόπο όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει ότι «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετέτρεψε την θανατική καταδίκη των πρωτεργατών της Χούντας σε ισόβια κάθειρξη. Ωστόσο, από τότε μέχρι σήμερα, τα ισόβια σε καμιά περίπτωση -ακόμα και στις πλέον ειδεχθέστερες των περιπτώσεων- δεν σημαίνουν ισόβια αλλά το πολύ 16 χρόνια φυλάκισης. Αναρωτιέται κανείς γιατί χρησιμοποιείται αυτή η κενού περιεχομένου διατύπωση των ισόβιων και τα δικαστήρια δεν ανακοινώνουν

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες ποινές όπου κάποιος καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλακής αλλά εκτίει το πολύ τα 6 χρόνια. Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό με τις ποινές και τις δικολαβικές ερμηνείες που δεν μπορεί να κατανοήσει ο μέσος πολίτης; Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Γιατί τα δικαστήρια δεν ανακοινώνουν απευθείας τον πραγματικό χρόνο ποινής, αλλά μια ποινή που δεν ισχύει στην πραγματικότητα; Για παράδειγμα, αν υποθετικά λέμε ο καθ’ ομολογία δολοφόνος των Γλυκών Νερών καταδικαστεί ισόβια, ο πολίτης καταλαβαίνει ότι δεν θα ξαναβγεί ποτέ από την φυλακή. Αυτό σημαίνει η ισόβια κάθειρξη. Ωστόσο, τα «ισόβια» που ενδέχεται να καταδικαστεί στην πραγματικότητα, δεν ξεπερνούν τα 16 έτη. Πράγμα που σημαίνει ότι ο τριανταδυάχρονος δολοφόνος θα βγει περίπου στα σαραντοχτώ του χρόνια από την φυλακή, για να απολαύει τις χαρές τις ζωής που στέρησε από την δεκαοκτάχρονη και το παιδί του.

Ακόμα γίνεται πολύς λόγος για την αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα, δηλαδή, τα ισόβια των 15 – 16 ετών να επεκταθούν στα 18 έτη και να …τρομάξουν οι φονιάδες. Από την άλλη, η αποσυμφόρηση των φυλακών, το μέγα προοδευτικό ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ που περιέργως ψηφίστηκε μια μέρα πριν τις εκλογές, όχι μόνο απέδωσε στην κοινωνία μια σειρά σκληρών εγκληματιών οι οποίοι από την πρώτη μέρα κιόλας της απελευθέρωσής τους φρόντισαν να επαναλάβουν τα εγκλήματά τους αλλά έδωσε και την αίσθηση ότι ο ποινικός κώδικας της χώρας συνδράμει τους εγκληματίες δίνοντάς τους κίνητρα να αυξήσουν την παραγωγικότητα των εγκλημάτων τους.

Αλήθεια, τι νόημα έχει να συλλαμβάνει η αστυνομία κακοποιούς έως και διακόσιες φορές; Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι απλό: αφού τους συλλαμβάνουν και αφήνονται ελεύθεροι, γιατί δεν τους εκδίδουν μια νόμιμη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος να ληστεύουν νόμιμα και να μην απασχολούν ούτε την αστυνομία, ούτε την δικαιοσύνη , ούτε το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας;

Καλό είναι να επισημάνουμε ότι το 53% των εγκληματιών που φιλοξενούνται στις φυλακές, είναι αλλοδαποί. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από το 50% της παραβατικότητας είναι εισαγόμενο, παρασιτικό και χρεώνεται στον ελληνικό λαό στο όνομα αφηρημένων και επικίνδυνων ιδεών που διακινούν ευαίσθητες ψυχές . Για το τέλος αφήνουμε το καλύτερο που δεν είναι άλλο από το καθεστώς για τους κατατρεγμένους παράνομους μετανάστες οι οποίοι όταν συλλαμβάνονται να τελούν κακουργηματικές πράξεις, εκτίουν την ποινή τους δίχως να απελαύνονται, ακόμα κι όταν αυτό συμβαίνει δυο και τρεις φορές!

Αναρωτιέμαι πραγματικά πώς να εξηγήσει κανείς στην πρόσφατα βιασθείσα και βασανισθείσα καθαρίστρια στα Πετράλωνα, ότι ο βιαστής της απελευθερώθηκε για λόγους αποσυμφόρησης των φυλάκων από τον προοδευτικό νόμο Παρασκευόπουλου.

Σε όλα αυτά, καλό είναι να διευκρινίσουμε ότι λίγο πολύ, αυτό το ποινικό καθεστώς ισχύει και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που, ωστόσο, δεν μας αφαιρει το δικαίωμα να προβληματιζόμαστε καθώς οι ανθρωπιστικές αξίες έχουν ως σοβαρή παρενέργεια να δημιουργούν κοινωνίες φοβικές. Και οι αντιδράσεις στο φόβο είναι αλυσιδωτές…