Νεκρές ψυχές!

Είναι δύσκολο να συγκεντρώσει τις σκέψεις του κανείς όταν κυριαρχεί το συναίσθημα και ο ανείπωτος πόνος της απώλειας τόσων νέων ανθρώπων. 

Ακόμα πιο δύσκολο είναι να σεβαστεί κανείς την μνήμη τους όταν το πένθος γίνεται καταγγελία, οργή, αγανάκτηση και τέλος εκμεταλλεύσιμο υλικό προς πολιτική χρήση. Πώς είναι δυνατόν να βιώσεις μια τραγωδία που πολτοποιείται και εκχυδαΐζεται σε έναν ασυνάρτητο δημόσιο διάλογο; Πώς είναι δυνατόν τόσο απροκάλυπτα να εμπορεύονται νεκρές ψυχές, την απώλεια τόσων αδικοχαμένων

νέων ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ο ολοφυρμός του θανάτου να μετατρέπεται σε πολιτική ευκαιρία, σε πολιτικό όφελος ή ζημιά; Είναι τρομακτικό -όπως κάθε αλήθεια- το γεγονός ότι όλη αυτή η τραγωδία αντιμετωπίζεται και ζυγίζεται σύμφωνα με κομματικά-συντεχνιακά συμφέροντα… 

Να με συγχωρείται αλλά το πρόβλημα είναι στην κοινωνία καθώς η κοινωνία σκέπτεται έτσι, η κοινωνία είναι που δίνει το ρυθμό των ανθρώπων, η κοινωνία εκτρέφει και επικροτεί αυτές τις νοοτροπίες και κυρίως την ατιμωρησία. Η ελληνική κοινωνία ανέκαθεν ήταν που υποδείκνυε τον άλλον και κάλυπτε τον εαυτό της. Αυτός που δεν πληρώνει τους φόρους είναι αυτός που φωνάζει περισσότερο για την γάγγραινα της φοροδιαφυγής. Ο τεμπέλης και ανίκανος δημόσιος υπάλληλος είναι αυτός που καταγγέλλει τις παθογένειες του δημόσιου τομέα. Η κοινωνία είναι που δεν θέλει αξιολόγηση, ο συνδικαλισμός είναι που δεν επιθυμεί καμιά αλλαγή για να μη χαθούν τα κεκτημένα ή οι λουφαδόρικες θέσεις εργασίας, η κοινωνία είναι που αυθαιρετεί καθώς αυτή επιλέγει συνήθως τον αθλιότερο από τους υποψήφιους για να την εκπροσωπήσει κι έπειτα να του επιρρίψει τις ευθύνες προκειμένου να έχει τη συνείδησή της ήσυχη. Η κοινωνία είναι που επιλέγει τα πρόσωπα που της μοιάζουν. Ναι, ισχύουν πολλά από αυτά που ακούγονται και καταγγέλλονται, είναι όμως και άλλα τόσα που δεν ακούγονται ποτέ. Κι αυτά είναι που δημιουργούν τα Τέμπη.

Τον τυπάρα (που από αχθοφόρος έγινε σταθμάρχης με τρεις μήνες, ποιος ξέρει τι είδους εκπαίδευση…) τον έκαναν σταθμάρχη μέχρι να βγει στη σύνταξη! Είναι η κοινωνία που δεν τιμωρεί, δεν αξιολογεί, δεν κρίνει και δεν αλλάζει το πολιτικό σύστημα. Αυτή ψηφίζει τους Πολάκηδες και τους Παππάδες. Κι όταν η δικαιοσύνη επιβάλει μια τιμωρία με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο, είναι η κοινωνία που την αναιρεί και κάνει τον κατάδικο ήρωα, τον βάζει υποψήφιο και τον επιβραβεύει καθώς η παράβαση καθήκοντος είναι ανδραγάθημα!

Ωστόσο, η κοινωνία δεν παραιτείται, κι αυτό είναι το πρόβλημα.

Διαβάστε επίσης:

Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης οι καταναλωτές

Πολιτικές εκτροπές και παρεκτροπές

Η έμφυλη βία καταπολεμάται μόνο με ολιστικό σχέδιο κατά των ανισοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών