Οικονομική Κρίση: Οι βασικές εναλλακτικές λύσεις διεξόδου

Του Νίκου Κοτζιά

Α. Η κατάσταση

Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη χρονιά κρίσης ύφεσης. Τα προβλήματα αντί να λύνονται συσσωρεύονται και αυξάνουν. Οι σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης δημιούργησαν συχνά συνθήκες πανικού. Η πολιτική της τροφοδοτεί ακόμα και τον κίνδυνο χρεωκοπίας της....
χώρας. Αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο από τους κυβερνητικούς ερασιτεχνικούς χειρισμούς απέναντι στις απαιτήσεις της Φιλανδίας. Σε αυτές τις κάκιστες συνθήκες επείγει να γίνει μια έντιμη, δημόσια και επιστημονικά τεκμηριωμένη συζήτηση για το τι λύσεις έχει μπροστά της η Ελλάδα.

Επιλογές που παρουσιάζονται ως λύσεις

Η πρώτη επιλογή, είναι να συνεχίσει η χώρα ως έχει. Δηλαδή, να συνεχίσει μια πολιτική άγριας κατανομής εισοδημάτων και πλούτου σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, των δυναμικών επιχειρηματιών, υπέρ μιας χούφτας οικογενειών, τραπεζιτών και της διαπλοκής. Η πολιτική αυτή διασφαλίζει ότι θα πληρώνονται οι τοκογλύφοι, ενώ δίνει επάρκεια χρόνου στις ισχυρές δυνάμεις εντός της ΕΕ ώστε α) να διασφαλίσουν τα κέρδη τους και β) να επιλέξουν «εν ψυχρώ» και όχι κάτω από την πίεση των πραγμάτων εν γένει τις στρατηγικές τους και ειδικότερα έναντι της Ελλάδας.Σε αυτή την πρώτη επιλογή η Ελλάδα δεν είναι υποκείμενο που επιλέγει και πράττει πολιτική, αλλά αντικείμενο πολιτικών επιλογών τρίτων. Κατά συνέπεια είναι μια κακή στρατηγικά επιλογή, η οποία όπως έχει ήδη αποδειχτεί δεν λύνει το πρόβλημα της κρίσης στη χώρα, αλλά αντίθετα το κάνει πιο σύνθετο, πιο πολύπλευρο και πιο εκτεταμένο. Στο τέλος δε, περιμένει με ανοικτές αγκαλιές η χρεωκοπία. Προηγούμενα, η Ελλάδα θα έχει χάσει δισεκατομμύρια, θα έχει ξεπουλήσει την περιουσία της, θα έχει απολέσει κυριαρχία και βαθμούς δημοκρατίας. Τέλος, αν συνεχίσει να εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, η χώρα θα οδεύσει προς τον αυταρχισμό και τη βία. Ήδη με τον νόμο για τα ΑΕΙ καταργήθηκαν σειρά δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών εκεί όπου ο κριτικός διάλογος είναι το θεμέλιο των επιστημών.Αυτή η «πρώτη λύση» έχει δύο εν δυνάμει βασικές παραλλαγές. Η πρώτη παραλλαγή αφορά τη μείωση των κρατικών δαπανών. Όπως έχουν δείξει οι τελευταίοι 20 μήνες, αυτή η μείωση δεν επικεντρώνεται σε πραγματικές σπατάλες, ενώ οδηγεί στα αντίστροφα του αναμενόμενου αποτελέσματα. Μειώνονται οι κρατικές δαπάνες και οι μισθοί, δηλαδή, μειώνεται η ζήτηση με αποτέλεσμα η οικονομία να συρρικνώνεται συνολικά. Υποτίθεται ότι αυτή η παραλλαγή της πρώτης λύσης περιορίζει τις δαπάνες του κράτους και αυξάνει την εμπιστοσύνη των δανειστών σε αυτό. Στην πραγματικότητα, όμως, εξαιτίας της ύφεσης που προκαλεί μια τέτοια επιλογή σε συνθήκες κρίσης, μειώνονται τα έσοδα του κράτους και αυξάνει ποσοστιαία υπερβολικά το κόστος πληρωμής των δανείων. Με αυτή την πολιτική, η χώρα εισέρχεται σε έναν φαύλο αρνητικό κύκλο που οδηγεί στον πάτο του βαρελιού.Η άλλη παραλλαγή της «πρώτης λύσης» αφορά την αύξηση των φόρων. Όμως η κυβέρνηση, όπως και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι αιχμάλωτοι του δόγμα