Η μεταδολοφονία του υπεράριθμου Αντώνη

Η δραματική σκηνή που παρακολουθήσαμε όλοι στο ντοκ του Πειραιά ως ανείπωτη τραγωδία είναι ταυτόχρονα και διδακτική.

Ας το πάρουμε αλλιώς. Τι ακριβώς είδαμε; Μιαν απίστευτη πράξη ατομικής αποκτήνωσης. Ήταν αντίδραση ενός «ανθρώπου» (προσθέτουμε εισαγωγικά στην συγκεκριμένη περίπτωση του ύπαρχου).
Σε ατομικό επίπεδο αμφιβάλλω αν θα αντιδρούσε έτσι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων. Από την άλλη, ωστόσο, εξέφραζε και την κοινωνική βαρβαρότητα, την βεβαρυμένη με νοοτροπίες και προκαταλήψεις αιώνων. Για παράδειγμα,

σήμερα στην ψηφιακή εποχή, με ότι καταλαβαίνει ο καθένας, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας πιστεύουν στο «μάτι» και ανταλλάσσουν ξεματιάσματα. Ζουν δηλαδή ταυτόχρονα στον μαύρο μεσαίωνα και στον ψηφιακό κόσμο χρησιμοποιώντας αδιανόητες εφαρμογές του iPhone. Αυτό προφανώς έχει επιπτώσεις στις συμπεριφορές. Κυρίως όμως σε παραπλανά. Ο χρήστης του iPhone ως νοοτροπία βρίσκεται κάπου χαμένος, ανάλογα με
την καλλιέργειά του, στα βάθη των αιώνων. Οι νοοτροπίες δύσκολα αλλάζουν. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει εξερευνήσει τις εσχατιές του σύμπαντος, ωστόσο, δεν έχει κάνει βήμα στο χάος της ανθρώπινης ψυχής.

Όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα, ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος με νοητικά προβλήματα. Όλοι μας έχουμε γνώση τού τι κοινωνικές προκαταλήψεις σέρνει πίσω του αυτό το θέμα. Το ανάλυσε καταπληκτικά σε πρόσφατο άρθρο του, ο Χρήστος Χωμενίδης, φέρνοντας το παράδειγμα του μεγάλου Χαλεπά και της σκληρής και απάνθρωπης αντιμετώπισης που του επιφυλάχθηκε ως «διαφορετικού». Ο Χαλεπάς «δολοφονήθηκε» αλλιώς – αλλά το ίδιο σκληρά εξ αιτίας των ίδιων προκαταλήψεων.

Ο Αντώνης ήταν ο «χαζός του χωριού», άρα ο ανυπόληπτος, άρα ο κατώτερος, του χεριού μας, της διακριτικής μας μεταχείρισης, με λιγότερα δικαιώματα στη ζωή. Ήταν ο ανήμπορος. Τα θηρία της ζούγκλας σκοτώνουν τα ανήμπορα ζώα, όπως και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες κατακρήμνιζαν στον Καιάδα τους ανάπηρους. Η «μνήμη του κτήνους» της ανθρωπότητας λειτουργεί σε ανάλογες ψυχοσυνθέσεις και σήμερα.

Λειτουργεί μια χαρά, από τα αθώα παιδάκια του σχολείου που μαζεύονται καμιά δεκαριά και πλακώνουν στο ξύλο τον πιο αδύναμο μέχρι την καλή οικογένειά τους που τα καλύπτει, αλλά χύνει μαύρο δάκρυ για την περίπτωση του Αντώνη. Λειτουργεί παντού εκεί που «παίρνει τον κάθε ένα» όταν οι ψευτόμαγκες δέρνουν μέχρι θανάτου τις γυναίκες τους, και βγαίνουν οι γυναικείες οργανώσεις δικαίως διαμαρτυρόμενες για την αντρική βία – που οφείλεται και στο πώς πολλές τους μεγαλώνουν «τα αγόρια τους»…

Και είναι οι θύτες συνήθως που τρέχουν και θρηνούν με μαύρο δάκρυ όταν η αδικία είναι ξένη και δεν τους αφορά. Λειτουργεί και στην πολιτική. Εδώ η βία εκδηλώνεται με το «ανθρώπινο πρόσωπο» της
δολιότητας των δηλώσεων που αποκαλύπτονται άλλοτε λόγω ηλιθιότητας και άλλοτε λόγω κυνισμού. Η πρώτη περίπτωση αφορά τον παραιτηθέντα Βαρβιτσιώτη ο όποιος κατάφερε με τρομακτική ευκολία να μετατρέψει ένα γεγονός ατομικής εξαχρείωσης σε πολιτικό ζήτημα. Στην δεύτερη περίπτωση, ο Ιωακειμίδης που θεώρησε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που «συντάραξε την κοινή γνώμη», ευκαιρία πολιτικής εκμετάλλευσης .

Το ίδιο ισχύει και με τον Νίκο Ξυδάκη, πρώην εθνοπατέρα υπουργό της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου και νυν λόγιο, ο οποίος με την αναλυτική δεινότητα που τον διακρίνει, έβαλε σ’ έναν τουρβά τη δολοφονία του Αντώνη με το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» και την «μοχθηρή πλειοψηφία»! Η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα για την ποιότητα των επιχειρημάτων των κουρασμένων εργατών όπου έφταιγε η κούρασή τους και δεν κατάλαβαν ότι είναι Έλληνας ο Αντώνης και τον εξέλαβαν για Πακιστανό…

Αυτός ήταν ο λόγος, βρε κουτά, που ο καλός πλην κουρασμένος εργαζόμενος ύπαρχος έριξε (παρά την κούραση του) στη θάλασσα τον λαθρεπιβάτη. Θεώρησε ότι δεν είχε εισιτήριο, τον θεώρησε υπέρβαρο και τον «άδειασε» στην θάλασσα. Την δουλειά του έκανε ο εργαζόμενος.

Ωστόσο, φαίνεται να είναι «προοδευτικός» ο ύπαρχος, αν κρίνω από την ανθρωπιστική ανακοίνωση της ΠΝΟ η οποία θα απεργήσει κι από πάνω σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί …αγνοήσαμε τις συνθήκες εργασίας των παρεξηγημένων εργαζομένων και συγκεκριμένα του κουρασμένου πλοιάρχου και ύπαρχου! Υπ’ αυτήν την έννοια, η μετα-δολοφονία του άτυχου Αντώνη συνεχίζεται και ο καθένας ρίχνει και τη δική του σφαίρα.

Την χαριστική βολή όμως την έδωσε το συνδικαλιστικό όργανο των ναυτικών που είναι γνωστό για τις προωθημένες και σύγχρονες ευαισθησίες του όπου το «ατυχές συμβάν» το απέδωσε στην κούραση
των εργαζομένων και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ζούμε καθημερινά όλο το εικοσιτετράωρο αλλεπάλληλα επεισόδια βίας. Απλά, η περίπτωση του Αντώνη υπήρξε κραυγαλέα και για την κοινωνία παρόμοιες τραγωδίες λειτουργούν πολλές φορές λυτρωτικά καθώς χρησιμοποιούνται ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα δικά μας μικρά ή
μεγάλα εγκλήματα.

Σε άλλα νέα τώρα: Οι αγκαλιές της Κατερίνας Στικούδη με τον Βαγγέλη Σερίφη στη Μύκονο!

Διαβάστε επίσης:

Αναθέσεις έργων βιτρίνας με χρήματα του «Ιανού» από την Περιφέρεια και τον Δήμο Καρδίτσας – Τελέστηκε το αδίκημα της απιστίας σε βαθμό κακουργήματος;

Αντέχει η χώρα με όσα συμβαίνουν;

Διδάγματα από τις πλημμύρες και ουσιώδες Σχέδιο Ανασυγκρότησης!