Η αφωνία της εποχής μας…

Πώς άραγε ξαφνιάσαμε τα δυο μας χέρια

έτσι που σαν αδέσποτα σκυλιά

Γενάρη μήνα ενώνονται χλευάζοντας τον χρόνο;

Τώρα που τα αμήχανα «ταρατατζούμ» των ημερών κόπασαν, ας ξαναγυρίσουμε στους φόβους μας. Κι η λογοτεχνία, το βιβλίο, η ποίηση, λειτουργούν ως «εμβόλιο» στην απομόνωση και τη θλίψη για όσα συμβαίνουν…

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Η αφωνία του απογεύματος» της Τασούλας Τσιλιμένη, που κυκλοφόρησε από τον «Μανδραγόρα» και που διάβασα απνευστί. Είκοσι τέσσερα

ποιήματα και μερικές «μικρογραφίες» που μοιάζουν με μικρά διηγήματα – διαμάντια, μικροί καθρέφτες της προσωπικής μας Αλήθειας…

Ποια είναι η συγγραφέας. Η Τασούλα Τσιλιμένη είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, όπου διδάσκει θέματα παιδικής – εφηβικής λογοτεχνίας, αφήγηση, μυθοπλασία – δημιουργική γραφή κειμένων βραχείας φόρμας. Ως καλεσμένη καθηγήτρια προσφέρει μαθήματα και διαλέξεις σε μεταπτυχιακά προγράμματα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της ημεδαπής και αλλοδαπής (ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, Λευκωσίας κ.ά.). Έχει δημοσιευμένο ερευνητικό έργο σε έγκριτα διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους, πρακτικά συνεδρίων και σε αυτόνομα ατομικά βιβλία. Είναι διευθύντρια του Εργαστηρίου Λόγου και Πολιτισμού του Π.Θ. και διευθύντρια του ηλεκτρονικού περιοδικού για τη θεωρία και μελέτη της παιδικής λογοτεχνίας «Κείμενα» (www.keimena.ece.uth.gr). Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά και ενήλικες.

Πώς γράφει ένα ποίημα. Είναι το συναισθηματικό φορτίο τόσο έντονο, που έχει ήδη γραφτεί το ποίημα. Μέσα σου κυρίως. Και έχει δημιουργηθεί το μονοπάτι που οι λέξεις αργότερα θα βρουν τον προσανατολισμό τους για να φτιάξουν τους στίχους. Και ταλανίζεσαι εσύ να ψάχνεις για τίτλο. Και μια εικόνα άσχετη με την όλη σύνθεση και εμπειρία έρχεται από τη χώρα των παιδικών σου χρόνων, από εκείνον τον χειμώνα που πίσω απ’ το τζάμι για πρώτη φορά είδες σε εκείνη τη χιονισμένη αλάνα ένα ζευγάρι σκυλιών να τραβά το καθένα τη δική του διαδρομή, αλλά να μένουν ενωμένα. Εκείνα τα αδέσποτα. Δυο μικρές κουκκίδες σε ένα κατάλευκο τοπίο.

Υπάρχουν μεγέθη στην ποίηση; Η συγγραφέας έχει την απάντηση. «Η ποίηση δεν έχει μεγέθη για μένα. Είναι αυτό που αγγίζει τον καθένα. Αυτό που σε κάνει να διαπιστώνεις ότι ανακαλύπτεις την ερμηνεία των ανεξήγητων που σε κρατούσαν ξάγρυπνο/η ή ένιωθες και δεν μπορούσες να τα βάλεις σε τάξη ή να τα αναγνωρίσεις. Είναι οι λέξεις που έψαχνες και νιώθεις ξαφνικά πως οι τσέπες  σου είναι γεμάτες και ας παραμένουν τρύπιες. Εν τέλη είναι ο δρόμος κατάβασης και ανάβασης μαζί προς το Εγώ και προς το Εκείνο, που είναι πάντα το ζητούμενο, το Ύψιστο».

Το πιο ακριβό δόλωμα στα χείλη.

Το χαμόγελό σου…