ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΤΑΣ

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Πάλι άργησα να σου γράψω. Πάλι είδα τηλεόραση. Πάλι με έπιασε. Πάλι με βάλαν στην απομόνωση. Σήμερα βγήκα. Με φτύσανε πάλι αγαπητό μου ημερολόγιο. Στα μούτρα. Πάλι. Το αίμα ανέβηκε γρήγορα στο κεφάλι μου. Το μυαλό μου κατακλύστηκε πάλι με εικόνες, η ψυχή μου με συναισθήματα και το σώμα μου με αδρεναλίνη. Νόμιζα ότι θα.....
πάθω εγκεφαλικό. Εβαλα τις φωνές. Φώναζα και στους άλλους τρελούς να ξυπνήσουνε. Οτι δεν είναι τρελοί. Οτι τους τρελάνανε και ότι είναι στο ίδρυμα με δική τους επιλογή. Μερικοί τρελοί με χτύπησαν. Εναν τον χτύπησα κι εγώ. Και με πιάσαν οι γιατροί.

Μέσα στην απομόνωση είναι φρικτά. Οταν είσαι μόνος σου, νιώθεις μικρός. Αδύναμος. και άθλιος. Και τότε βρίσκει την ευκαιρία το τέρας και έρχεται. Ο εαυτός μου. Το χειρότερο τέρας που έχω γνωρίσει ποτέ. Ομως μετά από τόσες φορές στην απομόνωση, έχοντας έρθει πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του, σιγά σιγά και παρά τον αρχικό μου τρόμο συμφιλιώθηκα μαζι του, λίγο άλλαξα εγώ, λίγο άλλαξε το τέρας, στο τέλος τα βρήκαμε, και κάναμε συντροφιά ο ένας στον άλλο. Βγαίναμε βόλτες σε τοπία που σκεφτόμουν εγώ, παίζαμε γκόλφ, σε γήπεδο που σκεφτόμουν εγώ, κάναμε ιστιοπλοϊα σε θάλασσες που σκεφτόμουν εγώ, και οδηγούσαμε ακριβά αυτοκίνητα που σκεφτόμουν εγώ, σε δρόμους που σκεφτόμουν εγώ, γεμάτους κορίτσια που σκεφτόμουν εγώ. Του τέρατος του άρεσε. Αλλιώς θα με έτρωγε. Αυτήν όμως τη φορά, αντί για γκόλφ, σέρφινγκ και βόλτες με ακριβά αυτοκίνητα, αποφάσισα να αξιοποιήσω το χρόνο μου στην απομόνωση. Ζήτησα από το τέρας να με βοηθήσει λίγο να σκεφτώ. Τι μπορώ να κάνω για να μη με προσβάλουν και με φτύνουν στο πρόσωπο. Ετσι, συμφωνήσαμε με το τέρας, να σκεφτώ. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι τρελοί. Ολοι μαζί. Γιατί όταν ο τρελός είναι ένας, είναι τρελός. Οταν είναι πολλοί τρελοί μαζί, τότε είναι τάση. Είναι κίνημα. Είναι οργάνωση. Εν πάσει περιπτώσει, δε είσαι τρελός. Και ότι σκεφτώ να το προτείνω και στους άλλους τρελούς. Να κάνουμε κάτι όλοι μαζί για να μη μας φτύνουνε και μας προσβάλλουνε. Μπορεί να είμαστε τρελοί, αλλά είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε ζώα. Αυτό το ξέρουν μέσα τους και οι άλλοι τρελοί. Ασε που με χτυπάνε όταν τους λέω ότι δεν το ξέρουνε. Και ότι ανέχονται να τους φέρονται σα ζώα. Εκατσα λοιπόν (δε μπορούσα κι αλλιώς) και σκέφτηκα πολύ. Είκοσι μέρες απομόνωση, είναι τεράστιος χρόνος.

Συγχώρεσε με για τον τρόπο γραφής, αλλά όταν μιλάω γι αυτά, βγαίνουνε στην επιφάνεια όλες μου οι προσωπικότητες, πράγμα που δεν μπορώ να κρύψω πλέον και σκέψου ότι όλα αυτά τα σκέφτηκα στην απομόνωση. Οι περιπτώσεις που μπόρεσα να σκεφτώ αγαπητό μου ημερολόγιο είναι οι ακόλουθες.

1. Ακολουθούμε το δρόμο της σημερινής κυβέρνησης που προσπαθεί να εισπράξει χρήματα αυξάνοντας τους φόρους και "αξιοποιώντας" την Εθνική μας περιουσία. Οι δεσμεύσεις είναι δεσμευτικές και δεσμευόμαστε ότι θα είμαστε δέσμιοι των δεσμοφυλάκων μας για πολλά - πολλά χρόνια. Δε με πειράζει που οι δεσμοφύλακες χτυπάνε τα αδέρφια μου. Εγώ να είμαι καλά. Την υγ