Όχι στο Μεσοπρόθεσμο και στον Εφαρμοστικό Νόμο!

Το κυβερνητικό τέρας απέκτησε δύο κεφαλές: του Παπανδρέου και του Βενιζέλου. Ενδυναμώνοντας την εικόνα της αποκρουστικής όψης του, που συγκεράζεται άψογα με τις πρακτικές του. Οι οποίες εξακολουθούν να στοχεύουν στη μετατροπή της Ελλάδας σε ερειπιώνα.
Η αναντίλεκτη αλήθεια είναι ότι το Μνημόνιο 1 απέτυχε παταγωδώς. Πλέον, κανένας – «διαπρεπής» (ή απρεπής): πολιτικός, ή δημοσιογράφος, ή διανοούμενος, ή επιστήμονας των οικονομικών δεν μπορεί να....
πείσει και να εγγυηθεί για την επιτυχία όσων άλλων ληστρικών Μνημονίων κι αν ακολουθήσουν. Αφού η βασική «συνταγή» είναι τελείως λάθος.

Οι «επικίνδυνες φράσεις» (Μνημόνιο ή χάος κ.τ.ό.) που τείνουν να εμφανίζονται πάντα, για να εκβιάσουν τις καταστάσεις, πριν την ψήφιση των νόμων που εξυπηρετούν τους στόχους του Μνημονίου, είναι μπλόφες εκ του πονηρού. Και αποκαλύπτουν την αγωνία των «εταίρων» για τα πολιτικά λάθη που διέπραξαν, κατά της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Συνεπώς, δεν έχει νόημα να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο και ο Εφαρμοστικός Νόμος: που αμφότερα ανανεώνουν την υπόσχεση προς την Τρόικα για την περαιτέρω φτωχοποίηση των απλών πολιτών (που δεν ευθύνονται για την κρίση) και το ξεπούλημα των πιο παραγωγικών οργανισμών του ελληνικού δημοσίου.

Θα πρέπει να εξευρεθεί εναλλακτική – ρεαλιστική και πιο δίκαιη λύση για τη διάσωση της ευρωπαϊκής (σημ.: όχι της ελληνικής) οικονομίας. Διότι αν η Ελλάδα πτωχεύσει, θα πτωχεύσει στο νέο επίσημο νόμισμά της που είναι το Ευρώ. Σε αυτό το νόμισμα την βρήκε η «κρίση», σε αυτό είναι σωστό να πτωχεύσει. Με όλες τις συνέπειες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους «εταίρους» της, που με την πρώτη δυσκολία απεμπόλησαν την αλληλεγγύη χάριν των εθνικιστικών συμφερόντων τους.

Άπραγες και Εχθροπαθείς «εταίροι»
Το μνημόνιο απέτυχε διότι συνετάχθη με όρους και συνθήκες άδικες, εξωπραγματικές, νομικά απαράδεκτες και προσβλητικές για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η Ελλάδα.

Η εκτυφλωτική βουλιμία των εχθροπαθών «εταίρων» συνετέλεσε στη δημιουργία Δανειακής Συμβάσεως που οι απαιτήσεις της, καθώς και ο εκβιαστικός τρόπος αποδοχής αυτών, προδίδουν την ανεντιμότητα και την αρπακτικότητα των δανειστών.

Το Μνημόνιο δεν έπρεπε να γίνει αποδεκτό από την αρχή. Αφού, οι χρηματοδότες απροκάλυπτα έθεσαν όρους που αποσκοπούσαν και αποσκοπούν: (α) στην ολοκληρωτική κατάσχεση του πλούτου της χώρας, (β) τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων πολιτών και (γ) την τελική πτώχευση της Ελλάδας. Δεδομένου ότι δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που η σκοπιμότητα ενός αδίστακτου δανειστή, μπορεί να εξωθήσει τον δανειζόμενο σε μη εκπλήρωση των προβλεπόμενων προθεσμιών. Θέτοντάς του ανέφικτους ή αντικρουόμενους στόχους, προκειμένου να ιδιοποιηθεί τον πραγματικό πλούτο αυτού.

Ιστορικά, παρόμοια προσπάθεια υποδούλωσης της χώρας έγινε από τις δυνάμεις του Άξονα (βλ. Unternehmen Marita) κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ευτυχώς, ανεπιτυχώς. Καθώς η τότε κυβέρνηση απέρριψε τα τελεσίγραφα των φασιστών