Τα πολιτικά ψεύδη, τα τανκς και οι μούτζες

Tου Κωνσταντίνου Πουλή*


Υπάρχουν δύο τρόποι για να επιβάλλεται η εξουσία: η βία και η απάτη. Η απάτη όμως έχει κοντά ποδάρια, διότι η ηλιθιότητα του όχλου δεν είναι απεριόριστη. Με άλλα λόγια, τα ψέματα τελειώνουν κάποτε.
Καλεσμένος στους «Νέους Φακέλους» του Αλ. Παπαχελά ο .....
υπουργός Οικονομικών ερωτάται γιατί παραμένει στο πόστο του, ενώ είχε πει πως αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα θα παραιτηθεί, και απαντά αφοπλιστικά: και τι θα άλλαζε; Εδώ και καιρό, κάθε που αναλαμβάνει καθήκοντα μια κυβέρνηση, πρώτο της μέλημα είναι να αποδεσμευτεί από τις προεκλογικές της υποσχέσεις λέγοντας ότι δεν γνώριζε την αληθινή κατάσταση της οικονομίας. Έτσι με την περιβόητη απογραφή Αλογοσκούφη, έτσι και με το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» και το ταχύ πέρασμα στο «δεν υπάρχει σάλιο». Δηλαδή, η κυβέρνηση πάντοτε εκλέγεται λέγοντας ψέματα, και πάντοτε ρίχνει το φταίξιμο στο προηγούμενο ψέμα του αντιπάλου της. Όμως όταν οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι ότι αργά ή γρήγορα απλώς αποκαλύπτονται όλοι ως ψεύτες. Σε αυτήν την κατάσταση, που την ξέραμε από καιρό, προστίθενται εσχάτως και τα τεντωμένα νεύρα των αγορών, που μαθαίνουμε ότι είναι ευαίσθητες, και πρέπει να εκφράζεται κανείς πολύ προσεκτικά για να μην τις αναστατώσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρωθυπουργός μάς λέει πως συζητούσε από καιρό διάφορα σενάρια, αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να το κάνει δημοσίως, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα, και ο Γιούνκερ ομολογεί πως είπε ψέματα για το καλό του Ευρώ, παραβιάζοντας οδυνηρά την καθολική ηθική του. Ας δούμε τι διακυβεύεται: η δημοκρατία προϋποθέτει τη δημοσιότητα, δηλαδή χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος να αντιστοιχεί στο πραγματικό ζητούμενο της περίστασης, ώστε να μπορεί ο λαουτζίκος να ξέρει ποιον και γιατί ψηφίζει. Όταν ο πρωθυπουργός ομολογεί πως δεν μπορεί να μιλά δημόσια για τα σενάρια που συζητά, ο λαός, που δεν είναι πια και τόσο αφελής, αντιλαμβάνεται πως ό,τι και να πει ο πρωθυπουργός μας δεν έχει καμία σημασία, διότι έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται «υπογείως». Τι σημασία έχει τι θα πει ο πρωθυπουργός, αφού μας έχει αποκαλύψει ότι ταυτοχρόνως παίρνει το αεροπλάνο και συζητά με τους φίλους και τους εχθρούς του κάτι άλλο, που δεν κάνει να το μάθουμε παρά μόνο κατόπιν εορτής; Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους συνωμοσιολόγους: όταν καταργείται η δημόσια συζήτηση, το μόνο που μας μένει είναι η συνωμοσιολογία.Γιατί το κάνουν οι πολιτικοί αυτό, το εξηγεί ο αφορισμός του Π. Κονδύλη για το κάπνισμα: Η απόλαυση είναι βέβαιη, ο κίνδυνος ενδεχόμενος. Κι όταν κανείς στήνει μια καριέρα έτσι, το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα στην πολιτική λίγο τον νοιάζει. Μόνο που εμείς ζούμε τις μέρες που αυτό το «μακροπρόθεσμα» έφτασε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα πει κάτι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι πρέπει να είναι κανείς γκαβός και βλάκας για να μην καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ανθρώπους εθισμένους στο «είπα-ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω». Θυμόμουν πρόσφατα τη φ