Κινηματογράφος και διαφήμιση: Η σχέση αλληλεξάρτησης και ο διαχωρισμός των καταναλωτών σε «target group»

Από τις πρώτες στιγμές του κινηματογράφου, η διαφήμιση διαδραμάτιζε κάποιο ρόλο, όχι βέβαια τόσο σημαντικό όσο στη μετέπειτα πορεία του.

Στη διάρκεια του χρόνου ο κινηματογράφος είχε μια αμοιβαία σχέση με τη διαφήμιση. Στη σημερινή εποχή ο κινηματογράφος εξαρτάται από τη διαφήμιση και η διαφήμιση από τον κινηματογράφο. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγα χρόνια πριν από τη Χούντα, οι τότε παραγωγοί παρατηρούν, μια απώλεια εισιτηρίων και φυσικό είναι να καταλάβουν ότι τα στερεότυπά τους έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.

Το κοινό δέχεται τη δημιουργική έκρηξη

του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, κάνει τις συγκρίσεις του και φυσικά ζητάει κάτι άλλο από την εγχώρια παραγωγή. Οι παραγωγοί κρίνουν αναγκαία την ανανέωση, τόσο στην οπτική όσο και στη θεματολογία και δειλά-δειλά απευθύνονται σε νέες σκηνοθέτες. Σιγά-σιγά οι διαφημιστές και η αγορά άρχισαν να οργανώνονται.

Η διαφήμιση πρόσφερε στους σκηνοθέτες τη δυνατότητα μίας καθημερινής σχεδόν επαφής με το αντικείμενό τους. Μίας επαφής όπου υπήρχε χώρος να πειραματιστούν, να απορρίψουν, να αναθεωρήσουν, να ξεφορτώσουν από πάνω τους επιρροές και έτσι να πλησιάσουν σταθερά σε κάτι ουσιαστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου Ανεξάρτητου Ελληνικού Κινηματογράφου, δούλεψε στη διαφήμιση.

Όλα άρχισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Την εποχή εκείνη οι διαφημιστές δεν μπορούσαν να παράγουν οπτικά σενάρια. Ήταν κάτι σχετικά καινούργιο γι’ αυτούς και ήταν τελείως απροετοίμαστοι. Η οπτική τους θύμιζε ραδιόφωνο με φωτογραφίες και προσανατολίζονταν σε αυτό που λέμε άμεση και σκληρή διαφήμιση, γιατί δεν ήξεραν τίποτα άλλο. Παράλληλα όμως είχαν την ικανότητα να αντιληφθούν ότι αυτού του είδους η διαφήμιση οδηγούσε σε αδιέξοδο.

Οι διαφημίσεις αυτές γίνονται προτού αρχίσει η ταινία, τα διαφημιστικά σποτ διαρκούν δέκα λεπτά και προβάλουν διάφορα προϊόντα. Αρχικά πρέπει να ξεχωρίσουμε τις ταινίες με το θέμα το οποίο έχουν, για να μπει και η κατάλληλη διαφήμιση. Ανάλογα με το θέμα της ταινίας που πρόκειται να προβληθεί πρέπει και η διαφήμιση να είναι στο ίδιο πνεύμα της ταινίας.

Μπορούμε να φέρουμε σαν παραδείγματα τις ταινίες «Fast and Furious» όπου το είδος της ταινίας είναι περιπέτεια και το κυρίως θέμα της είναι αγώνες αυτοκινήτων. Όπως καταλαβαίνουμε, η ταινία εκπροσωπεί, κυρίως, τον αντρικό πληθυσμό. Έτσι η βασική διαφήμιση πρέπει να αναφέρεται σε αντρικά είδη όπως αυτοκίνητα, ανδρικά ρούχα, κ.α. Αντίθετα αν είχαμε για παράδειγμα μια αισθηματική ταινία λ.χ. την «Καμαριέρα» την οποία θα την παρακολουθήσουν κυρίως γυναίκες, η διαφήμιση της συγκεκριμένης ταινίας θα πρέπει να είναι σε ένα μεγάλο βαθμό γυναικεία είδη, εφόσον το μεγαλύτερο αγοραστικό ενδιαφέρον θα το έχουν οι γυναίκες, μιας και η συγκεκριμένη ταινία εκπροσωπεί κυρίως των γυναικείο πληθυσμό.

Όπως καταλαβαίνουμε ανάλογα με το κοινό που πρόκειται να δει την ταινία, εξαρτάται και η διαφήμιση που πρόκειται να βάλει το τμήμα των δημοσίων σχέσεων. Επομένως υπάρχει σχέση ανάμεσα στη ταινία και στη διαφήμιση. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις για το κοινό που πρόκειται να δει τις διάφορες ταινίες όταν το θέμα της ταινίας δεν αντιπροσωπεύει ένα μικρό ποσοστό του κοινού που πρόκειται να την δει.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, οι θεατές με κάποια κριτήρια πηγαίνουν και βλέπουν ταινίες. Το τμήμα του marketing κινηματογράφου αποκαλεί αυτές τις «ομάδες» target group. Δηλαδή με τον καιρό ανακαλύψαν ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με τους υπόλοιπους και ότι ο καθένας έχει την δική του άποψη και τον δικό του τρόπο ψυχαγωγίας.

Συμπέραναν ότι, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε κατηγορίες καταλάβαιναν ποια ταινία θα δει η κάθε κατηγορία, δηλαδή, για ποια ταινία ενδιαφέρεται η κάθε κατηγορία, έτσι ώστε το τμήμα marketing να κάνει την σωστή διαφήμιση π.χ.: στην ταινία «Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών», όπου ηλικιακά κατατάσσεται σε κατηγορία η οποία είναι από 13 – 30 ετών και το παρακολουθούν και γυναίκες από 17 – 25 ετών, διαφημίζονται παιχνίδια, αντρικά και γυναικεία αξεσουάρ.

Πώς ο κινηματογράφος βοήθησε τη διαφήμιση

Όπως καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω, ο κινηματογράφος βοήθησε τη διαφήμιση να κάνει την επανάστασή της. Όταν η διαφήμιση πρωτοξεκίνησε ήταν ανίερη, χωρίς καμία σκηνοθετική άποψη και χωρίς καμία τεχνική. Ο τύπος του τότε διαφημιστικού τομέα ήταν η επιθετική διαφήμιση με μόνο στόχο να πουλήσουν όσο πιο πολλά προϊόντα μπορούν με μόνο σκοπό το κέρδος.

Η επανάσταση της διαφήμισης έγινε από την στιγμή που τα πράγματα δεν πήγαιναν άλλο και οι διαφημίσεις είχαν γίνει βαρετές, χωρίς καμία ουσία. Τότε ζήτησαν και βρήκαν βοήθεια από σκηνοθέτες, οι οποίοι πρόσφεραν τα κατάλληλα μέσα ώστε ο κλάδος της διαφήμισης να εκσυγχρονιστεί και να φύγει από το παλαιομοδίτικο πλάνο το οποίο είχε εγκλωβιστεί. Οι σκηνοθέτες ήταν αυτοί που έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους, τις γνώσεις, και τις εμπειρίες τους στον τομέα της διαφήμισης. Έτσι οι διαφημίσεις άρχισαν να εξελίσσονται ραγδαία.

Πώς η διαφήμιση βοηθάει τον κινηματογράφο

Όπως οι επιχειρήσεις για να είναι βιώσιμες και να παράγουν κέρδος πρέπει να γνωστοποιήσουν τα προϊόντα που παράγουν στο ευρύ καταναλωτικό κοινό, έτσι και ο κινηματογράφος είναι μια επιχείρηση που «παράγει» ψυχαγωγία. Φυσικά εννοείται ότι πρέπει να διαφημίζει τις ταινίες που προβάλλονται για να γνωστοποιηθούν στο ευρύ κοινό, έτσι ώστε να ξέρουν οι θεατές το πότε, το πού και αν προβάλλονται οι ταινίες.

Θα πούμε ότι μια πηγή εσόδων που έχει ο κινηματογράφος είναι να προσελκύει θεατές και για να το καταφέρει αυτό πρέπει να διαφημίζει τις ταινίες που πρόκειται να προβληθούν στις αίθουσες. Η διαφήμιση γίνεται με την τηλεόραση, με αφίσες που βλέπουμε στους δρόμους, με το ραδιόφωνο και φυσικά από τα social media.

Ακόμα βλέπουμε στα μεγάλα εμπορικά κέντρα που διαθέτουν αίθουσες κινηματογράφου να διαφημίζουν τις ταινίες που παίζουν στους χώρους που μπορούν να ψυχαγωγηθούν οι θεατές, π.χ.: καφετέριες, μπόουλινγκ κλπ.. Επίσης μπορούμε να δούμε να διαφημίζονται νέες ταινίες που θα παίξουν προσεχώς στους κινηματογράφους και σε αφίσες μέσα στον κινηματογράφο, ακόμα και στη συσκευασία του ποπ κορν.

Διαβάστε επίσης

Απατζίδη στο topontiki.gr: «Ο Μητσοτάκης είναι εθνικά επικίνδυνος»

Ουκρανία: «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» – Η επικοινωνιακή υπεροπλία του Κιέβου

Hotels Litteraires: Όταν ο Προυστ, ο Ρεμπώ και ο Φλωμπέρ γίνονται… ξενοδοχεία (Photos)