Γιάννης Τσορτέκης στο topontiki.gr: «Στην Σκοτεινή Θάλασσα δεν παίζω τον Σάββα. Είμαι ο Σάββας» (Photos)

Από τις ήσυχες δυνάμεις του θεάτρου και του κινηματογράφου, προσδίδει αξία μέσα από τις ερμηνείες του και στις τηλεοπτικές δουλειές στις οποίες συμμετέχει. Πιο πρόσφατη η «Σκοτεινή θάλασσα» του Mega.

Ο Γιάννης Τσορτέκης, ηθοποιός ενστίκτου, με αφορμή τον Σάββα Γκορίτσα του στην σειρά μυστηρίου του Mega, μιλά στο topontiki.gr για την ζωτικής σημασίας σχέσεις που θέλει να έχει με τους συντελεστές κάθε δουλειάς στην οποία μετέχει, για την ροπή του στις

Ο χαρακτήρας σας στη σειρά, ο Σάββας Γκορίτσας, είναι πάτερ φαμίλιας μεν αλλά με όχι αρχετυπικά χαρακτηριστικά. Ανθρωπος και με πληγές χαίνουσες. Πονεμένος. Πώς «χτίζετε» το ρόλο σας; Πορεύεστε βάσει προδιαγραφών που έδωσαν οι δημιουργοί και ο σκηνοθέτης;

Συζητήσαμε πολύ με τον Γρηγόρη τον Καραντινάκη, τον σκηνοθέτη. Χτίζουμε από το μηδέν έναν χαρακτήρα. Η ανάγνωση του ρόλου που δεν έχει πράξη είναι δύσκολη, επίπονη γι΄αυτό και συναρπαστική.

Ο Σάββας είναι ένας άνθρωπος με αρχές, με αξίες. Έχει σταθερές στη ζωή του και μέσα από αυτές έχει συνέχεια. Η Όλγα, η γυναίκα του. Με καταλυτική παρουσία στη ζωή του. Ο Σάββας είναι πονεμένος άνθρωπος. Είναι μια ιστορία περί το όριο μιας κοινωνίας, όπως αυτή του Μεσολογγίου.

Αυτό το στοιχείο φέρνει εκείνον και την Όλγα πιο κοντά και τους ωθεί να περιχαρακωθούν σε ένα μη συμβατικό τρόπο ζωής.

Ο Σάββας δεν προκαλεί. Δεν είναι ανταγωνιστικός. Είναι φιλότιμος. Ήσυχος. Εξελίσσεται στην πορεία και διαμορφώνεται ενώπιον του τηλεθεατή, σιγά- σιγά το σύμπτωμά του. Είναι άνθρωπος που μιλά με τις σιωπές. Δεν του αρέσει να μιλά. Δεν είναι ακοινώνητος. Αναζητά την ησυχία του την οποία την βρίσκει στη θάλασσα. Εκεί συναντά τη χαρά του. Η χαρά του είναι η ησυχία του.

Μπροστά στην οξύτητα των άλλων ανθρώπων δεν επιλέγει τη σύρραξη.

Ο Σάββας ως πατέρας, νιώθω, ότι πρέπει να είναι παράδειγμα εν τοις πράγμασι για να μπορέσουν να «χτίσουν» πάνω του και οι ηθοποιοί που κάνουν τα παιδιά της οικογένειας.

Και έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια οικογένεια όμως με δεσμούς άλλης τάξης.

Στη «Σκοτεινή θάλασσα» τίποτα δεν παίζεται. Ο ηθοποιός καλείται να «είναι». Διότι, οτιδήποτε, γίνεται αντιληπτό από την κάμερα.

Σε ανάλογη διαδικασία προετοιμασίας και ετοιμασίας είχα μπει και για τον Γιώργο του «Κάρτ ποστάλ». Εκεί (σ.σ. στο επεισόδιο «Μέγας αγιασμός») η μοναξιά του ανθρώπου δεν μπορεί παρα να «γράφει».

Ο Σάββας είναι μια πολύ κοντινή περίπτωση. Δεν βρίσκεται στο περιθώριο. Ζει στο όριο. Δεν έχει περιορισμούς γι’αυτό και σιωπά. Ήταν και παραμένει ασυμβίβαστος. Γι’ αυτό και διαφέρει από τους άλλους.

Τον βλέπουμε να πίνει αλλά δεν είναι αλκοολικός. Δεν έχει εξάρτηση. Είναι όμως για εκείνος η μόνη διαφυγή. Ο τρόπος να κατευνάσει τα τέρατα του και να έχει την ησυχία του μέσα σε αυτά.

Κάνετε έναν πατέρα η κόρη του οποίου αγνοείται. Πώς προσεγγίζετε την συνθήκη αυτή;

Δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος την ψυχολογία ενός ανθρώπου το παιδί του οποίου αγνοείται- θεωρείται νεκρό- αν δεν είναι γονιός.

Ο χώρος από τον οποίο ξεκινώ είναι πολύ προσωπικός. Και αυτό κάνει την προετοιμασία μου πάρα πολύ δύσκολη. Ο Σάββας έχει την προσωπική αγωνία μου.

Πολλά πράγματα όσο κατασκευασμένα και αν είναι εκπορεύονται από την ανθρώπινη εμπειρία.

Είναι δεδομένο ότι υπάρχει η γνώση της πληροφορίας αν μη τι άλλο. Όμως το πράγμα πρέπει να είναι προσωπικό. Αλλιώς η επιδερμικότητα στη σχέση με τον Σάββα θα είναι εύληπτη.

Τί σας δυσκόλεψε μέχρι στιγμής στον Σάββα Γκορίτσα;

Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να εντοπίσω κάτι. Δεν μπήκα ξαφνικά στο ρόλο. Και αυτό ωφείλεται στο γεγονός ότι «μπήκαμε» από κοινού με τον Γρηγόρη στο ρόλο και με πολύ φροντίδα άρχισε να σχηματίζεται ο Σάββας εξελικτικά. Δεν με δυσκόλεψε. Ήρθε ήσυχα και ήρεμα. Θα σας το πω σχηματικά. «Συναντήθηκα» με τον Σάββα πολύ πριν βρεθώ μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα.

Δημιουργήθηκε και βρέθηκα μέσα του χάρη στις ατέλειωτες συζητήσεις με τον Καραντινάκη. Στην τηλεόραση βλέπετε τον Σάββα που μιλούσε με τον Γρηγόρη και κάποιος τους κατέγραφε με μια κάμερα.

Και με τους άλλους ηθοποιούς συζητούμε πολύ. Έχουμε το θάρρος να μοιραστούμε ότι νιώθουμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μάς φέρνει κοντά. Και εν τέλει χαρίζει αλήθεια στους χαρακτήρες και τους κάνει πιστικούς.

Ως Γιάννης δεν δυσκολεύτηκα. Πείστηκα ότι είμαι ο Σάββας και μου βγήκε φυσικά.

Τί απολαμβάνετε στο ρόλο σας;

Απολαμβάνω τη δυνατότητα να απολαμβάνω τη δυσκολία του Σάββα. Ο Σάββας είναι ένας οργανισμός που τεκμηριώνεται μέσα από την δική μου σχέση με τον χαρακτήρα.

Αν οι σχέσεις δεν είναι τέτοιες ώστε να με βοηθούν να καταδυθώ στις δυσκολίες του, στις καταστάσεις του ήρωα μου τότε μου είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσω. Ακριβώς εκεί θα είχα να πω για δυσκολίες στο ρόλο. Διότι τυπικά δεν θα μπορούσα να τον κάνω, να τον αποδώσω. Απολαμβάνω τη σχέση μου με τον Σάββα στο γύρισμα.

Για τη συμμετοχή στη «Σκοτεινή θάλασσα» τί «μέτρησε» στο «ναι» σας;

Κάποιοι άνθρωποι που ήταν στην ιστορία, με πρώτο και καλύτερο το Γρηγόρη Καραντινάκη, τον οποίο εκτιμώ και αγάπω. Έπειτα ήταν η Ταμίλα (σ.σ. Κουλίεβα) με την οποία είχαμε δουλέψει και στο παρελθόν και έχει εμπνεύσει την εκτίμηση και την αγάπη μου επίσης.

Το ίδιο θα πω και για το Μάνο τον Μαυρογεώργη, το διευθυντή φωτογραφίας. Με εκείνους και κάποιους ακόμα ενστικτωδώς ένιωσα ασφαλής. Δεν μπορεί να το εξηγήσω. Είχα μια διαίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά.

Μετά ήρθε ο Σάββας. Και ήμουν βέβαιος ότι θα «βγει» ο Σάββας. Ο Σάββας διαμορφώθηκε μέσα από αυτούς τους ανθρώπους. Τις σχέσεις που είχαμε. Χαρη στο Γρηγόρη και την Ταμίλα.

Η θάλασσα είναι ένα στοιχείο αναφοράς στις πρόσφατες δουλειές σας: Στη θεατρική «Η ναυμαχία της Σαλαμίνας», στον «Μέγα Αγιασμό» της «Κάρτ ποστάλ», στην «Πράσινη θάλασσα» και τώρα στη «Σκοτεινή θάλασσα». Πώς το εξηγείτε;

Είναι τόσο τυχαίο που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αν και ορεινός τύπος, με καταγωγή από Καστάνιανη Πογωνίου και την Αρτοτίνα Φθιώτιδας. Είναι γοητευτικό ταξίδι και το ακολουθώ.

Έχετε συμμετοχές κυρίως σε μικρού μήκους ταινίες. Πού οφείλεται αυτή η προτίμηση;

Σε μικρότερα μεγέθη μπορώ να αναγνωρίσω το μάξιμουμ των αναπτυγμάτων αυτών των συνθηκών – και είναι μια πολύ σπουδαία πραγματεία για μένα το να βρίσκω σημαντικότερα πράγματα από έναν «Οιδίποδα», σε έναν φύλακα.

Μου αρέσουν λόγω τις διάρκειας σε συνδυασμό με τις πυκνές καταστάσεις που αναπτύσσονται. Το βρίσκω σαγηνευτικό και πάντα με εξίταρε. Με ιντρίγκαρε η συνθήκη του περιορισμένου χρόνου για την αγωνία να προλάβει ο δημιουργός της να πει αυτά που θέλει.

Αυτή η αγωνία είναι κινητήριος δύναμη. Δεν θα αρνηθώ ποτέ σε μαθητευόμενο, συμμετοχή σε μικρού μήκους ταινία. Το συναρπαστικό είναι ότι μικρού μήκους ταινίες γυρίζουν κατά βάση νέοι.

Ε, εμένα με εξιτάρει αυτή η συνθήκη. Χαίρομαι να βλέπω νέους που «καίγονται» από το πάθος της δημιουργίας και την αγωνία να χωρέσουν όλα εκείνα που θέλουν να πουν σε μικρή φόρμα. Είναι άνθρωποι που αγωνιούν για τη ζωή. Η ζωτική αγωνία να αποκτήσουν εμπειρία και γνώση με συναρπάζει.

Οι ρόλοι σας σε θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, πολλοί, διαφορετικοί. Πώς ξέρετε ποια εργαλεία πρέπει να χρησιμοποιήσετε κάθε φορά;

Δεν το γνωρίζω ποτέ εκ των προτέρων. Καθένας έρχεται στο παρόν με μία αποσκευή. Είναι σαν μια αρχαιολογική ανασκαφή.

Τα εργαλεία ανασκαφής είναι τα ίδια. Συγκεκριμένα, όπως του αρχαιολόγου. Έχει το σκαλιστιράκι του, το μικρό πινέλο με τις μαλακές τρίχες, το σφουγγαράκι. Το ανασκαπτόμενο έργο είναι διαφορετικό.

Είναι φορές που τα εργαλεία δεν θα σε φέρουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η επιθυμία όμως πρέπει να υπάρχει. Να μην παραιτηθείς ποτέ αλλά να ψάχνεις. Όπως έκανε και ο σπουδαίος αρχαιολόγος μας Μανώλης Ανδρόνικος.

Για τον ηθοποιό, για εμένα, το βασικό κλειδί– εργαλείο είναι η μελέτη και ο τρόπος προσέγγισης. Αισθάνομαι ότι πρέπει να ο ηθοποιός πρέπει να κάνει κατάδυση– διερεύνηση στο ρόλου του. Επι της ουσίας μελέτη του ίδιου τού εαυτού. Αυτόν πρέπει να μελετά πάντα με αφορμή εξωτερικά ερεθίσματα.

Οι ρόλοι σας αφορούν σε ανθρώπους που «περνούν από 40 κύματα». Γιατί;

Είναι νομοτέλεια. Δεν τους επιλέγω. Επιλέγομαι από αυτούς. Χωρίς να γνωρίζω τις δυσκολίες. Ο τρόπος προσέγγισης γίνεται μέσα από τις σχέσεις. Ακολουθώ τους ανθρώπους. Εμπνέομαι από τις καλές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, οι σχέσεις είναι προβληματικές. Κατ΄επέκταση και οι ρόλοι.

Το ίδιο μού έχει συμβεί με τον Γιάννη Οικονομίδη. Μια ακατάλυτη σχέση. Η οποία διαμορφώθηκε μέσα από έρευνα και αναζήτηση για το χτίσιμο του χαρακτήρα.

Οι σχέσεις δίνουν ρεαλισμό στον χαρακτήρα και τα κύματα τα θηριώδη που πρέπει να είναι αληθινά.

Όταν σβήνουν τα φώτα τί γίνεται με τους χαρακτήρες στους οποίους έχετε δώσει ζωή; Ξεχνιούνται;

Ποτέ. Είναι σα να ξεχνάς τον πατέρα σου. Στην «Σκοτεινή θάλασσα» δεν παίζω το Σάββα. Είμαι ο Σάββας . Δεν μπορώ να τον αποποιηθώ. Είναι δικό μου ταξίδι. Η ίδια μου η στιγμή όπως μού συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Για μένα πάντα θα υπάρχει. Αυτή η διαδικασία με εξελίσσει προσωπικά, ως άνθρωπο.

Έχετε ρόλο που θυμάστε έντονα σα να ήταν χθες;

Ο πρώτος ρόλος με την εταιρεία «Η Ρόζμαρι στην κορυφή των λόφων» που ιδρύσαμε με την Ελένη Φορτώση. Ήταν με το έργο «Η ψυχολογία του Συριανού συζύγου» του Εμμανουήλ Ροϊδη στο θέατρο «Ιλίσια» το 1998. Θυμάμαι την παράσταση συνολικά για πρακτικούς λόγους.

Είχε το πάθος να κάνουμε άνευ όρων θέατρο. Χωρίς να ξέρουμε τί θα γίνει. Με στερήσεις, χωρίς όμως να αισθανόμαστε ότι στερούμασταν. Ήταν όμως τόσο ζωτικό κι αυτό έμεινε. Είναι πως να το πω, σαν τον πρώτο έρωτα.

Όταν ήσασταν μικρός τί λέγατε ότι θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε; Ευθύς εξαρχής θέλατε να γίνετε ηθοποιός;

Ηθοποιός έγινα τυχαία. Μικρός έτρεμα το «σανίδι». Ντρεπόμουν πάρα πολύ.

Δεν έχω εκτίμηση ότι είμαι ηθοποιός- καλλιτέχνης. Με απασχολούν οι αγωνίες μου. Η αγωνία για την Τέχνη δεν με απασχολεί. Με απασχολεί όμως η αγωνία της συνάντησης που με φέρνει σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους αναπτύσσεται η αμοιβαιότητα και η αίσθηση συντροφικότητας.

Αναφέρεστε συχνά στο ένστικτο, τη διαίσθηση. Τι ρόλο παίζουν στις επιλογές σας;

Καθολικό. Είναι η μόνιμη κατάσταση μου. Είναι κάποιες φορές που η λογική λέει κάτι αλλά εγώ ακολουθώ την διαίσθηση μου.

Φυσικά υπάρχουν φορές που δεν πέρασα καλά αλλά ήταν νομοτέλεια να το κάνω. Να συμβεί. Όμως από το ένστικτο αυτό απέκτησα εμπειρία.

Η «Μαύρη γαλήνη» του Δημήτρη Μαρωνίτη πιστεύετε ότι θα μπορούσε να παρουσιαστεί ξανά;

Ναι. «Έχω ένα κείμενο», μού είχε πει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, «να το διαβάσεις». Όσες φορές κι αν το άρχισα δεν μπορούσα να πάω πέρα από την τρίτη αράδα. Όταν ξανασυναντηθήκαμε του είπα τί μού συνέβαινε. «Επειδή δεν ξέρω πως να το προσεγγίσω, πως να το διαβάσω, δεν μού γεννά κάτι, δεν το καταλαβαίνω, γι αυτό και θα το κάνω», του είπα. Δούλευα τη «Μαύρη Γαλήνη» πει ένα χρόνο. Ευγενής ο Δημήτρης Μαρωνίτης, με διακριτικότητα είχε προσφερθεί να με βοηθήσει. Να μοιραστεί μαζί μου πληροφορίες. Δεν δέχθηκα. Θα με ακύρωνε ως ανασκαφέα.

Θα ήθελα να ξανακάνω το έργο αυτό. Είναι καθαρά σωματική συνάντηση με έναν Λόγο μοναδικό. Χάρη στη «Μαύρη Γαλήνη» συναντήθηκα με έναν άνθρωπο που θα χαρακτήριζα βαθύ αισθηματία και νομίζω ότι μάλλον έτσι έφυγε, πλήρης αισθημάτων και όχι πλήρης ημερών. Η σωματική εμπειρία είναι αυτή που μένει αλλά δεν την γνωρίζεις από πριν.

Το επόμενο «βήμα» ποιο είναι;

Δεν έχω ιδέα. Την ώρα που μού συμβαίνει ένα πράγμα δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αλλά όταν τελειώνει ένα, αυτό γεννά το επόμενο. Έχω αρχίσει την προετοιμασία μου και τις πρόβες για την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ με τη Μαρία Πρωτόπππα, το Χρήστο Στέργιογλου, την Κίττυ Παϊταζογλου, την Αντριάνα Ανδρέοβιτς, τον Δημήτρη Μαμιό σε σκηνοθεσία της Μαρίας που θα το παρουσιάσουμε στο υπόγειο του Θέατρου Τέχνης αν το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες από τις 22 Φεβρουαρίου και θα συνεχίσουμε μέχρι και μετά το Πάσχα.

Το Μάιο θα συμμετέχω στα γυρίσματα της μικρού μήκους ταινία του Αινεία Τσαμάτη, που είναι ο «γιός» μου στη «Σκοτεινή θάλασσα».

>Info

«Σκοτεινή θάλασσα» (Mega,  22.40, Δευτέρα και Τρίτη) , σενάριο Ζαχαρία Μαυροειδή, Σπύρου Κρίμπαλη και ο Κωστή Σαμαρά, σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη με τους Γιώργο Παπαγεωργίου, Θέμιδα Μπαζάκα, Ταμίλα Κουλίεβα, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Γιάννης Νταλιάνη, Γιάννη Τσορτέκη, Μιχάλη Συριόπουλο.

Διαβάστε επίσης

Κρίστυ Λυκοπούλου: Στο νοσοκομείο η πρώην παίκτρια της «Φάρμας» – Έπαθε κρίση εγκεφαλικού

Ανδρέας Φουστάνος: «Με ακινητοποίησαν, με έδεσαν, με φίμωσαν»

Ελένη Φουρέιρα: Πίνει κρασί στη χιονισμένη αυλή με… λευκό μπουρνούζι και γόβες (photo)