ΛΥΠΑΜΑΙ

Σήμερα μου ήρθε ο λογαριασμός του νερού.

Ήταν αυξημένος κατά 30€ από τον προηγούμενο χωρίς να έχω μεγάλη διαφορά στην κατανάλωση.

Η αύξηση αφορούσε χρεώσεις όπως συντήρηση δικτύου, ειδικά τέλη και άλλες εφευρέσεις αφαίμαξης του πορτοφολιού μας.

Αυτό δηλαδή δεν είναι ένα........
νέο χαράτσι?

Και ερωτώ:

Που θα πάει αυτό?

Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε όλα αυτά τα χαράτσια?

Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε όλους αυτούς τους δυνάστες της ζωής μας, να μας στερούν το χαμόγελο?

Περπατώ στους δρόμους και βλέπω αφηρημένα πρόσωπα.
Πρόσωπα χωρίς διάθεση και χωρίς έκφραση.

Τι μας έχουν κάνει πιά και δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε?

Τι μας έκαναν και δεν βρίσκουμε το θάρρος να αντισταθούμε σε αυτήν την απίστευτα βίαια επίθεση που δεχόμαστε?

Αν μου έλεγε κάποιος πρίν από μόλις 2 χρόνια ότι θα μας επέβαλλαν τόσο σκληρούς φόρους και χαράτσια, ότι θα μας
ανάγκαζαν να πεινάσουμε και ότι ότι κανένας δεν θα αντιδρούσε, τότε θα γελούσα με την καρδιά μου.

Σήμερα όμως αυτό που θα με έκανε να γελούσα τότε, είναι μια σκληρή, ανυπόφορη πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που με τρομάζει πολύ.

Δεν θέλω να βλέπω τους Έλληνες σε αυτήν την άθλια κατάσταση.

Δεν θέλω να βλέπω το έθνος που γέννησε την τέχνη και τον πολιτισμό να υποφέρει.

Αλλά τελικά ίσως πρέπει να το πάρω απόφαση.

Τίποτα σήμερα δεν πρόκειται να σηκώσει τον νεοέλληνα απο τον καναπέ του.

Ούτε η πείνα, ούτε η εξαθλίωση, ούτε η σκληρή φορολογία, ούτε κάν η στέρηση της οικογενειακής του γαλήνης.

Λυπάμαι για όλους μας.

Λυπάμαι που είμαστε όλοι μας κατώτεροι των περιστάσεων.

Λυπάμαι που αφήσαμε να μας κλέψουν τα ονειρά μας.

Καληνύχτα μας...

Kostantinos Tzorbas