Τι σχεση εχει ο φιλελευθερισμος με την χρηματοπιστωτική κρίση;

Μετά το παγκόσμιο πόλεμο επικράτησαν ανά τον κόσμο οι Κευνσιανες ιδέες περί χρηματοδότησης της ζήτησης . Αυτό είχε ένα θετικό αποτέλεσμα και πολλά αρνητικά.

Το ένα ήταν ότι τονώθηκε η παράγωγη άρα η ανάπτυξη. Το δεύτερο όμως ήταν ότι το εργαλείο αυτό στα χέρια των κυβερνήσεων δούλεψε σαν....
αγκίστρι αλίευσης ψηφοφόρων.

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός , η αύξηση των δαπανών, το σπάταλος κράτος και η υπερκατανάλωση των πολιτών ,δημιούργησε (υπαιτιότητα των κυβερνήσεων) μια τεράστια οικονομική φούσκα και δυσβάστακτα δημόσια χρέη γνωρίζοντας (οι πολιτικοί)ότι ποτέ δεν θα κληθούν να τα ξεπληρώσουν οι ίδιοι.

Για κάθε 15 ευρώ μόνο το 1ευρω αντιστοιχεί σε παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες. Τα άλλα 14 είναι τόκοι, χρηματιστηριακά κέρδη, ομόλογα, εγγυήσεις, ασφάλιστρα κινδύνου, διαφθορά και οικονομικό, και όχι μόνο, έγκλημα.

Η διαφορά αυτή μεταξύ της οικονομικής δυνατότητας και της εικονικής ,καλύπτονταν εννιοτε με δανεισμό ή με έκδοση νέου χρήματος.

Ο φιλελεύθερος διανοητής Φρίντριχ Χαγιεκ στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς την δουλεία» επικρίνει την τακτική αυτή «σαν το Δούρειο Ίππο για την κατάλυση των ελευθεριών των πολιτών και την παράδοση τους στον κρατισμό και την γραφειοκρατία.»

Ακριβώς το ίδιο αναφέρει το 1977 και ο φιλελεύθερος νομπελίστας Τζέιμς Μπιουκαναν στο βιβλίο του «η Δημοκρατία σε έλλειμμα» , «ότι τα Κευνσιανα ελλείμματα δεν είναι μόνο μια λανθασμένη μακροοικονομική πολιτική, αλλά και και ο κύριος ιδεολογικός μοχλός υπονόμευσης της Δημοκρατίας.»

Φιλελεύθεροι νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Μίλτον Φρήντμαν, ο Ρόναλντ Κόουζ, ο Ντάγκλας Νορθ, ο Γκάρυ Μπέκερ, ο Τζόρτζ Στίγκλερ, ο Βέρνον Σμιθ, κ.α, ήσαν οι μόνοι που προειδοποιούσαν σε κάθε τόνο ότι «η πρόοδος και η σταθερότητα της Δημοκρατίας, θεμελιώνεται στο περιορισμένο και λιτό κράτος, το οποίο αντί να διαβρώνεται από τα υψηλά δημόσια ελλείμματα και τα βαριά δημόσια χρέη, οφείλει να υπερασπίζεται και να προασπίζει τα ατομικά δικαιώματα και να διευρύνει τις ελευθερίες των ατόμων και των αυτορυθμιζόμενων θεσμών που τα ελεύθερα άτομα παράγουν όπως η αγορά, ο μηχανισμός των τιμών, ο ανταγωνισμός, τα περιουσιακά δικαιώματα, τα συμβόλαια και τις συμβάσεις, το δίκαιο και τα αιώνια και διαρκή ήθη και έθιμα που αποκρυσταλλώνουν στον μακρύ ιστορικό χρόνο τις μεγάλες αρετές της κοινωνικής συνεργασίας και συναναστροφής»

Ο Μιλτον Φρηντμαν σε μια σειρά από συνεντεύξεις του για το ευρώ , έλεγε ξεκάθαρα ότι «Ένα ενιαίο νόμισμα αποτελεί ένα πολύ σωστό νομισματικό μέτρο υπό ορισμένες συνθήκες, όπως δηλαδή αυτές που επικρατούν στις ΗΠΑ, αλλά ένα πολύ λανθασμένο μέτρο υπό άλλες συνθήκες, όπως π.χ. αυτές που επικρατούν στην Ευρώπη».

«τα οφέλη από τη μεγαλύτερη πειθαρχία και το χαμηλότερο κόστος συναλλαγών υπερβαίνουν τις ζημιές που θα προκαλέσει η εγκατάλειψη ενός αποτελεσματικού προσαρμοστικού μηχανισμού οπς αυτού των μεταβαλλόμενων ισοτιμιών».
Σε άλλη ερώτηση αν θα πετύχει τουλάχιστον στους πο