Αρνούμαι άρα υπάρχω

Το θέμα με τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς στην ελληνική του εκδοχή μπορεί να ενταχθεί στην γενικότερη κουλτούρα της άρνησης που καλλιεργείται δεκαετίες τώρα, συστηματικά, σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα όπου το κοινό καλείται να «έχει γνώμη».

Η άρνηση, ανεξαρτήτως της αιτίας προέλευσής της στα χρόνια της Μεταπολίτευσης θεωρήθηκε ως μια πράξη «αντίστασης» και «προόδου». Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις σε τι αντιστέκεσαι, αρκεί να αρνείσαι –υποτίθεται την υποταγή στο σύστημα! Το πιο παράδοξο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά εδραιώθηκε στη συνείδηση του μεταπολιτευτικού ανθρωπότυπου ως προοδευτική

πράξη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οργανώσαμε όλη μας την κοινωνική συμπεριφορά μέσα από την κουλτούρα μιας γενικευμένης άρνησης: «όχι σε όλα»! Σας θυμίζει μήπως κάποια κοινοβουλευτική συμπεριφορά;

Από την Μεταπολίτευση και δώθε, η Αριστερά λίγο πολύ πολιτεύεται «προοδευτικά» με το «όχι σε όλα». Στο μεταξύ, ο κόσμος έχει αλλάξει καμιά δεκαριά φορές ριζικά προς το καλύτερο αγνοώντας τα γραφικά τους «όχι». Ωστόσο, αυτοί επιμένουν: «όχι σε όλα!»

Να εξυγιάνουμε την χρεοκοπημένη ΔΕΗ που ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε στο χείλος του γκρεμού;  ΟΧΙ, να φορτώσουμε τις ευθύνες στους Δεξιούς, να κάνουμε το άσπρο μαύρο, την νύχτα μέρα. Να φέρουμε επενδύσεις; ΟΧΙ σε όλες τις επενδύσεις. Να κάνουμε την Αττική οδό;  ΟΧΙ σε όλους τους δρόμους. Να πεζοδρομήσουμε την Ερμού;  ΟΧΙ  να μην πεζοδρομήσουμε την Ερμού. Να κάνουμε τη γέφυρα Ρίο – Αντίρριο: Όχι να μην κάνουμε την γέφυρα. Να κάνουμε το ένα να κάνουμε το άλλο; ΟΧΙ στο ένα και στο άλλο…  Να επενδύσουμε στο Ελληνικό; ΟΧΙ ο ουρανοξύστης δεν ταιριάζει στο αττικό τοπίο.  «Θα δημιουργηθούν προβλήματα τα στατικά», προειδοποιούν διαδικτυακοί ειδήμονες…  

Υπήρχε περίπτωση όλοι αυτοί να θα κωλώσουν στο εμβόλιο του κορωνοϊού; Είμαστε με τα καλά μας; Και την πατέντα γνωρίζουν και ότι μας κρύβουν, γνωρίζουν, και όλα τα γνωρίζουν. Πρόκειται για επιστημονικά τέρατα ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας και κομματικής προέλευσης που έχουν δομήσει το χαρακτήρα τους υπαρξιακά μέσα από αρνήσεις.

Ενδεχομένως κάποια από τα αμέτρητα «όχι» να είχε κάποτε μιαν αξία, πριν την εκμηδενίσουν και αυτή. Καθώς η ελληνική εκδοχή του «προοδευτισμού» κυκλοφόρησε σε μαζική παραγωγή και μοιράστηκε δωρεάν στις μάζες ως ένα ακόμα «αναφαίρετο δικαίωμα», η «γνώμη του κοινού» επεκτάθηκε σιγά – σιγά ανεπαισθήτως παντού, όχι μόνο στα πολιτικά κα και κοινωνικά ζητήματα άλλα και στο πρόγραμμα της τηλεόρασης, στην ποιότητα των ΜΜΕ ακόμα και στις τέχνες, στα εμβόλιο. Τι πρέπει να ακούμε, να βλέπουμε, να διαβάζουμε, ποια εμβόλιο πρέπει να αποφεύγουμε.

Το «έχω άποψη για τα πάντα» ταυτίστηκε με την υψηλότερη έκφραση της Δημοκρατίας. Όλα αυτά τα επιτεύγματα προέρχονται από την εμπεδωμένη κουλτούρα της άρνησης που έλαβε υπαρξιακό χαρακτήρα: αρνούμαι άρα υπάρχω.

Έτσι δεν μπορεί να διαβαστεί σωστά το αποτέλεσμα καμιάς έρευνας για  το από ποιους  χώρους προέρχονται οι αντιεμβολιαστές.

Ανεξαρτήτως της κοινωνικής ή γνωστικής τους κατάστασης από το τι πιστεύουν και τι ψηφίζουν, βασικός τους παρανομαστής είναι η εμπέδωση της κουλτούρας της άρνησης, Έχουν εθιστεί στο να αρνούνται ως υπαρξιακή ανάγκη.

Διαβάστε επίσης:

Ενότητα και ανανέωση, το νέο ραντεβού με την Ιστορία

Αξιόπιστη υγειονομική στρατηγική τώρα, πριν να είναι πολύ αργά

Απροστάτευτα τα σχολεία ξανά στην πανδημία…