41% με σύνδρομο της Στοκχόλμης!

Ο Νίκος Ξυδάκης όταν δεν επιμελείται τον μύστακα μετά της γενειάδας του, καλλιεργεί στις ελεύθερες ώρες του το πνεύμα του μελετώντας την ψυχολογία των μαζών. Εξ ου και έσπευσε από τους πρώτους να ερμηνεύσει με λυρισμό και ψυχολογικούς όρους την παραδοξότητα του εκλογικού αποτελέσματος: «Ίσως σε ένα μέρος του πληθυσμού, μέσα στη συσκότιση, την παραπληροφόρηση και την ομίχλη στα μυαλά, υπάρχει ένα σύνδρομο “είμαστε θυρωροί της νύχτας”, ένα “σύνδρομο της Στοκχόλμης”»… «Όψιν είδες, περί της γνώμης μη εξέταζε», λέει, ωστόσο,

Ακούγοντας προχθές τον κύριο Ξυδάκη, θυμήθηκα μια περιγραφή που είχα κάνει στο βιβλίο μου, Γυναικωνίτης (εκδόσεις Καστανιώτη, 1995), για τον μεταπολιτευτικό ανθρωπότυπο του «προοδευτικού διανοουμένου»: «[…] Μπορώ να πω ότι ως άνθρωπος είχε διαμορφωθεί από ακατάσχετες συζητήσεις. Ακόμα και φυσιογνωμικά τον είχαν διαπλάσει τα πολλά λόγια.

Δεν ενδιαφερόταν ποιος ήταν ο άλλος. Από τι υπέφερε. Τι ένιωθε. Το μόνο που τον άγγιζε ήταν τα λόγια. Έφτανε μια φράση να τον ερεθίσει και να αρχίσει την πάρλα νικημένος από εύκολα συναισθήματα και καταγοητευμένος από ιδέες που έζεχναν κοινοτοπία, και χρόνια φθορά. Μίλαγε και κάπνιζε με μια έμφυτη ικανότητα , σα να εκτελούσε κάποιο καθήκον» .

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ψηφοφόροι, που προκαλούν αμέσως, με την πρώτη ματιά, μιαν ανεξήγητη απώθηση. Να είναι αυτοί οι ψηφοφόροι, οι υπεράριθμοι της ζωής; Όντα από πρόστυχο και φτηνό υλικό; Θυρωροί της νύχτας; ( Ο κ. Ξυδάκης αναφέρεται στην ταινία Ο θυρωρός της Νύχτας, σε σκηνοθεσία Λιλιάνας Καβάνι που προβλήθηκε το 1974, όπου ένα πρώην ναζιστής θυρωρός που εργάζεται σε ένα ξενοδοχείο της Βιέννης συνάπτει μια θυελλώδη ερωτική σχέση με μια γυναίκα, πρώην θύμα του).

Στον ΣΥΡΙΖΑ, στις ελεύθερες ώρες τους, οι σύντροφοι συνηθίζουν να συζητούν πάντα με πολιτισμικές αναφορές.

Το βασικό θέμα, ωστόσο, δεν είναι η Στοκχόλμη ή ο ναζιστής θυρωρός, όσο τα Εξάρχεια. Κάποιοι δεν έχουν σηκωθεί ακόμα από τις μπριζολοταβέρνες όπου αγόρευαν διορθώνοντας τον κόσμο και τραγουδούσαν αντάρτικα μετά τα μεσάνυχτα, ειρωνευόμενοι τον ύπνο των κυρ Παντελήδων.

Κάποιοι έχουν ξεμείνει εγκλωβισμένοι στις φοιτητικές αίθουσες με τ’ άρβυλα και τ’ αμπέχονα, άνθρωποι που έχουν πλάσει την συνείδησή τους με λόγια και φλυαρίες να φαντασιώνονται Αρμάνι κουστουμάκια, Καρτιέ, Σανέλ και Ντόνα Κάραν, πούρα, ποτά κι αστακομαρονάδες σε χλιδάτες δεξιώσεις του διεφθαρμένου εφοπλιστικού κεφαλαίου (πολεμώντας το σύστημα από τα μέσα!)…

Ίσως, λοιπόν, σε ένα μέρος των θαμώνων της Κουμουνδούρου, μέσα στη βαθιά σκοτεινιά του θολωμένου τους μυαλού από το 41% του Κούλη, την Σχολή της Φραγκφούρτης και των αντιμνημονιακών μεγαλείων, υπάρχει και το σύνδρομο «φταίνε οι άλλοι», έκτος από το ακαταμάχητο για κάθε λαϊκό αγωνιστή, «σύνδρομο της εξουσίας».

Διαβάστε επίσης:

Ισχυρή πολιτική βούληση για στήριξη των μικρομεσαίων

Η «νόσος των δημοκρατικών κρατών» και το δημοψήφισμα του «ΟΧΙ» που είχε γίνει «ΝΑΙ»

Συντριβή και το σύνδρομο του 3%…