Με το κράτος ή με τον πολίτη;

Θα είχε πραγματικά ουσία η ευχή «καλή χρονιά», εφόσον συνοδευόταν και με ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας και αντιλήψεων σχετικά με τα διλήμματα που εξ αντικειμένου έχει θέσει η πραγματικότητα. Ή καλύτερα, αν θέλετε, η ποσότητα και το είδος των πληροφοριών πάνω στις οποίες δομήθηκαν τα διλήμματα επί των οποίων καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Εν συνεχεία δε, να αποφασίσουμε επί των ................
διλημμάτων που τίθενται. Με το μνημόνιο ή χωρίς το μνημόνιο; Να μείνουμε στο ευρώ ή να φύγουμε από το ευρώ; Θα καταστραφούμε εφόσον δεν πάρουμε και άλλα μέτρα ή όλα αυτά είναι μάταια γιατί έτσι κι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι;

Ερωτήματα διλημματικού χαρακτήρα τα οποία έχουν μορφή τελεσιγράφων εξ αιτίας μιας εμμονής που στον κεντρικό πυρήνα της σκέψης της βρίσκεται το κράτος ως θρησκεία. Η πίστη σ’ αυτό υποχρεώνει σε θυσίες, σε «τάματα» και σε «λιτανείες», αφού μας «κατασκεύασαν» με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρούμε ότι από τη δική του διάσωση εξαρτάται η σωτηρία της ψυχής μας. Θα ήταν όμως εντελώς διαφορετικά τα πράγματα αν στη θέση του κράτους- «θρησκεία», υπήρχε ο άνθρωπος- άτομο. Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του συγκεκριμένου και όχι του αφηρημένου. Αλλά κάτι τέτοιο θα οδηγούσε εκεί που τα συστήματα εξουσίας δεν θέλουν να φθάσουμε. Στην απεξάρτηση του πολίτη από το κράτος και τις «λατρευτικές» του ιδιότητες.

Να λοιπόν που το «τέλος του κόσμου»- σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση των κειμένων των Μάγια- μπορεί να περιμένει ώστε η απενοχοποίηση της ελευθερίας να μας αφυπνίσει και να εξεγερθούμε φέρνοντας πιο κοντά το «τέλος του κράτους». Όχι του κράτους με τις δομές που χρειάζεται μια κοινωνία προκειμένου να διατηρήσει τη συνοχή της και τον κοινωνικό του ρόλο, αλλά του συστήματος που χρησιμοποιεί το κράτος σε βάρος της δημιουργικότητας του ατόμου, της ελευθερίας του, αλλά και των επιλογών του. Του κράτους που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα και καταπνίγει κάθε έκφραση νεωτερισμού σε όλα τα επίπεδα. Του κράτους εισπράκτορα φόρων που δεν επιστρέφουν ανταποδοτικά στη κοινωνία, ώστε να ενισχυθεί η έρευνα, να αναβαθμισθούν όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης και να γίνει ανταγωνιστικότερη η οικονομία.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια φιλελεύθερη επανάσταση που θα αποκαταστήσει τη σχέση της ελευθερίας του ατόμου με εκείνη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Γιατί μόνο ελεύθεροι και υπερήφανοι πολίτες που κερδίζουν αναλαμβάνοντας ρίσκα, μπορούν να διασφαλίσουν ένα δίχτυ προστασίας για τους αδύναμους και τις ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας. Ασφαλώς και χρειαζόμαστε κράτος. Αλλά το κράτος που χρειαζόμαστε πρέπει να έχει το ρόλο «στρατηγείου» το οποίο θα χαράζει τις κατευθύνσεις και οι δράσεις του θα περιορίζονται αποκλειστικά στη τήρηση των κανόνων και τη διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης των πολιτών.

Πιστεύω ειλικρινά στον κοσμοπολίτη και δημιουργικό Έλληνα, που όποτε αποφάσισε να ξεβολευτεί και να διακινδυνεύσει, βγήκε νικητής διαχέοντας το προσωπικό του όφελος σε όλη τη κοινωνία. Η ονοματολογία δρόμων και κτιρίων, αποδεικνύ