Πλατεία Αει Σιχτίρ

Ο Αλέκος (ο Alaban, ντε) το είχε πάρει τελικά στραβά. Τον θυμάστε πριν λίγο καιρό που μυξόκλαιγε στα κανάλια και παρακάλαγε τους πολίτες να κάνουν το Σύνταγμα "δικιά μας πλατεία Ταχρίρ". Φυσικά υπό τη δική του διεύθυνση, διαχείριση και οργάνωση διότι μπορεί να διαθέτωμεν πλείστας όσας χρυσάς λίρας και διαμερίσματα, αλλά η καρδιά μας χτυπά αριστερά και αν κοιτάξουμε ψηλά θα δούμε ουρανό. (Δικό του σύνθημα, μη γελάτε).
Δυστυχώς ο Αλέκος και ο κάθε Αλέκος (μη νομίζετε ότι το λέω προσωπικά, δεν είναι ο μόνος υποψήφιος αυτόκλητος αρχηγός επανάστασης) έκαναν ένα βασικό συλλογιστικό λάθος :
Πίστεψαν ακράδαντα πως ο κόσμος τους θεωρεί λύση, έστω και....
αν χρειάζεται καιρό να ψηθεί.
Πίστεψαν πως αυτοί είχαν την υπέρτατη απάντηση στο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα αλλά ξέχασαν πως την απάντηση και σε αυτό την έχουμε. Την ερώτηση δεν έχουμε "σύντροφοι" (αριστεροί, δεξιοί,κεντρώοι κλπ)
Ξέχασαν οι αυτόκλητοι επαναστάτες που μας καλούσαν στα άρματα πως και αυτοί με τον τρόπο τους είναι μέρος του προβλήματος. Όχι κατ ανάγκη επειδή έφαγαν και αυτοί. Αλλά επειδή μια ζωή το μόνο που είχαν να αντιτάξουν στις κλεψιές των άλλων ήταν καλοφτιασιδωμένη γκρίνια και λύσεις του στυλ "να ξεσηκωθούμε για να φέρουμε θάλασσα στον Τύρναβο". Και όπως λέει ο που και που σοφός λαός "με κλανιές, αυγά δε βάφεις".
Γιατί μέρος του προβλήματος δεν είσαι μόνο όταν το προκαλείς και το διαιωνίζεις, αλλά και όταν αντί να στρώσεις κώλο να δεις πως θα το λύσεις, νομίζεις πως θα ξεπεραστεί με χαμόγελα θετικής ενέργειας και χαρούμενες σκέψεις. Το προσπάθησα αυτό μια φορά σε ένα μάθημα, όσο και αν χαμογέλαγα στην κόλλα, ο καθίκης ο γεωμετρικός τόπος, δεν έβγαινε.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σε αυτό που γίνεται τώρα. Ο κόσμος ειρηνικά, ακομμάτιστα, ανεξάρτητα, στις πλατείες. Ή τουλάχιστον μέχρι τώρα έτσι φαίνεται (πάντα μια πισινή, κρατάς, δε μπορεί)
Χωρίς τσιτάτα, χωρίς "κεντρική οργάνωση", χωρίς ιδεολογικό πλαίσιο, χωρίς -ακόμα- κάποια συγκεκριμένη πρόταση. Είδα αριστερούς, είδα δεξιούς, είδα φρικιά, είδα κοστούμια, είδα τρέντι, είδα και έναν emo νομίζω, είδα μεταλλάδες, είδα σκυλάδες, είδα από όλα.
Και ερωτώ : Ποιον χαλάει; Ή μάλλον, γιατί μας χαλάει αφού ΑΥΤΟ ζητάγαμε, τουλάχιστον όλοι όσοι αποφεύγαμε να κατέβουμε σε διαδηλώσεις τόσα χρόνια.
Προσωπικά, δεν έχω ξανακατέβει πουθενά.
Γιατί δεν ήθελα κανένας πούστης να μεταφράσει τη συμμετοχή μου σε πολιτικό του όφελος. Γιατί δεν ήθελα να με καπελώσει ούτε ο Συριζας, ούτε το ΚΚΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε ο ΟΦΗ, ούτε καν ο Σύλλογος ’νω Κατωραχιωτών Έξω Κατωράχης.
Επίσης δεν ήθελα να καπελώσουν την αντίδρασή μου τα μπάχαλα.
Α τώρα που είπα μπάχαλα, που έχουν κρυφτεί κάτι συνδικαλοεπαναστάτες που πάντα υποστήριζαν ότι "τα μπάχαλα είναι αδύνατο να τα αποφύγεις, δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό;"
Βέβαια το πολύ εύκολο συμπέρασμα είναι : Σε κάθε "οργανωμένη" διαδήλωση, ΠΑΝΤΑ έχουμε μπάχαλα. ΑΡΑ αφού τώρα δεν έχουμε, τα μπάχαλα λειτουργούν υπό την αιγί