Μουρίνιο: Αυτός ο "απερίγραπτος" Βοναπάρτης της μπάλας

Νιώθω την -περίεργη και σαδιστική- ανάγκη να υπερασπιστώ τον Μουρίνιο, κόντρα στο ρεύμα των ημερών και τον επερχόμενο διασυρμό του στη Βαρκελώνη την Τρίτη.
Τον τύπο τον μίσησα τον Μάρτιο του 2003 όταν στο Οπόρτο, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα Πόρτο-Παναθηναϊκού και με το τελικό σκορ διαμορφωμένο στο 0-1, άρα σαφές προβάδισμα των «πράσινων» για πρόκριση στον ημιτελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ εκείνης της χρονιάς, ο απερίγραπτος(;) αυτός ποδοσφαιράνθρωπος γύρισε στον Μαρκαριάν και του είπε χαιρέκακα: «μην χαίρεσαι. Υπάρχει και.....
επαναληπτικός στην Αθήνα». Η εξέλιξη φυσικά τον δικαίωσε…
Τον σιχάθηκα τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν στην συνέντευξη Τύπου πριν από τον αγώνα Παναθηναϊκού-Ιντερ για την πρώτη αγωνιστική του Champions League εκείνης της περιόδου, ο αθεόφοβος παρουσιάστηκε φορώντας σαγιονάρες και κάλτσες, σε μια εμφανή προσπάθεια υποτίμησης του αντιπάλου, των ελλήνων δημοσιογράφων και κατ’ επέκταση του προϊόντος που αυτάρεσκα, εμείς εδώ ονομάζουμε «ποδόσφαιρο».
Μέχρι εδώ, όμως, τα αρνητικά μου συναισθήματα για τον Special one, όπως είναι το παρατσούκλι που ο ίδιος λανσάρισε μέσω των προσβάσεων του στον Τύπο και τα ΜΜΕ.
Ο «απερίγραπτος» κόουτς, μου είναι ταυτόχρονα και συμπαθής γιατί είναι πολεμιστής. Ενας αυθεντικός «στρατηγός», που ξέρει πότε να είναι αυστηρός με τους «πολεμιστές» του και πότε να τους επιβραβεύει. Ενας πραγματικός Βοναπάρτης της μπάλας…
Ποιος είπε ότι ακόμα και οι καλύτεροι στρατηγοί δεν χάνουν μάχες, ή πολέμους και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο;
Ας μην γινόμαστε αστείοι… Μάχη είναι το κάθε ματς, πόλεμοι με πολλά μέτωπα είναι η κάθε διοργάνωση, σε Εθνικό και διεθνές επίπεδο, κι ας λέει η UEFA ότι θέλει περί του αντιθέτου…
Μου είναι συμπαθής διότι για την, γεμάτη αυθεντίες της μπάλας, «αριστοκρατία» του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο εν λόγω κύριος δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν παρείσακτο πρώην μεταφραστή, που δεν έχει καμία θέση ανάμεσά τους. Ενας «αλεξιπτωτιστής» που εκμεταλλεύτηκε την γενναιοδωρία της θεάς τύχης, αλλά φυσικά «ξεχνούν» ότι ο συγκεκριμένος δούλεψε όσο λίγοι πάνω στις αδυναμίες του και έγινε αυτό που είναι σήμερα. Ενας ποδοσφαιράνθρωπος που αγαπάμε να μισούμε. Ολοι μας…
Κάποτε στην πρώτη του χρονιά στην Ιντερ, κάποιοι εκ των ακριβοπληρωμένων αστέρων της ομάδας, του διαμαρτυρήθηκαν για τις πολύ πρωινές και δυνατές, έως άγριες προπονήσεις. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική. «Εμείς εδώ, δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για κούραση, διότι εισπράττουμε εκατομμύρια για να κάνουμε το κέφι μας. Αυτά να πάτε να τα πείτε, στις χιλιάδες των ανθρώπων που ξυπνάνε από τα άγρια χαράματα για να δουλέψουν σε σκαλωσιές και φάμπρικες για 700 άντε 1.000 με 1.200 ευρώ και είναι αυτοί που μας θρέφουν. Τέρμα η κουβέντα εδώ» τους είπε και αγρίεψε ακόμα περισσότερο τις προπονήσεις για περίπου έναν μήνα. Δεν εξαίρεσε, όπως θα καταλάβατε, ούτε τον εαυτό του από αυτή τη διαπίστωση. Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή του δεν βρίσκετε; Και φυσικά να σας υπενθυμίσω ότι πέρυσι κατά την αποχώρησ