Τα παιχνίδια ρόλων (r.p.g) γαλουχούν τις γενιές της βίας

Ταξίδευα κάποτε με ένα πλοίο και κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπαιζα φλιπεράκι. Για να περάσει η ώρα...
Στην ίδια αίθουσα ήταν τα ηλεκτρονικά.
Ήταν μια παρέα παιδιών που έπαιζε ένα παιχνίδι που στην οθόνη εμφανιζονταν κάποιοι "κακοί" και το ηλεκτρονικό είχε σαν αξεσουάρ ένα πολυβόλο το οποίο κρατούσε το....
παιδάκι και σημάδευε στην οθόνη και πυροβολούσε τους "κακούς" του παιχνιδιού.
Ήταν η πρώτη τρομάρα που πήρα σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βλέποντας αυτή τη σκηνή.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό το παιχνίδι στον ψυχισμό αυτών των παιδιών που έπαιζαν. Σκεφτόμουν πόσο πολύ εξοικειώνονταν με τα όπλα και με το φόνο.
Πανηγύριζαν που έβλεπαν αυτόν που σημάδευαν με το όπλο να ανασκελώνεται μες στα ψηφιακά αίματα.
Υπήρχε μέσα μου ένας φόβος για το μακρινό μέλλον, το οποίο δεν γνώριζα πότε θα ερχόταν.

Μετά άρχισαν να φτάνουν οι ειδήσεις απ' τη δικιά μας κοντινή Αμερική, όπου το περιβόητο όνειρο πια είχε σβήσει.
Παιδιά έκαναν εφόδους σε σχολεία με ούζι και γάζωναν συμμαθητές, δασκάλους κλπ.
Τότε οι ψυχολόγοι, οι εγκληματολόγοι και λοιποί -λόγοι έβγαιναν στα κανάλια και συμβούλευαν και νουθετούσαν τους γονείς και τους δασκάλους να κρατήσουν αμκριά τα παιδιά από παιχνίδια βίας.
Αλλά φυσικά η κοινωνία μας τις έγραψε τις συμβουλές τους -ως συνήθως- στα αρχίδια της.
Ακούγονταν σαν γραφικοί τότε.
Αλλά εδώ που τα λέμε... και πώς να σταματήσει ένας επιστήμονας την "πρόοδο";
Δεν είναι επιστημονικόν άλλωστε κάτι τέτοιο.
Και τα παιδιά δεν ήταν δυνατόν να παίζουν πια μήλα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, βόλους και σκοινάκι.
Είπαμε: Πρόοδος ρε!

Και καθώς οι πλατείες και τα πάρκα άδειαζαν από παιδιά και γέμιζαν απο πρεζόνια, τα παιδικά δωμάτια άδειαζαν από κούκλες κι αυτοκινητάκια και ΄γεμιζαν αρχικά Nintendo και GameBoy και φυσικά κι απ τις μετέπειτα εξελίξεις τους.

Ώσπου στη ζωή των παιδιών μπήκαν τα ηλεκτρονικάδικα.
Τα παιδιά με την πρώτη ευκαιρία που έχαναν μάθημα στο σχολείο ή αμέσως μετά το σχόλασμα αντί να πάνε να παίξουν, να τρέξουν, να πλακωθούν ή οτιδήποτε άλλο φυσιολογικό, άρχισαν να κλείνονται στα ηλεκτρονικάδικα που συνήθως ήταν μπιλιαρδάδικα.
Και, όχι, δεν έπαιζαν ποδοσφαιράκια ή μπιλιάρδο.
Έπαιζαν παιχνίδια που λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της δικής τους έλλειψης παιδικής ενεργητικότητας.

Εγώ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι να φτιάχνουμε όπλα από ξύλο, να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε πόλεμο.
Και μόλις πετυχαίναμε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο, κάναμε με το στόμα "μπαμ! σε σκότωσα!" και αυτή ήταν η νίκη μας! Ούτε αίματα, ούτε εικόνες βίας, ούτε τίποτα.
Απλά, φυσιολογικά αγοράκια που κυνηγιόμασταν στους δρόμους και κάναμε μαλακίες.
Και μάλιστα όταν κανείς σκόνταφτε και μάτωνε και κάνα γόνατο, τρέχαμε εκεί και προσπαθουσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί το αίμα δεν ήταν ο στόχος για μας. Ήταν αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν ήταν στόχος ή απόλαυση.
Στην ουσία παίζαμε κυν