Πόσο πολιτικά αδαείς υπήκοοι είμαστε;

Γράφει :ο Νικόλαος Γεωργαντζάς*

Εκείνο που δεν βλέπει ξεκάθαρα η/ο κάθε πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος είναι η υποχρέωση στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην ελληνική μας κοινωνία να επιλέγουμε το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Όμως από το 1821, πότε είχε την ευκαιρία η ελληνική κοινωνία να επιλέξει το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζει;
«ΤΩΡΑ!!!» μου απαντά ένας φίλος… «Όσο για τον “πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο” – παγκόσμιο φαινόμενο – τουλάχιστον στην.....
Ελλάδα αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς.» «Σωστά!» του απαντώ.

Όμως, από το να «αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς», μέχρι την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, απέχουμε τουλάχιστον 12+ χρόνια. Αυτός δεν ήταν ο χρόνος προετοιμασίας των Αθηναίων πολιτών, τότε, που τα πράγματα ήταν σχετικά απλά και όχι τόσο δυναμικά πολύπλοκα όπως σήμερα;

Τα κοινά διδακτέα αξιακά συστήματα, η κοινή αγωγή και παιδεία και, πάνω από όλα, η φοβερή κοινωνική αλληλεγγύη και γνήσια πολιτειότητα (genuine citizenship) έκαναν την προετοιμασία των Αθηναίων πολιτών σχετικά εύκολη: δύο χρόνια (18-19 ετών) θεωρία και δέκα χρόνια (20-29 ετών) πράξη, με συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου της Πνύκας. Άντε όμως τώρα, με όλη την κατάντια της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα, όταν η δυναστική κομματοκρατία κουρνιάζει γιά τα καλά μέσα σε σχολεία και πανεπιστήμια, να προετοιμάζουμε αυθεντικούς, γνήσιους ή πραγματικούς πολίτες.

Τότε δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση της ΝΔ (~21.4%) και του ΠαΣοΚ (~20%), της λαίλαπας τούτης του δικομματισμού, που καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα. Μήπως όμως η υπάρχουσα δυναστική κομματοκρατία βασίζεται ακριβώς στην/στον κάθε πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο της Ελλάδος, όπως και στην/στον κάθε πολιτικά αδαή υπήκοο των ΗΠΑ;

Δεν θέλω να προσβάλλω καμμία και κανέναν. Πρίν από 4 περίπου χρόνια ήμουν και εγώ ένας πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος της Ελλάδος, όπως επίσης και ένας πολιτικά αδαής -αν και όχι ιθαγενής- υπήκοος των ΗΠΑ.

Έχει δίκαιο λοιπόν ο φίλος μου, πως το να είμαστε πολιτικά αδαείς υπήκοοι είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ειδικά εδώ στην Νέα Υόρκη, όπως και σε όλη την ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, τα πράγματα είναι πάρα πολύ… πολιτικά άσχετα.

Μόλις προχθές ήμουν πάλι στο Σταθάκειο Κέντρο, στην Αστόρια, όπου στεγάζεται η Ομοσπονδία Ελληνόφωνων Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Inc. Μιλάς εκεί στον έστω λίγο κόσμο, αυτόν που ακόμη ενδιαφέρεται γιά τα κοινά, γιά την δομή του πολιτικού συστήματος του οργανισμού, γιά το πολιτικό του σκηνικό δηλαδή, και όλες και όλοι σε κοιτούν λες και είσαι από άλλον πλανήτη.

Το μόνο που βλέπουν μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών με ψήφο και τίποτε άλλο. Όταν αναφέρεις τις λέξεις ‘εντολέας’ και ‘εντολοδόχος’, τότε σε κοιτούν με γουρλωμένα τα μάτια.

Εξηγείς λοιπόν με υπομονή πως, με βάση τα υπάρχοντα πολλαπλά καταστατικά του οργανισμού (διότι ένα μόνον