ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Πριν από λίγο καιρό και σχεδόν από τύχη, παρακολούθησα ένα ντοκυμαντέρ που είχε να κάνει με την πτώση του ....
Βυζαντίου. Πρόκειται για μια ρωσσική παραγωγή όπου την αφήγηση κάνει ένας ρώσσος αρχιμανδρίτης. Πέρα από την προφανή θρησκευτική προσέγγιση που επιχειρείται στο ντοκιμαντέρ αυτό, η οποία άλλους αφορά και άλλους όχι, την προσοχή μου τράβηξε η αναφορά σε κάποια συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία, τα οποία έκρινα ενδιαφέροντα..
Επί του προκειμένου, γίνεται λόγος για τη ψυχολογία των ανθρώπων του Βυζαντίου, που ανήμποροι έβλεπαν μέρα με την ημέρα την πατρίδα του να κατηφορίζει, να “μικραίνει”, να γίνεται εύκολη λεία σε αυτούς που την επιβουλεύονται, δίχως να υπάρχει κάποια δυνατότητα αποφυγής. Γίνεται λόγος για ένα λαό ταπεινωμένο από την απόφαση των ηγετών του να θυσιάσουν ανώτερα ιδανικά προς πρόσκαιρη ικανοποίηση υλικών οφελών Για ένα λαό προδομένο, που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους ηγέτες αυτούς Για ένα λαό που τη δίψα για ζωή και δημιουργία, την αποφασιστικότητα, την έχουν αντικαταστήσει με γενικευμένη απάθεια και απέραντη κόπωση Για ένα λαό στα γόνατα, με σκυμμένο το κεφάλι, που μοιάζει σα να μη θέλει να υπάρχει, σα να μη βρίσκει το λόγο για κάτι τέτοιο..
Παραλληλίζεται λοιπόν αυτή η γενικευμένη ψυχολογία με την αντίστοιχη μιας άλλης ιστορικής στιγμής των Ελλήνων, τους πρώτους μετά Χριστό αιώνες η οποία έχει οριστεί ως “ενδογενής ψύχωση του 2ου και 3ου αιώνα”. Κατά την περίοδο αυτή, είχε σημειωθεί γενικευμένη απαισιοδοξία του λαού, αυξημένες αυτοκτονίες, κάθετη πτώση των γεννήσεων, και όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα μια δεινή δημογραφική κρίση...Σαν πάλι οι άνθρωποι να είχαν απωλέσει το νόημα της ύπαρξης, αναλωμένοι από την κυνικότητα και τις έριδες...

Σας θυμίζουν και σας κάτι όλα αυτά, έτσι δεν είναι;

Δεν μπορούσα ούτε εγώ να αποφύγω τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτές τις ιστορικές μαρτυρίες και στην τρέχουσα πραγματικότητα, αυτό που ο καθένας βιώνει καθημερινά στον τόπο αυτό
Τελικά ζούμε το τέλος μιας εποχής, το οποίο σηματοδοτείται από τούτη την κρίση, όχι;
Μπορούμε να αποτρέψουμε αυτό που μας πλησιάζει με όλο και μεγαλύτερες δρασκελιές;
Θα επιτρέψουμε την απελπισία και το φόβο τελικά να νικήσει τη βούληση αυτού του λαού;
Θα καθίσουμε αναπαυτικότερα, ουδετεροποιημένοι, μουδιασμένοι και ικανοποιημένοι με όλο και λιγότερα, μέχρι να μας τελειώσουν και εμάς, έναν προς έναν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
Ή τελικά, έστω και τώρα, θα αντιδράσουμε και θα πάρουμε τη μοίρα μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας σα λαός στα χέρια μας;

Αναγνωστης