Νοσοκομείο Λαμίας: Πείτε μας ότι δεν είναι αλήθεια...

-Δεν πιστεύαμε αυτά που ακούγαμε...

Σκαλίζοντας το αρχείο μας είδαμε ότι έκλεισε ένας χρόνος από την έλευση των νέων Διοικητών στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, Βασίλη Αγγουρά και Βαγγέλη Ξαρχά. Σκεφτήκαμε λοιπόν να ρωτήσουμε τι στο καλό έχουν κάνει αυτοί οι δυο εκεί πάνω… Αυτά που μάθαμε μας αφήσανε άφωνους!
Η έλευση των νέων διοικητών συνέπεσε με την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο με την περίφημη Τρόϊκα. Έτσι, πριν καλά καλά καταλάβουν τι γίνεται, οι Διοικητές έπρεπε να.....
ακολουθήσουν μια πολιτική περιστολής των δαπανών και άλλων ενεργειών που επέβαλε το Υπουργείο. Κλήθηκαν μάλιστα εκών άκον να υπογράψουν και αυτοί «Μνημόνιο» με το Υπουργείο μαζί με καμιά σαρανταριά άλλα πρωτοπόρα νοσοκομεία της χώρας, γνωρίζοντας πως αν αποτύγχαναν, μαζί με το 2010 θα αποχαιρετούσαν και τις θέσεις τους!
Το «νοσοκομειακό Μνημόνιο» θα έπρεπε να το υλοποιήσουν μέχρι τις 31/12, ως ιδρύματα πιλότοι για τα υπόλοιπα νοσοκομεία της χώρας, έτσι ώστε όλοι μαζί πια να παρουσιάσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στην Τροϊκα στις 31/3, την Ημέρα Κρίσης που έχει θέσει και ο ίδιος ο Υπουργός Υγείας για τον εαυτό του…

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουν ήταν να δημοσιεύσουν ως τις 31/12 τον ισολογισμό του νοσοκομείου για το 2009 και ταυτόχρονα να παρουσιάσουν απολογισμό του 2010, καθώς η Τρόϊκα απαιτεί να γνωρίζει τα οικονομικά των νοσοκομείων. Για να πετύχουν μάλιστα ικανοποιητικό έλεγχο φώναξαν ορκωτούς λογιστές.

Τι βρήκαν όμως;
Βρήκαν ένα νοσοκομείο που όχι μόνο δεν είχε «κλείσει» τη χρήση του 2009, αλλά ούτε εκείνες του 2008, του 2007, του 2006, του 2005!! Τρελάθηκαν οι άνθρωποι… Είπαν στους ορκωτούς, «παιδιά εδώ χανόμαστε, κάντε ότι μπορείτε». Αυτοί αποκριθήκαν, «εντάξει, ας ξεκινήσουμε με το 2005, δώστε μας ένα χώρο και φέρτε τα τιμολόγια του έτους να τα ελέγξουμε». Τους έφεραν μια κούτα τιμολόγια, και οι ορκωτοί σκέφτηκαν ότι «εντάξει, θα τα καταφέρουμε δεν είναι πολλά». Την άλλη μέρα όμως άνοιξαν το γραφείο και το βρήκαν γεμάτο κούτες τιμολόγια! Μόνο που δεν πετούσαν στον αέρα… Τους κόπηκαν τα πόδια, αλλά η δουλειά έπρεπε να γίνει. Και τα τιμολόγια συνέχιζαν να έρχονται, από διάφορες μεριές του νοσοκομείου, από τα υπόγεια, τα ισόγεια, τα ανώγεια…
Γιατί συνέβαινε αυτό; Γιατί δεν υπήρχε κεντρική διαχείριση. Το κάθε τμήμα παρήγγειλε μόνο του, στόκαρε μόνο του, κατανάλωνε μόνο του και πολλές φορές ξέχναγε τα τιμολόγια σε κάποιο συρτάρι ή σε κάποιο δωμάτιο! Βρέθηκαν ακόμα και απλήρωτα τιμολόγια από το 2002!

Γιατί ένα ακόμα πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι Διοικητές ήταν ότι δεν υπήρχε αποθήκη! Δηλαδή υπήρχε ένας χώρος που ονομαζόταν «Κεντρική Αποθήκη», με κομπιούτερ και αποθηκάριους αλλά… δεν είχε «Κεντρική Είσοδο»!!! Αν έκανε κάποιος δηλαδή το λάθος και κατέβαινε με το ασανσέρ σ’ ένα από τα υπόγεια του νοσοκομείου, θα βρισκόταν σ’ ένα τεράστιο χώρο με παλέτες, στις οποίες επάνω υπήρχαν ανοιχτές κούτες από τις οποίες μπορούσε να πάρει χαρτί για τον εκτυπωτή του, γάζες για τα τραύματα των παιδιών,