Να στεγνώσουν τα λαρύγγια μας…

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

19 Μαΐου σήμερα. Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που νιώθουμε πιο ασήκωτο το βάρος της στους ώμους μας. Η πρώτη χρονιά που συνειδητοποιούμε πως ζούμε ξανά μια βαριά εθνική ήττα. Άλλη μια απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Πέρσι, δεν είχαμε προλάβει να το πολυκαταλάβουμε. Πολύ φρέσκο το μνημόνιο, πολύ «ασφαλές» το «καταφύγιο», ετοιμαζόμασταν να υποδεχθούμε και τον Ερντογάν με πολυπληθή συνοδεία…

Θυμάστε; 21 Μαΐου μας είχε κουβαληθεί – πάλι καλά που δεν έκανε απόβαση σαν τον Μουσταφά Κεμάλ δυο μέρες νωρίτερα να συμπέσει με την (λέμε τώρα) δική τους 19η Μαΐου, που την....
ονόμασαν... Γιορτή της Νεολαίας, αλλά βέβαια σε ανάμνηση της απόβασης του σφαγέα μας στη Σαμψούντα!

Φέτος, όμως; Πώς νιώθουμε φέτος; Είναι πιο έντονες οι μνήμες, οι διηγήσεις, οι οιμωγές, οι ολοφυρμοί, όλα αυτά που ακούγαμε από τα μικράτα μας, αλήθειες ανακατεμένες με θρύλους, που κι’ αυτοί ήσαν αλήθειες;

«Εχάθεν ο Πόντος, εσβέστεν από τον χάρτην», έλεγε η γιαγιά μου κάθε φορά που τη ρωτούσα «τι υπάρχει τώρα εκεί, γιαγιά;».

Μέχρι την ώρα που άφησε την τελευταία της πνοή, σε βαθιά γεράματα και αφού επί δεκαετίες είχε φροντίσει να τυραννήσει τον εαυτό της με τους πιο απίθανους τρόπους, η γιαγιά πίστευε πως ο Κεμάλ και ο θηριώδης Τοπάλ Οσμάν δεν εξόντωσαν και δεν εκτόπισαν μόνο τους ανθρώπους.

Πίστευε πως κατάφεραν να εξαφανίσουν ολόκληρο τον Πόντο, με τα παρχάρια και τις ομορφιές του. Και πως εκεί που κάποτε υπήρχε η γη που αγάπησε, τώρα ένα στοιχειωμένο ποτάμι, με τα νερά κοκκινισμένα από το αίμα κυλούσε τα αποτρόπαια νερά του.

Αυτά τα βιώματα, αυτό το «απαγορευμένο» για το σπίτι μας θέμα, με εμπόδισε για πολλά χρόνια να ζητήσω να μάθω όσα η γιαγιά δεν έλεγε, με τον παππού να πέφτει συνεχώς θύμα μιας ιδιότυπης λογοκρισίας.

Όταν εκείνη πήγε να συναντήσει τους αγαπημένους της νεκρούς – διψήφιος αριθμός – απελευθερώθηκα. Και βάλθηκα να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο διαβάζοντας. Και μιλώντας για την Γενοκτονία, γι’ αυτό το έγκλημα της συστηματικής εκκαθάρισης, που σε τίποτε δεν διαφέρει από την Τελική Λύση των Ναζί, αλλά παρά ταύτα δεν αναγνωρίστηκε ποτέ διεθνώς.

Κι’ ας υπάρχουν όλα τα πειστήρια. Όπως το δεκατετράτομο μνημειώδες έργο του καθηγητή Κώστα Φωτιάδη, που εκδόθηκε από την Βουλή των Ελλήνων και περιλαμβάνει όλες τις αποδείξεις για τους 353.000 νεκρούς, θύματα μιας πρωτοφανούς θηριωδίας.

Χάρη σε ερευνητές όπως ο Φωτιάδης, ο Αγτζίδης, ο καθηγητής Ενεπεκίδης και άλλοι, μπορούμε σήμερα να αποδείξουμε την Εθνοκάθαρση. Τη σφαγή των γυναικόπαιδων στη Χάβζα. Τις σφαγές της Μερζιφούντας. Την καταστροφή της Σάντας. Τον απαγχονισμό της ηγεσίας του Ποντιακού Ελληνισμού στην Πλατεία της Αμάσειας. Τις λεηλασίες, τους εμπρησμούς, τις εκτελέσεις στην Αμισό και στην Πάφρα. Την τρομοκρατική δράση των συμμοριών και των τσετών. Τα τάγματα εργασίας και τις εξοντωτικές πορείες στα βάθη της Ανατολίας. Τ