Τα campus και τα τζούφια πτυχία

Ακόμη και αν κρεμάσουν απ΄ έξω ταμπέλες «Υπερπανεπιστήμια», ακόμη και αν σκαρφιστούν συνεργασίες με νομπελίστες και προβάλουν ως διδάσκοντες άτομα που πατάνε για μία ώρα τον χρόνο, θα παραμένουν υποδεέστερα των κανονικών πανεπιστημίων. Αυτή είναι η φύση των κολεγίων ή όπως εσχάτως επαναβαπτίστηκαν «Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών». ΄Οπως αναφέρει Το Βήμα (10.01.2010), η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου έκανε μια θεαματική ντρίμπλα για να ξεφορτωθεί τους ιδιοκτήτες των μεταλυκειακών ιδρυμάτων που ανεμίζουν σημαίες άλλων κρατών. Στέλνει τους αποφοίτους να γίνουν δεκτοί στα επιμελητήρια της συνεργαζόμενης χώρας. Αν γίνουν μέλη σε επαγγελματικά και.....
επιστημονικά σωματεία της αλλοδαπής, εδώ θα είναι «καλοδεχούμενοι με προϋποθέσεις».

Κατέστη πάντως σαφές ότι τα πτυχία των Κέντρων δεν θα αναγνωρίζονται ως ισότιμα με εκείνα των ΑΕΙ. Λογικό είναι, τα Κέντρα δεν έχουν προδιαγραφές πανεπιστημίων. Αρκεί να ξεσκονίσει κανείς τα βιογραφικά των καθηγητών: υποψήφιοι διδάκτορες και μαστερούχοι αποτελούν την πλειονότητα. Σημαίνει τούτο ότι είναι υποδεέστεροι και λιγότερο ενημερωμένοι από τους συναδέλφους στα αυστηρά εγχώρια πανεπιστήμια, ότι είναι λιγότερο έξυπνοι, λιγότερο ικανοί; Οχι, απλώς έχουν λιγότερα αναθεματισμένα τυπικά προσόντα.

Αν υποθέσουμε ότι ένας απόφοιτος Κέντρου καταφέρνει να αποκτήσει επαγγελματικά δικαιώματα στη χώρα που χορήγησε το πτυχίο, ας μην έχει ψευδαισθήσεις ότι θα στρώσουν βάγια για να πιάσει δουλειά εδώ πέρα. Τα εγχώρια επιμελητήρια έχουν δικαίωμα να ζητήσουν εξετάσεις για να πιστοποιηθεί η γνώση. Επίσης μπορεί να απαιτηθεί τριετής περίοδος άσκησης.

Υπάρχει μια ακόμη ενδιαφέρουσα παράμετρος. Οι χώρες που εκχωρούν τις πανεπιστημιακές φίρμες τους δεν αναγνωρίζουν απαραιτήτως το πτυχίο που προκύπτει. Λεφτά πάνε να βγάλουν, χωρίς να κάνουν φραντσάιζ τη γνώση. Οι σπουδαστές ας μη το δένουν κόμπο: είναι πιθανό να μην αναγνωρίζεται πουθενά το πτυχίο τους, ούτε καν στη χώρα που το χορήγησε. Ας μην ξεχνάμε και κάτι άλλο: ένα πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο το πρόγραμμα σπουδών ούτε τα προτεινόμενα εγχειρίδια. Είναι όλος ο χώρος του, με την έννοια του campus, των βιβλιοθηκών, της ιστορίας του, των συλλόγων καθηγητών και φοιτητών, του επιστημονικού αέρα. Ακόμη και αν κρεμαστούν ταμπέλες Στάνφορντ στους Αμπελόκηπους, ένα γκρίζο φροντιστήριο δεν αναβαθμίζεται σε Στάνφορντ. Βεβαίως αποτελεί μια λύση για όσους δεν έχουν την οικονομική άνεση να πάνε στις ΗΠΑ ή τους βαθμούς για να μπουν σε ΑΕΙ, αλλά το να συζητάμε όλα αυτά τα χρόνια για την εξομοίωση είναι αν μη τι άλλο ανισόρροπο.

Τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών λειτουργούν και ως μαξιλαράκι στην ανεργία. Καμία κυβέρνηση δεν θα ήθελε να δει όλους αυτούς τους νέους στην ουρά για το επίδομα. Εχουν με κάτι να ασχολούνται για τρία- τέσσερα χρόνια, μετά ξαναγίνονται εκλογές, ανακατωσούρα, αλλαγές νόμου και όλα ξεχνιούνται. Παρέχουν επίσης γνώσεις χρήσιμες για πληθώρα εργαζομένων. Το ερώτημα είναι γιατί αυτές οι σεβαστές γνώσεις θα πρέπει να αξιολογηθούν ως ισάξι