Πολιτική αξιοπρέπεια ή αξιοπρεπής πολιτική­ ­?

Κάποτε ήταν λέξεις με σημασία , σήμερα παραμένουν απλές λέξεις αύριο μπορούν να φύγουν και από το λεξιλόγιο.
Ποιο είναι, όμως, το θετικό περιεχόμενο της Υπέρβασης;
Είναι η Αξιοπρέπεια σε προσωπικό επίπεδο, η Δικαιοσύνη σε κοινωνικό επίπεδο και η Ελευθερία σε εθνικό επίπεδο.
Πολιτική αξιοπρέπεια ή αξιοπρεπής πολιτική­ ­?
Αυτό όμως, αποτελεί ομολογία του χυδαιότερου κυνισμού... Η έλλειψη αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας στην πολιτική, οδηγεί στην αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης των ....
πολιτών και στην υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας.
Κάποιος θυσίασε αξιώματα, θώκους και ηγετικές προοπτικές μέσα στο παλαιοκομματικό κατεστημένο, γιατί διέβλεψε εγκαίρως ότι δεν μπορούσε να το υπηρετήσει χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του. Κι όσοι τον ακολούθησαν προτίμησαν το δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με το κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα παρακλάδια του, παρά τον «εύκολο δρόμο» της υποταγής σε αυτά. Ο ίδιος άνθρωπος αυτή την στιγμή πρέπει να βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση, σίγουρα όχι αυτήν που επικαλείται, τέτοια ώστε να πρέπει να απαρνηθεί την βασική αρχή της αξιοπρέπειας ενός πολιτικού.
Πρέπει όμως να πει την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.
Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα ανάμεσα στην Πολιτική και την Αξιοπιστία.
Η μόνη ρεαλιστική πολιτική σε μια σύγχρονη δημοκρατία είναι αυτή που σέβεται τη νοημοσύνη των πολιτών και περιφρουρεί την αξιοπιστία των πολιτικών.
Με την κομματική πειθαρχία που επεβλήθη τινάχθηκαν όλα στον αέρα. Ακόμα ένας δυνάστης του συστήματος έχασε την ευκαιρία να καταλάβει τον λανθασμένο δρόμο που ακολουθεί. Έχασε την ευκαιρία να ακούσει την φωνή του νοήμονος λαού μέσω της αξιοπιστίας των βουλευτών του.
Όταν τον ψήφισαν για πρόεδρο πιστέψανε ότι είναι ένας περήφανος Έλληνας και πατριώτης. Είχε όραμα και ελπίδα. Δυστυχώς όμως καθημερινώς καταρρακώνεται η προσωπικότητα και η περηφάνια του από τους Ευρωπαίους “φίλους του” και μαζί του ξευτελίζεται ένας ολόκληρος λαός.

Αγορά που δεν στηρίζεται στη κοινωνική δικαιοσύνη είναι αδιέξοδη και ναρκοθετημένη. Δεν πρέπει να θυσιάσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη στο βωμό καμιάς ανάπτυξης.
Μια δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει, όταν τα 2/3 του λάου θυσιάζονται για να πλουτίσει το άλλο τρίτο. Αυτό δεν είναι «λογική αγοράς». Αυτό είναι απλώς αγοραία λογική. Δεν είναι Φιλελευθερισμός. Είναι ασυδοσία. Κι είναι κρίσιμο να αντιληφθούμε ότι φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία
Δικαιοσύνη δεν σημαίνει εξίσωση στη μιζέρια, αλλά ισότητα ευκαιριών για όλους, κίνητρα για τους ικανούς και αίσθημα ασφάλειας για τους αδύναμους. Αυτή άλλωστε, είναι η «συνταγή» που ακολούθησαν όλα τα σύγχρονα κράτη που έκαναν μια στοιχειώδη προκοπή. Όπου υπήρξε μακροχρόνια πραγματική ανάπτυξη συνοδεύτηκε κι από ευημερία.
Κι όπου υπήρξε ευημερία, ενισχύθηκε - δεν υπονομεύθηκε - η Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Είναι μεγάλο λάθος να υποστηρίζεται ότι ο εκσυγχρονισμός προϋποθέτει την εγκατάλειψη όλων των εθνικών μετώπων. Ότι πρέπει να «εκσυγχρονιστούμε», έστω και με κόστος την εθνική συ