Neolaia Θέμα | Το δικαίωμα στην απεργία και τα όρια αξιοποίησης του

Κυβερνητικό «διαίρει και βασίλευε» Vs ισοπεδωτικών συντεχνιακών πρακτικών

Σε μια μακρά περίοδο χειμασμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, χωρίς ορατό «φως στο τούνελ», τίθενται εκ νέου τα ζητήματα κοινωνικού αυτοματισμού, της πρόκλησης συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών ομάδων για την επικράτηση της κυρίαρχης πολιτικής, αλλά και του δικαιώματος αντίστασης των εργαζομένων στις προωθούμενες – περισσότερο ή λιγότερο κάθε φορά προοδευτικές – μεταρρυθμίσεις, όπως, όμως, και τα όρια αντίδρασης σε αποφάσεις

δημοκρατικά νομιμοποιημένων, έστω, κυβερνήσεων. Η εξαντλητική για μεγάλο μέρος της κοινωνίας απεργία διαρκείας των εργαζομένων σε μια από τις βασικότερες υποδομές της χώρας, στο μετρό, θέτει τα παραπάνω ερωτήματα και προβληματισμούς με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.

Απόψεις που εκφράζονται από διαφορετική οπτική η κάθε μία καταλήγουν, αντίστοιχα, και σε διαφορετικές απαντήσεις:

Σταύρος Μαυρογένης, Διεθνολόγος

Ευθύνεται η βασική κακοδαιμονία της μεταπολίτευσης

Ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου για το οποίο ευθύνεται η βασική κακοδαιμονία της μεταπολίτευσης. Αυτή δεν είναι άλλη από την παντελή έλλειψη κουλτούρας διαλόγου κράτους, επαγγελματικών ομάδων και πολιτών.

Τα παραδείγματα πάρα πολλά: Σκουριές Χαλκιδικής, Κερατέα, εθιμικές καταλήψεις σε σχολεία και πανεπιστήμια, κλείσιμο δρόμων από τους αγρότες κλπ. Κάθε φορά η πολιτική ηγεσία αν δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα οχυρώνεται πίσω από δικαστικές αποφάσεις και καταφεύγει επικοινωνιακά στο ανήθικο οχυρό του κοινωνικού αυτοματισμού.

Από την άλλη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αμφιβάλλω αν προσέρχονται στις οποιαδήποτε διαπραγματεύσεις καλή τη πίστη και χρησιμοποιούν με την πρώτη ευκαιρία την πιο ακραία μορφή αγώνα, την απεργία. Στη μέση, η γνωστή σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία βρίσκεται διαρκώς εκβιαζόμενη και εν μέσω διασταυρούμενων πυρών.

Τριάντα χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουμε μάθει ως λαός να συνεργαζόμαστε, να συμμετέχουμε στο διάλογο και να συναινούμε στις αποφάσεις.

Μαριλένα Φλέσσα, Νομικός Περιβάλλοντος

«Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα»

“Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις”, για τη διαφύλαξη των συμφερόντων των εργαζομένων, με βάση το άρθρο 23 του Συντάγματος.

Εντύπωση ,ωστόσο, δεν προκαλεί το γεγονός ότι το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα «αποσιωπάται» από κυβέρνηση και ΜΜΕ,αναφορικά με τις παρατεταμένες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μ.Μ.Μ, όσο το ότι μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας αποστρέφεται τον αγώνα των εργαζομένων στην διεκδίκηση των αυτονόητων, δηλαδή στη συνέχιση ισχύος της ΣΣΕ τους, αντί της ένταξης τους στο ενιαίο μισθολόγιο.

Πριν βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα –βάσει και πρόσφατων δημοσιευμάτων περί «πλουσιοπάροχων» αμοιβών και «προνομιούχων» υπαλλήλων- για «καταχρηστική απεργία», ας αναλογιστούμε, εάν είναι λογικό να αναζητούμε τα «θεμιτά» περιθώρια διεκδίκησης βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, εκεί που καταστρατηγείται κάθε έννοια νομιμότητας και δικαίου. Η νοοτροπία του «θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου στην απεργία, αρκεί να μην ταλαιπωρούμαι», αποτελεί επικίνδυνο σχίσμα σε έναν κοινωνικό ιστό με ήδη διαταραγμένη συνοχή και αλληλεγγύη.

Γιώργος Οικονόμου, Οικονομολόγος

Ιερό το δικαίωμα στην απεργία υπό όρους

Τα δικαιώματα των εργαζομένων σε οποιαδήποτε καμπή της οικονομίας είναι αδιαπραγμάτευτα και ιερά. Αυτός που παράγει έργο, πρέπει να ανταμείβεται και να νιώθει ικανοποιημένος! Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπερεκτιμά το έργο του και να πιστεύει ότι κάνει κάτι μοναδικό κι εξαιρετικό.

Με αφορμή την απεργία στα μέσα μεταφοράς οφείλουμε να υπογραμμίσουμε 3 σημεία: Πρώτον, ότι οι απεργοί εμποδίζουν τη λειτουργία ενός απαραίτητου δημοσίου αγαθού, το οποίο πλήρωσαν όλοι οι φορολογούμενοι, δεύτερον, ότι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι είναι από τους καλύτερα αμειβόμενους και τρίτον ότι αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους πως αδυνατούν να αναλογιστούν την οικονομική συγκυρία και προκλητικά επιθυμούν να διατηρήσουν δικαιώματα εξωφρενικά και προκλητικά, ακόμα και για την προ κρίσης εποχή.

Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι εκ των ων ουκ άνευ, εφόσον κινείται σε λογικά πλαίσια, κινείται στα πλαίσια του δημόσιου ήθους, και δεν εξυπηρετεί το παράλογο όφελος μιας ομάδας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Κωνσταντίνος Πλιάτσικας, Φοιτητής

Ελάχιστη υποχρέωση μας η κατανόηση

Η απεργία είναι Συνταγματικό Δικαίωμα. Κατοχυρώνεται για να διαφυλάξει εργασιακά δικαιώματα, δίνοντας στην εργατική τάξη ένα μέσο πίεσης προς τα αφεντικά της.

Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στα ΜΜΜ, έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, γύρω από τα όρια των απεργιών όταν επηρεάζονται στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες. Αλλά ποιο το νόημα της συνταγματικής κατοχύρωσης των απεργιών, όταν ακόμα και όταν από μία κυβέρνηση που δεν σέβεται ούτε τα στοιχειώδη, όπως είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, υπάρχουν από παντού αντιδράσεις; Η «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία θυμάται τη μεσαία και εργατική τάξη που «ταλαιπωρείται», οι κυβερνώντες προτάσσουν την επίταξη και ο μικροβολεμένος «νοικοκυραίος»-νεοέλληνας σκέφτεται τη βολή του, μέχρι να φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα του!

Είναι υποχρέωση όλων μας, αν όχι η στήριξη των απεργών, τουλάχιστον η ανοχή!

Υ.Γ.:«Γ…ώ τις απεργίες σας και την ταλαιπωρία μου». Ταλαιπωρημένος «νοικοκυραίος», για την απεργία των εργοδηγών. Βαλτιμόρη 1866. Βασικό αίτημα το 8ωρο. Ας σκεφτούμε πριν αναθεματίσουμε!