ΡΕ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΛΕΩ ΕΓΩ......

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΙΝΔΩΝ ΣΤΗ ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ ! ! !

Παιδιά, λυπάμαι πάρα πολύ, αλλα οι τύψεις δεν με αφήνουν ούτε να κοιμηθώ, ούτε να φάω, ούτε ....... Έτσι, αποφάσισα να εξομολογηθώ δημόσια, για να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου. Αλλα ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Πρίν από τέσσερα χρόνια, συνάντησα έναν παλιό μου φίλο στο δρόμο, τον Βασιλάκη, όπως τον λέγαμε. Μετά τον εγκάρδιο χαιρετισμό μας, με κάλεσε την επομένη να φάμε μαζί στο σπίτι του, στο....
Πανόραμα.

Πήρα λοιπόν την σύζυγο, και με το Γκολφάκι ( αυτό είχα τότε..) ανεβήκαμε για το δείπνο.
Φτάνω σε μία αυλόπορτα, που μου θύμιζε πύλη Χολυγουντιανών ταινιών. Αυτόματες κάμερες, αυτόματα ανοίγματα κτλ. Ανοίγει η πόρτα, και μετά από έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο 50- 60 μέτρων , φτάνω στο σπίτι του. Μου θύμιζε έπαυλη, κάτι σαν ''ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ''.

Κάποιος κύριος, με περίμενε, και μου υπέδειξε να παρκάρω σε μία θέση στο γκαράζ, μεταξύ ενός ΚΑΓΙΕΝ και μίας ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ. Αυτό και έκανα, και πήγαμε για την είσοδο.
Εκεί μας περίμενε ο Βασιλάκης, με τα καλά του. Ντράπηκα λιγάκι, γιατί φορούσα μεν κοστούμι, αλλα όχι και γραβάτα.

Μας υποδέχθηκε θερμά, αυτός και η σύζυγός του ,στην οποία φυσικά έδωσα και το απαραίτητο ''ζαρζαβατικό'', και μετά τις πρώτες συστάσεις γνωριμίας των συζύγων, μπήκαμε μέσα. Μας οδήγησαν στο ''καθιστικό'' που ήταν μεγαλύτερο από όλο το δικό μου το σπίτι. Για να κάνω και το κουτσομπολιό μου, βασίλευε ο πλούτος αλλα και η κακογουστιά, όπως τουλάχιστον εγώ τα αντιλαμβάνομαι.

Καθήσαμε, και μία ωραιοτάτη νεανίδα ήρθε και μας ρώτησε το κλασσικό ''ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ, ΤΙ ΤΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΦΕΡΩ?'' Αφού μας έφερε αυτό που τέλαμε και είπαμε με τον Βασιλάκη και την σύζυγό του την Ντορίνα τα γνωστά κοινότυπα, ήρθε και η ώρα του φαγητού. Ο Βασιλάκης, φώναξε την Αλίνα (έτσι έλεγαν το ''πλάσμα'') και την ρώτησε σε ποια τραπεζαρία έχει ετοιμάσει το τραπέζι , και εκείνη του είπε ''στην γκαλάζια κύριος Μπίλις''.

Μας οδήγησαν λοιπόν στην τραπεζαρία την ''γκαλάζια'', όπου ήταν στρωμένο ένα τραπέζι για οκτώ άτομα, αλλα με τέσσερα σερβίτσια. Ρώτησα τον Βασιλάκη, εάν περιμένει και άλλους για φαγητό, και μου απάντησε αρνητικά. Ζούσαν εκεί μονο αυτός και η σύζυγός του.

Καθήσαμε, και δύο μικροκαμωμένες με σχιστά μάτια νεαρές, άρχισαν να μας φέρνουν τα διάφορα πιάτα και ποτά.
Για να μη σας κουράζω, ξέρετε τα δείπνα προς τιμή ξένων επισήμων ? Καμία σχέση. Νόμιζα ότι περίμεναν τον Πρίγκηπα της Ουαλλίας με την καμήλα του.

Το δείπνο εξελίχθηκε πολύ ευχάριστα, και στο τέλος του ο Βασιλάκης μου πρότεινε να πάμε στην βιβλιοθήκη ( να μην την περιγράφω και αυτή.) για ένα καφέ και ένα πούρο. Πήγαμε.

Τον Βασιλάκη τον ήξερα από παλιά, καθώς και την οικογένειά του, και ήξερα ότι ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στον ΟΣΕ και γενικώς δεν ήταν και σε καλή οικονομική κατάσταση. Έτσι, δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα, πώς τα κατάφερε τόσο καλά στην ζωή του. Υπέθεσα πως η σύζ