ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Πριν από λίγες ημέρες συντελέστηκε ένα κοινωνικοπολιτικό γεγονός που συντάραξε όλους τους Έλληνες και ταρακούνησε όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα. Η αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού ήταν μια πράξη καθαρά πολιτικής αντίδρασης. Τούτο καταδεικνύεται και πιστοποιείται από το μέρος που επέλεξε να πράξει την αυτοχειρία και κυρίως την τόσο μεστή πολιτικού και....
κοινωνικού περιεχομένου επιστολή που άφησε. Ο αυτόχειρας επέλεξε το χώρο του Συντάγματος γιατί ήθελε να καταδείξει ότι εκεί μέσα, στο κοινοβούλιο, στον ναό της δημοκρατίας ψηφίζονται νόμοι αντισυνταγματικοί, εγκληματικά αντικοινωνικοί που καταργούν το Σύνταγμα και την ίδια την δημοκρατία, από βουλευτές που έδωσαν ιερό όρκο να το φυλάττουν και να φροντίζουν το συμφέρον του Έθνους. Χρήζει, λοιπόν, ανάλυσης η επιστολή του αυτόχειρα συνταξιούχου φαρμακοποιού, η οποία χωρίζεται σε τρία σημεία:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μας που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη επί 35 χρόνια, εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄αυτή».
Στην αρχή της επιστολής του ο αυτόχειρας κατηγορεί ευθέως την δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, όπου την παρομοιάζει με την προδοκατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, η οποία ψήφισε την δανειακή σύμβαση που υποδούλωσε όλους τους Έλληνες στους τοκογλύφους – δανειστές μας. Την κατηγορεί επίσης, πως μέσω των αντισυνταγματικών και αντεργατικών νόμων που ψήφισε, εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα απόδοσης συντάξεως από την πολιτεία, σε όλους εκείνους τους απόμαχους της εργασίας που επί 35 χρόνια πλήρωναν ανελλιπώς τις εισφορές τους στα δημόσια ταμεία. Αυτή η κυβέρνηση λοιπόν, άπλωσε το χέρι της και ως κοινός απατεώνας άδειασε τις τσέπες των πολιτών της και τους οδηγεί σήμερα στην απόλυτη εξαθλίωση!
«Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ, ο δεύτερος να ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου».
Στο σημείο αυτό παρατηρούμε να ξεχειλίζει από οργή και αγανάκτηση, που θα μπορούσε να εκφραστεί δυναμικά και βίαια κατά του σαθρού και σάπιου πολιτικού συστήματος - κατεστημένου, το οποίο οδήγησε τον ίδιο και πολλούς άλλους πολίτες στην απόλυτη εξαθλίωση και καταρράκωση της αξιοπρέπειάς τους. Ταυτόχρονα, δείχνει να τον καταλαμβάνει ο πανικός και η απόγνωση για τις δύσκολες ώρες που περνά λόγω των δραστικών περικοπών της σύνταξής του και πριν φτάσει στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης, προαναγγέλλει το θάνατό του που θα του χαρίσει τουλάχιστον την περηφάνια του.
«Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι».
Στο τέλος της επιστολής του ο αυτόχειρας απευθύνεται προς την Ελληνική νεολαία, μια νεολαία απελπισμένη, εξαθλιωμένη και προδομένη από τις κυβερνήσεις του Λου