Τελικά, πόσους ξένους μπορεί να απορροφήσει και να δεχτεί αυτός ο δύσμοιρος ο Έλληνας;

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Διάβασα με μεγάλη προσοχή , προ ημερών, μια συνέντευξη του σκηνοθέτη Νίκου
Κούνδουρου στο «Βήμα» που αναρτήθηκε και σε μερικά blogs , για τη συγκλονιστική
του «περιπέτεια» του περασμένου Οκτωβρίου, με την «εισβολή» 4 αλλοδαπών στο σπίτι του στο...
Μετς.

Τα γεγονότα δεν είναι και πολύ γνωστά γιατί ουδέποτε δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα
από τα Μ.Μ.Ε. παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια μέσα στο σπίτι
ενός Έλληνα πολίτη από αλλοδαπούς εγκληματίες, πολλώ μάλλον γιατί οι εισβολείς παρά
λίγο να σκοτώσουν αυτόν τον Έλληνα πολίτη ο οποίος – εκτός των άλλων- είναι και ένας
διαλεχτός, πολυβραβευμένος σκηνοθέτης.

Η αφήγηση του Νίκου Κούνδουρου, μήνες μετά το περιστατικό, είναι συγκλονιστική:

«Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την "ουρά" του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες
να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το
πέρασα» λέει. Και εξηγεί:

««Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και
γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι
της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει
ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες
αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και
βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».

Κι όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά « τι δεν θα ξεχάσει ποτέ από εκείνη τη βραδιά, ο
Κούνδουρος με δυο λόγια, «γράφει ένα σενάριο» για ένα θρίλερ που δεν γράφτηκε ποτέ :

«Εκείνο το "μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πού….. " που φώναζε ο μόνος που άκουσα να
μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πού….; Καλά το "πνίξ΄ τον", το "πού….." τι το θέλανε;
Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα
όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα
να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτ…. που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα
στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό
το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν
οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι
εμείς».

Και το συγκλονιστικότερο εκείνης της διήγησης, όταν δέχεται την ερώτηση εάν το
περιστατικό είχε «κάτι ιδιαίτερο» που τον έκανε να αισθάνεται έτσι, είναι η παρακάτω
σκέψη του:

«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω
τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό
μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική,
κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος.