Αντί για selfie

της Ηρώς Σκάρου*

Δεν ξέρω να βγάζω selfie. Αν ήξερα, αυτό το κείμενο θα ήταν πολύ πιο μικρό. Μια-δυο αράδες ίσως.

Τα αυτοπορτραίτα μου όμως βγαίνουν οικτρά. Έχετε δει λαγό μπροστά σε φώτα αυτοκινήτου; Κάπως έτσι μοιάζω κι εγώ: κοκαλωμένη και σαστισμένη. Αυτά τα επίθετα βέβαια θα μπορούσαν να περιγράψουν την κατάστασή μου για το μεγαλύτερο μέρος του περασμένου εξαμήνου.

Αδρανοποίηση και αβεβαιότητα ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του τελευταίου lockdown. Πέρα από κάποιες δραστηριότητες που με βοηθούσαν να κρατιέμαι

σε μια αποδεκτή σωματική και διανοητική κατάσταση, έπαιρνα δύναμη από οραματισμούς για την πρώτη μέρα της ελευθερίας.

Έκανα σχέδια για εξόδους, συναντήσεις και ταξίδια. Να πάρω ένα πλοίο και να πάω στην Ικαρία για να δω τους δικούς μου ή έστω το αυτοκίνητο μέχρι την αγαπημένη μου pub για μια μπύρα.

Γράφω αυτό το κείμενο λίγα εικοσιτετράωρα μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Δεν πήγα πουθενά την πρώτη μέρα της ελευθερίας. Το προηγούμενο βράδυ είχα κάνει το εμβόλιο.

Είχα χρόνο να το σκεφτώ. Διάβασα άρθρα και συζήτησα με φίλους που απασχολούνται στον τομέα της υγείας προσπαθώντας να συλλέξω δεδομένα. Και συγκέντρωσα πολλά. Τίποτα όμως δεν φαινόταν αρκετό για να με ωθήσει με βεβαιότητα στην απόφαση του εμβολιασμού.

Κανείς δεν ήταν εξάλλου απόλυτα βέβαιος για όσα έλεγε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Τα διαθέσιμα στοιχεία δεν είναι αρκετά για να εξαχθούν σαφή συμπεράσματα. Κι εγώ παρέμενα αναποφάσιστη. Μία ήταν η κουβέντα που έγειρε τη ζυγαριά προς την αποδοχή. Την άκουσα από φίλη, εργαζόμενη σε δημόσιο νοσοκομείο.

Δεν είχε να κάνει με μονάδες εντατικής θεραπείας, διασωληνωμένους και θανάτους. Παρόμοια πληροφόρηση είχα ήδη λάβει. Αυτό που μου είπε, είχε να κάνει με το όφελος που θα επέφερε ο δικός μας εμβολιασμός στους απογόνους μας.

«Για να ζήσουν αυτοί ελεύθερα». Ξέρω, ακούγεται μελό, για έναν γονιό όμως η ευζωία του παιδιού του είναι το πρωταρχικό του μέλημα. Έτσι και για μένα. «Αν κάνω εγώ το εμβόλιο τώρα και βοηθήσω στη συλλογική ανοσία ίσως μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα και δεν θα χρειαστεί να ζήσουμε ξανά τόσο περιορισμένα».

Πέρα από πόνο στο σημείο της ένεσης δεν είχα άλλα συμπτώματα. Θα μπορούσα, υποθέτω, να πάω μια βόλτα. Η Ικαρία όμως πέφτει μακριά κι όσο για την μπύρα που λαχταρούσα, σκέφτηκα να αποφύγω τον συγχρωτισμό μέχρι να δημιουργηθούν τα αντισώματα. Οπότε, για μένα, το lockdown συνεχίστηκε για λίγο ακόμη. Οικειοθελώς αυτή τη φορά.

ΥΓ 1: Αν ήξερα να βγάζω selfie χωρίς να μοιάζω με λαγό ίσως να είχα δημοσιεύσει στα social media μια φωτογραφία με σχόλιο: «Ένα μικρό τσίμπημα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα». Τότε, δεν θα είχατε υποστεί την ανάγνωση αυτού του κειμένου.

ΥΓ 2: Ο λαγός έχει δύο επιλογές: να μείνει στη θέση του και να περιμένει τη μοίρα του ή να κάνει ένα άλμα προς τη ζωή (με όσα αναπάντεχα αυτή του επιφυλάσσει).

*η Ηρώ Σκάρου είναι συγγραφέας