Η Μέση Ανατολή και πάλι εμπόλεμη ζώνη: Οι ευθύνες μίας τραγωδίας

Το Παλαιστινιακό για δεκαετίες παραμένει μια ανοικτή πληγή για την ειρήνη και την ασφάλεια στη Μέση Ανατολή.

Η αδυναμία επίλυσης της εκκρεμότητας αναζήτησης πατρίδας για τον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό προσφέρει την δυνατότητα εκμετάλλευσης του ζητήματος από τρίτους παράγοντες προς εξυπηρέτηση ιδίων στοχεύσεων.

Οι τρομοκράτες, που δρουν, όπως πρόσφατα η Χαμάς στο Ισραήλ, σκορπίζοντας τρόμο και ανασφάλεια και οδηγώντας στο θάνατο εκατοντάδες αθώους, τόσο ισραηλινούς όσο και παλαιστίνιους, είναι απλά τα χειραγωγούμενα όργανα τρίτων που έχουν συμφέρον από

Ευθύνη δεν υπάρχει μόνο στην ισραηλινή πλευρά, λόγω της αδιάλλακτης άρνησής της για αναγνώριση του δικαιώματος πατρίδας στους Παλαιστίνιους, ένα γηγενή αρχαίο λαό (οι Φιλισταίοι της Παλαιάς Διαθήκης), αλλά και στην παλαιστινιακή πλευρά, λόγω της αδυναμίας της να καταγγείλει και να απομονώσει την πολιτική και τις πρακτικές ένοπλων τρομοκρατικών ομάδων, που με πρόσχημα την διεκδίκηση πατρίδας για τον παλαιστινιακό λαό, πλήττουν καίρια τα δίκαια των ίδιων των Παλαιστινίων με τις καταδικαστέες τρομοκρατικές τους δράσεις.

Ευθύνες όμως έχει και η διεθνής κοινότητα, η οποία όχι λόγω αδυναμίας, αλλά λόγω σκοπιμοτήτων διαφόρων διεθνών δρώντων, όχι μόνο δεν εργάζεται για την επίλυση της εκκρεμότητας στο μεσανατολικό, αλλά εμμέσως συμβάλλει στην συνέχιση και εκτράχυνση της κατάστασης στη περιοχή.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται στη Μέση Ανατολή η τουρκική ηγεσία, διεκδικώντας ρόλο προστάτη και υποστηρικτή του δίκαιου αγώνα του παλαιστινιακού λαού για τη δική του πατρίδα, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται το δικαίωμα για πατρίδα σε έναν άλλο κατατρεγμένο γηγενή λαό της περιοχής, τους Κούρδους (οι Καρδούχοι κατά τον Ξενοφώντα). Οποία υποκρισία.

Από την πλευρά της η ιρανική ηγεσία εξακολουθεί να πολιτεύεται κατά τρόπο που βλάπτει τα δίκαια των παλαιστινίων, υποστηρίζοντας ένοπλες τρομοκρατικές ομάδες (Χαμάς, Χεζμπολάχ) στις δράσεις τους κατά του Ισραήλ και του δικαιώματος του λαού του να ζει στα πάτρια εδάφη με ειρήνη και ασφάλεια.

Κατά κανένα τρόπο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η διακηρυγμένη πολιτική της Τεχεράνης για εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ. Άλλωστε το Ιράν ποτέ δεν είδε θετικά τις προσπάθειες προσέγγισης Ισραήλ και Αραβικών Κρατών μέσω της διαδικασίας των Συμφωνιών του Αβραάμ (Abraham accords).

Αλλά και ο ουσιαστικά αναποτελεσματικός πλέον Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος δημιουργήθηκε το 1945, ως διαχειριστής του μεταπολεμικού διεθνούς συστήματος ειρήνης και ασφάλειας, έχει ευθύνη για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή.

Ο Ο.Η.Ε. αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί στο ρόλο του. Ενδεικτική είναι η αδυναμία του να καταδικάσει ομόφωνα τους υπεύθυνους των τελευταίων τραγικών γεγονότων στη Μέση Ανατολή με κεντρική ευθύνη της Κίνας, λόγω της επιλογής της να τηρήσει ίσες αποστάσεις, αρνούμενη να καταδικάσει ευθέως τους τρομοκράτες.

Ανεξάρτητα από τις ευθύνες της ίδιας της ισραηλινής ηγεσίας για τη συνεχιζόμενη εκκρεμότητα στο μεσανατολικό, ορθά η Αθήνα, η Ευρώπη και η πλειοψηφία των μελών της Διεθνούς Κοινότητας καταδίκασαν την τρομοκρατική δράση της Χαμάς που έχει την κύρια ευθύνη του νέου αιματοκυλίσματος, με θύματα εκατοντάδες αθώους, τόσο Ισραηλινούς όσο και Παλαιστίνιους.

Tο Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα σε νόμιμη άμυνα και είναι κατανοητή η παροχή κάθε βοήθειας προς αυτό, με στόχο την εξουδετέρωση και εξάλειψη των διαφόρων χειραγωγούμενων τρομοκρατικών ομάδων που δρουν εναντίον των πολιτών του αλλά και εναντίον του ίδιου του παλαιστινιακού λαού.

Τέλος, επειδή η ιστορία έχει καταγράψει ότι οι διεθνείς εξελίξεις μπορεί να επηρεάζονται από άλλες, που λαμβάνουν χώρα σε άλλα γεωγραφικά σημεία, θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί κατά πόσο η ενεργοποίηση του πολεμικού μετώπου στη Μέση Ανατολή, ως συνέπεια της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς κατά του Ισραήλ, θα μπορούσε να μεταφέρει τους προβολείς του διεθνούς ενδιαφέροντος από την Ουκρανία στη Μέση Ανατολή παρέχοντας χώρο και χρόνο στους πρωταγωνιστές του ουκρανικού μετώπου να επιλέξουν τη συνέχιση της αντιπαράθεσης εξαντλώντας τα μέσα της διπλωματίας και εγκαταλείποντας τη χρήση όπλων. Οι εξελίξεις θα δείξουν.

Ο Δημήτρης Χρονόπουλος επί τέσσερις δεκαετίες υπηρέτησε σε καίριες θέσεις, ως στέλεχος της διπλωματικής υπηρεσίας του ΥΠΕΞ.

Διαβάστε επίσης

Ο Οπενχάιμερ και η είσοδος στην ατομική εποχή

Με το κόκκινο γαρύφαλλο του αγώνα και της ελπίδας για τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων

Το βουνό των… αριθμών που πρέπει να ανέβει ο Κασσελάκης