Noteblog #17 | Ντιριγκόου Ντιριμπάι

Πονοκέφαλος. Οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν ξανά χθες το βράδυ και δεν ορκίζομαι ακριβώς για το τι συνέβη.

Ικανοποιημένος για τη χρονιά που πέρασε; Δεν ξέρω.

Η αλήθεια είναι πως πέρασα πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς αλλά και ανεμελιάς. Ήταν μια γλυκιά ισορροπία μεταξύ του «δούλευε σκληρά για τα όνειρά σου» και «γλέντα τη ζωή, γλέντα τη ζωή, όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη». Χρόνια που όποτε έπεφτα σηκωνόμουν πιο κουτσουρεμένος, πιο αηδιασμένος, αλλά με μεγαλύτερη σιγουριά για το «ποιος είμαι».

Χρόνια που πρόλαβα να απογοητευτώ πολλάκις από τους συμπολίτες μου. Τελικά έμαθα πως λειτουργούν,

αρνήθηκα να συμμετάσχω στη λογική τους, αποστασιοποιήθηκα. Μάλλον αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του «συστήματος» (συχαίνομαι αυτή τη λέξη). Πως οι μετριοπαθείς, οι ρεαλιστές, οι «επαναστάτες του αυτονόητου» που είχε πει επιτυχημένα ο αποτυχημένος ΓΑΠ, στο τέλος αποστασιοποιούνται. Τι τους μένει; Η εμπειρία και η σοφία.

Διάβασα προχθές ένα άρθρο στο athensvoice.gr, που έλεγε για τη μιζέρια που επικρατεί σήμερα. Ήταν ένα κείμενο, τύπου «Δράση». Έκλεινε ως εξής:

«Πότε δηλαδή αυτή η κοινωνία γέρασε ανεπανόρθωτα; Πώς έχασε τη ζωντάνια της; Και πότε αυτό θ’ αλλάξει; Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα;»

Δεν είμαι αριστερός, δεν θα μιλήσω για πολιτικές μνημονίου και λοιπές μικροπολιτικές αρλούμπες, ειδικά (και πολύ πιο εύκολα) όταν δεν έχω άλλη πρόταση. Δεν μπορώ όμως και τους φιλελεύθερους, με τα κουστουμάκια και τα ωραία τσιτάτα τύπου «θα πάρω την ορμή της κρίσης και θα τη μετατρέψω σε τυφώνα αλλαγής». Οι λεγόμενοι παράγοντες. Όλο μπλα μπλα. «Δουλέψτε 12-13 ώρες την ημέρα για 400€, δεν θα χαθεί και ο κόσμος. Θα στρώσει η φάση».

Εδώ και δώδεκα περίπου χρόνια υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας, περίπου στο 20% εγώ το μετράω. Είναι αυτοί που ΤΟΣΑ χρόνια, αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν σε κανένα party. Είναι αυτοί που κάθονταν υπομονετικά στο φανάρι, για να έρθει ο εξυπνάκιας από τα δεξιά, να τους προσπεράσει και να τους φάει τη θέση. Και δεν μίλαγαν, γιατί ήξεραν ότι δεν έχει νόημα.

Είναι οι πολιτικοποιημένοι που δεν κομματικοποιήθηκαν.

Είναι αυτοί που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα, για να γνωρίσουν τη χλεύη των δημοσίων, ότι είναι και μαλάκες στην τελική, που δεν έγλυψαν κατουρημένες ποδιές, για να διορίσουν όλο τους το σόι.

Είναι οι άνθρωποι που όλοι οι πολιτικοί τους απογοήτευσαν. Που βλέπουν ότι το απόστημα, αυτό του συνδικαλισμού/συμφερόντων, δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που απεχθάνονται τη βία και δεν είναι καθόλου φανατισμένοι. Είναι αυτοί που πάντα πάλευαν με την αξία τους. Αυτοί που έλεγαν, δε βαριέσαι, ας είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας και θα τη βρούμε την άκρη.

Είναι αυτοί, που έβαλαν πάνω από τα λεφτά την αξιοπρέπειά τους.

Είναι οι άνεργοι, που προ-κρίσης, η κοινωνία τους θεωρούσε αποτυχημένους.

Είναι οι γονείς που σπούδαζαν τα παιδιά τους, με το ζόρι, με πτυχία χωρίς αντίκρυσμα, επειδή φάγανε το παραμύθι, πως «χωρίς πτυχίο δεν κάνεις τίποτα».

Είμαι εγώ που δεν απαιτούσα απόδειξη. Εγώ που η σιωπή μου ήταν συνενοχή. Που ήμουν ευκολόπιστος, από τον κάθε πολιτικό, ότι θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε για ένα καλύτερο αύριο. Είμαι εγώ, που με έκαναν σαν τα μούτρα τους. Να λέω «χέστηκα», ας τους απολύσουν όλους.

Εγώ λοιπόν, ως μέλος του 20%, που καταλαβαίνω και συνειδητοποιώ, ότι τόσα χρόνια, τρώω την ίδια φόλα.

Εγώ, που με όση δύναμη μου απομένει, βροντοφωνάζω χέστηκα για τη μιζέρια. Χέστηκα για το αν θα χαμογελάτε. Τόσα χρόνια που τρώγατε με δέκα κουτάλια, δεν είδα ένα (μη εορταστικό) δημοσίευμα, για αυτούς που δεν χαμογελούσαν. Τώρα τι περιμένετε από εμάς; Τα λέω αυτά και σας καλοσορίζω στην κοινωνία. Γιατί τώρα μαθαίνετε τη σημαίνει ζωή. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που πρέπει να μάθετε, είναι ότι η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη. Όχι τα φράγκα. Ότι τα χαμόγελα δεν θα έρθουν στα πρόσωπα κανενός. Γιατί πολύ απλά, ταυτίσαμε τα φράγκα με την επιτυχία, την ευτυχία και το χαμόγελο. Μάθετε λοιπόν, ότι η ζωή δεν είναι τέτοιου είδους χαμογελάκια, «δε βαριέσαι», «ε και τι έγινε». Η ζωή είναι σκληρή και όλοι μαζί θα τη φέρουμε βόλτα.

Κοινώς; Αγάπη ρε μουνιά. Αγάπη και αλληλεγγύη. Το είπε και ο Ιησούς πριν 2 χιλιετίες σε άπταιστα αραμαϊκά. Το χιούμορ και το χαμόγελο, δεν έχουν να κάνουν με το αν πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Ούτε η αισιοδοξία με το αν θα λέμε «θα αλλάξουν όλα, αρκεί να δουλέψουμε».

Αγάπη ρε μουνιά.

ΥΓ: Όταν ξεκίνησα αυτό το άρθρο, προσπάθησα απλώς να ευχηθώ για το 2013.

Στην πορεία μου βγήκε αυτό το χάος, αλλά όπως λέει και ο Γκριτζάλς, πάντα τα noteblog κρύβουν μία δόση χάους. Συγγνώμη λοιπόν, αν κατέληξα να σας κουνάω το δάκτυλο.

Οι ευχές μου;

Αγάπη, λίγο χρόνο, λίγα φράγκα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, σεβασμός στον δίπλα.

Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα.

Τότε και μόνο τότε, το χαμόγελό σας θα έχει αξία και ζεστασιά.

ΥΓ2: Για την επιλογή του κομματιού, πιστεύω ότι είναι προφανής η διαφορά του τί κάνει ευτυχισμένο ένα παιδί και έναν μεγάλο.