Οι φασίστες και τα "ξεκατινιάσματα"

Ένα άλλο βίντεο συγκρουσιακού περιεχομένου με πρωταγωνιστή πάλι τον κ.
Κασιδιάρη ήταν αυτό, όπου δυο στελέχη του εθνικιστικού χώρου ήρθαν σε
οξεία αντιπαράθεση. Αναφέρομαι στα όσα έγιναν μεταξύ του πατρός Πλεύρη
και του Ηλία Κασιδιάρη στο πάνελ ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού. Το
θέμα αυτό δεν έτυχε ευρείας θεαματικότητας διότι, εν τω....
μεταξύ, ήρθε
το επεισόδιο με την κα. Κανέλλη. Ωστόσο, το βίντεο της αντιπαράθεσης
Πλεύρη - Κασιδιάρη έδωσε την χαρά να απολαύσουν οι περιηγητές του
διαδικτύου "τα ξεκατινιάσματα μεταξύ των εθνικιστών", όπως
πληροφορούσε τους επισκέπτες του ένα ιστολόγιο πατριωτικών, εθνικών
και οπωσδήποτε ορθοδόξων αρχών (*). Περί αυτού λοιπόν του
"ξεκατινιάσματος" γράφτηκαν τα κατωτέρω.

Φασίστας δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, και δεύτερον, το "ξεκατίνιασμα"
δεν αφορά μόνο στους συγκεκριμένους φασίστες, όπως είθισται να
αποκαλούνται οι εθνικιστές από τα ΜΜΕ Ευπρεπώς "ξεκατινιάζονταν" εδώ
και χρόνια όλοι όσοι έφεραν, με τις γνωστές κοινοβουλευτικές
διαδικασίες, την Ελλάδα σ΄ αυτό το θλιβερό σημερινό - και δημοκρατικό
- κατάντημα.
Τους βλέπαμε όλους αυτούς τους δημοκράτες εδώ και σαράντα χρόνια να
φωνασκούν εικονικά στη Βουλή, όταν η αντιπολίτευση έπρεπε να παίξει το
ρόλο της και οι δρόμοι να κλείσουν για μια ακόμη απεργία - εργασιακά
δικαιώματα γαρ - προκειμένου να μας δώσει το καλό παράδειγμα της
πολιτισμένης διαφωνίας. Και όταν η αυλαία έπεφτε, οι
"ξεκατινιαζόμενοι" έπιναν μαζί τον καφέ στα στέκια του Κολωνακίου. Οι
άλλοι, ο ένδοξος και περήφανος λαός, έκοβε την Ελλάδα στα δυο, οι
"σταμουλοκολλάδες" ξεβράκωναν στους δρόμους όποιους διαφωνούσαν με τις
κινητοποιήσεις τους, οι μαθητές έκαναν καταλήψεις, οι βενζινάδες
κρέμαγαν τις μάνικες, τα ευπαθή προϊόντα σάπιζαν στις νταλίκες, και
οι πιο θερμόαιμοι έκαιγαν την Αθήνα ή την Ελλάδα ολόκληρη. Παραλείπω
όσα ευγενή και πολιτισμένα γίνονταν στα Πανεπιστήμια.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά και αμέτρητα άλλα, ήταν προϊόντα "χρυσαυγίτικα" ή
άλλων παρεμφερών φασιστικών - καλύτερα χουντικών ή ακόμη και
ναζιστικών - σχηματισμών, που τώρα "ξεκατινιάζονται" στα τηλεοπτικά
πάνελ. Πάντως, γεγονός είναι ένα : Ότι όλα αυτά τα χρόνια των μαζικών
λαϊκών "αγώνων δρόμου" η κυρίαρχη συνθηματολογία, όπως άλλωστε
διαπιστώνεται ακόμη και σήμερα στους ρυπαρούς τοίχους των Αθηνών, ήταν
αριστεράς κοπής. Οι τοίχοι έγιναν ο ευπρεπής σάκος του μποξ, και ο
πολιτισμένος αντιφασισμός της Βουλής συναγωνίζεται τον ρυπαρό και
χυδαίο της νύχτας, για μια δημοκρατία που "τόση δεν είχαμε ακόμη και
επί Χούντας", όπως έγραψε ένας αφελής αφισοκολλητής-συνθηματολόγος της
νύχτας. Αφελής, διότι προφανώς επί Χούντας μαθαίναμε την ιστορία μας
από τις μουτζούρες των τοίχων. Όποιος ήθελε, επί Χούντας, έγραφε και
κολλούσε τα ευρήματα των αγωνιστικών του επιδόσεων!
Αυτά που σήμερα βλέπουμε στα τηλεοπτικά πάνελ, τα βλέπαμε στους
τοίχους των μεταπολιτευτικών