ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Απόσπασμα Δικαστικής απόφασης για το λεγόμενο "Μακεδονικό" πρόβλημα


Αριθμός 243/2005
Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας
Πρόεδρος: Μίμης Γραμματικούδης
Δικαστές: Π. Ντάσκα, Α. Τυραννίδου (εισηγήτρια)
Δικηγόροι: Ε. Τέλλη, Α. Ιωάννου

... Στο άρθρο 11 παρ. 1 της ΕΣΔΑ ορίζεται ότι «κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην ελευθερία συνεταιρισμού, συμπεριλαμβανομένου του.....
δικαιώματος ίδρυσης μετ’ άλλων συνδικάτων και προσχώρησης σε συνδικάτα με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τους». Κατά δε την παρ. 2 εδ. α΄ του ίδιου άρθρου, «η άσκηση των δικαιωμάτων αυτών δεν επιτρέπεται να υπαχθεί σε άλλους περιορισμούς πέραν απ’ αυτούς που προβλέπονται από το νόμο και αποτελούν αναγκαία μέτρα, σε δημοκρατική κοινωνία, για την εθνική ασφάλεια, τη δημόσια ασφάλεια, την προάσπιση της τάξης και πρόληψη του εγκλήματος, την προστασία της υγείας και την ηθικής ή την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών τρίτων.»
Κατά συνέπεια, από τις προπαρατιθέμενες διατάξεις των ενλόγω άρθρων 9, 10 και 11 της ΕΣΔΑ συνάγεται ότι η δημόσια τάξη είναι θεμιτός περιορισμός των δικαιωμάτων που προβλέπονται από τις διατάξεις αυτές. Η δημόσια δε τάξη, η προς την οποία αντίθεση του σκοπού του σωματείου δημιουργεί λόγο μη αναγνώρισής του από το δικαστήριο, αποτελείται από θεμελιώδεις κανόνες και αρχές που κρατούν σε ορισμένο χρόνο στη χώρα και απηχούν τις δικαιικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτειακές, πολιτικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες αντιλήψεις, οι οποίες διέπουν τον έννομο βιοτικό ρυθμό αυτής. Αντίθεση προς τη δημόσια τάξη υπάρχει όταν προσβάλλονται οι αντιλήψεις αυτές και διαταράσσεται ο βιοτικός ρυθμός (ΟλΑΠ 6/1990, 17/1999, 4/2005, ΕλλΔνη 31.552, 40.1288, 46.382).
Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενόψει της πιο πάνω διάταξης του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ, με την απόφασή του της 17.2.2004 που εκδόθηκε στην υπόθεση Gorzelik και λοιπών κατά της Πολωνίας, μετά από ατομική προσφυγή κατά του Πολωνικού Κράτους, για άρνηση των αρχών αυτού να προβούν στην επίσημη καταχώριση του σωματείου των προσφυγόντων υπό την επωνυμία «Ένωση των προσώπων σιλεσιανής ιθαγένειας», έκρινε ότι: Η ελευθερία συνεταιρισμού δεν είναι απόλυτη και πρέπει να γίνει δεκτό ότι, όταν ένα σωματείο διά των δραστηριοτήτων του ή των προθέσεων, τις οποίες δηλώνει ρητώς ή σιωπηρώς στο πρόγραμμά του, θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Κράτους ή τα δικαιώματα και τις ελευθερίες άλλων, Makedoniki» ως μέσα δε για την επίτευξη του άνω σκοπού αναφέρεται ότι είναι οι ομιλίες, τα δημοσιεύματα, τα διαβήματα κάθε μορφής, καθώς και η συνεργασία του σωματείου με άλλα σωματεία, που έχουν κοινούς σκοπούς, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους άλλους αρμόδιους δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς.
Ο προαναφερόμενος σκοπός του Σωματείου αποτελεί αντικείμενο έρευνας για να διαπιστωθεί εάν είναι σύννομος, ή αντιβαίνει στη δημόσια τάξη, υπό την αναλυθείσα παραπάνω έννοια αυτής, ή δημιουργεί σύγ