O Mark Ronson πλέκει το εγκώμιο της Amy Winehouse

Στην εφημερίδα «New York Observer» ο Μark Ronson μουσικός παραγωγός και στενός φίλος της αδικοχαμένης Amy Winehouse επέλεξε να γράψει ένα κείμενο, μέσα από το οποίο με μεγάλη δόση χιούμορ, αλλά και συγκίνησης, καταφέρνει να ψυχογραφήσει την ευαίσθητη και επιρρεπή Amy και να δείξει στον κόσμο, ποια πραγματικά ήταν.

«Ακούγεται ανατριχιαστικό αλλά μου άρεσε πολύ να επισκέπτομαι την Amy

στο London Clinic. Πού και πού κουραζόταν απ’ το ποτό και έμπαινε μόνη της σε αυτό το  ιδιωτικό νοσοκομείο που βρισκόταν μόνο 5 λεπτά με το ταξί από το Camden. Ήταν ο τρόπος της να κόβει το ποτό  με τους δικούς της όρους χωρίς να πρέπει να πάει στην αποτοξίνωση.

Έμπαινε μέσα. Της τηλεφωνούσα. “Πού είσαι;” “Είμαι στην κλινική,κάνω αποτοξίνωση.” “Εμ… λυπάμαι που το ακούω” “Γιατί λυπάσαι; Εγώ είμαι η ηλίθια που έφερα τον εαυτό μου σε αυτήν την κατάσταση”. Και αυτή ήταν πάντα η άποψή της για όλο αυτό. Είχε εξάλλου ελάχιστο χρόνο για συναισθήματα όπως ο οίκτος: αγαπούσε μόνο τα μεγάλα συναισθήματα: την αγάπη, την προδοσία , το θάνατο. Μόλις έμπαινε γινόταν καλά εξαιρετικά γρήγορα. Δεν είχε σημασία πόσο χάλια ήταν στο παρελθόν και για πόσο, ή πόσο έμπλεκε τα λόγια της όταν την είχα συναντήσει τρεις μέρες νωρίτερα. Μόλις τη δεύτερη μέρα που έμπαινε εκεί και ήταν πάλι η παλιά Amy, αυτή που είχα γνωρίσει πέντε χρόνια πριν. Είχε πίσω το λαμπρό μυαλό της, το κοφτερό της πνεύμα, και μια ζεστασιά, μια όμορφη αγάπη που καμιά φορά χανόταν στα βάθη του εθισμού της. Καθόμουν στο δωμάτιο της για ώρες και δεν ήθελα να φύγω ποτέ, σαν να περνούσα όλη τη νύχτα στο σπίτι του καλύτερου μου φίλου στα  13 μου

Της έμαθα την τηλεοτπτική σειρά Αrrested Development και καθόμασταν και βλέπαμε 7 επεισόδια στη σειρά κι μιμόταν τον ενθουσιώδη Bob, ενώ προσποιούνταν ότι τριγυρνούσε γύρω από το δωμάτιο του νοσοκομείου σε ένα Segway (ξέρετε αυτό το περίεργο, διαστημικό σκούτερ πάνω στο οποίο όλοι οι ενήλικοι μοιάζουν γελοίοι). Ανέφερα περαστικά ότι είχα κάποιο πρόβλημα με το πόδι μου και εκείνη χτυπούσε ένα κουδούνι και απαιτούσε μια επίσκεψη από τον επικεφαλής ποδιατρικής του νοσοκομείου, κι έτσι κατέληγα ντροπιασμένος να βγάζω την κάλτσα μου για να του δείξω μια μυρμηγκιά που είχα εδώ και τρία χρόνια.

Της έλεγα να μην καπνίζει αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερνε να με πείσει να κρατάω τσίλιες ενώ κάπνιζε στα κρυφά πίσω από κάποια πόρτα κινδύνου, δίπλα σε κάποια πελώρια εστία με μια επιγραφή που έλεγε “προσοχή εύφλεκτον” κι έμοιαζε πανέτοιμη να εκραγεί σαν τη Χιροσίμα με την παραμικρή στάχτη.

Με τη γοητεία της μπορούσε να σε πείσει να κάνεις τα γελοιότερα πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή τη γη (σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι διάσημοι) που διαθέτουν λίγη περισσότερη μαγεία από τους υπόλοιπους. Και θες να είσαι δίπλα τους γιατί αυτή η μαγεία ξεβάφει λίγο πάνω σου, και νιώθεις ξεχωριστός όταν είναι κοντά σου. Ο καλύτερος μου φίλος ο Μαξ, πέθανε πέντε χρόνια πριν. Κι αυτός είχε επίσης την ίδια επίδραση στους ανθρώπους. Ίσως αυτοί οι μαγικοί άνθρωποι να λάμπουν τόσο δυνα