Μνημόσυνο στον Σάντα: Να τους ρεζιλέψουμε μέχρι να πέσουν τα spread

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Και ξαφνικά, εκεί που το Έθνος σέρνει το βήμα του πάνω σε ερείπια, με την ψυχή πλημμυρισμένη από αισθήματα οργής και το μυαλό καρφωμένο σε εγκλήματα χωρίς τιμωρία, συμβαίνει κάτι.
Κοντοστέκεται το Έθνος για μια στιγμή, σηκώνει το κεφάλι από τον βούρκο. Ανακαλύπτει, για λίγο, πόσο κοντή είναι η μνήμη του. Πόσο ξεχάστηκε στις θλιβερές περιπλανήσεις του σε δρόμους που δεν του άξιζαν, σε λουστραρισμένα ψέματα και....
ανοίκειες επιθυμίες.

Α, ναι, λέει το παραζαλισμένο Έθνος. Συνέβη κι’ αυτό. Αλλά ήταν πριν από πολλά – πολλά χρόνια. Για πότε πέρασαν κιόλας εβδομήντα ολάκερα χρόνια; Και, κυρίως, πώς πέρασαν εβδομήντα ολόκληρα χρόνια;

Μια τέτοια στιγμή, μια στιγμή μονάχα, ήταν και εκείνη που στ’ αυτιά του Έθνους έφθασε το άγγελμα του θανάτου του Απόστολου (Λάκη) Σάντα. Έφτασε μαζί με την σπασμένη φωνή του Μανώλη Γλέζου από την τηλεόραση.

Α, ναι, λέει (από μέσα του) το Έθνος. Δεν έχουμε μόνο άκαπνους, που καυγαδίζουν για τις μίζες. Δεν έχουμε μόνο ασυνείδητους που μας έριξαν στου κακού τη σκάλα. Δεν έχουμε μόνο ανίκανους και επαγγελματίες του ψεύδους και της προδοσίας.

Δεν έχουμε μόνο οσφυοκάμπτες και δουλοπρεπείς, που δεν τόλμησαν ποτέ να διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα, γιατί προτίμησαν να διεκδικήσουν τις γερμανικές μίζες.

Δεν έχουμε μόνο αυτούς που προσπαθούν τώρα να κρύψουν τις μίζες και τις λεόντειες συμφωνίες με τις πανίσχυρες γερμανικές εταιρίες (Siemens, Ferrostaal, HDW, MAN), μίζες που στάζουν αίμα – το αίμα των προγόνων που αγωνίστηκαν, πολέμησαν στα βουνά, σφαγιάστηκαν στις μαρτυρικές μας πόλεις, μαρτύρησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανεβοκατέβηκαν φορτωμένοι κοτρώνες τις ακανόνιστες σκάλες του Μαουτχάουζεν.

Δεν έχουμε μόνο τους δοσίλογους, τους φίλους της οικογένειας Χριστοφοράκου, τους μαυραγορίτες που αποτέλεσαν μετά το πολιτικό σύστημα της χώρας, τους συνεργάτες των Γερμανών που έφθασαν σε ανώτατα αξιώματα.

Δεν έχουμε μόνο αυτούς που έντρομοι και άβουλοι παρακολουθούν τα spread (έναντι των γερμανικών, βεβαίως bunds) να εκτοξεύονται.

Δεν έχουμε μόνο αυτούς που εκλιπαρούν τους απογόνους των σφαγέων μας (εκ δυσμών και εξ ανατολών) για ένα ακόμη αιματοβαμμένο δάνειο, για λίγη ακόμη ελληνοτουρκική φιλία.

Α, ναι, λέει το αυτιασμένο Έθνος. Έχουμε και τους άλλους. Κάθε χρόνο που περνά, ο κατάλογος μικραίνει. Φτωχαίνει το Έθνος, το αληθινό Έθνος, το Έθνος που δεν έχει βρώμικους λογαριασμούς στην Ελβετία.

Φεύγουν ένας-ένας και κονταίνει ο κατάλογος. Ο κατάλογος των 66, που τον Δεκέμβριο του 2009, υπέγραψαν την οργισμένη επιστολή προς τον Γερμανό υπουργό των Οικονομικών Σόιμπλε, απαντώντας στις απαξιωτικές για την πατρίδα μας δηλώσεις του.

Α, ναι, λέει τώρα το Έθνος, καθώς παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα ακόμη επεισόδιο περί «νονών» και «παλιανθρώπων». Έχουμε τον Γλέζο και είχαμε τον Σάντα, που εκείνη τη νύχτα της 30ής προς