Λίγες Σκέψεις... Απαιτώντας, όχι επαιτώντας...

...είχα ξαναγράψει κάποιες σκέψεις για λέξεις που χάνουν σιγά-σιγά την αξία τους, ίσως και να χάνονται από το λεξιλόγιο μας! Με όσα βλέπω, ζω και αντιλαμβάνομαι σιγά-σιγά χάνονται όλο και περισσότερες λέξεις καθημερινά πολύ έντεχνα από κάποιους...

...πράγματι, ας μιλήσουμε για τη λέξη "απαιτώ"! Δεν είναι φοβερή λέξη? Πόσο συχνά απαιτούμε στη ....
καθημερινή μας ζωή? Μάλλον πότε απαιτήσαμε κάτι τελευταία φορά? Δεν είναι αστείο? Αν ψάξουμε λίγο μέσα μας, θα δούμε πως έχουμε καιρό να απαιτήσουμε κάτι άμεσα, ίσως έμμεσα και πάλι εκεί που μας έπαιρνε και με συνθήκες ευνοϊκές κοιτώντας να έχουμε ούριο άνεμο. Το άσχημο είναι πως κάθε ημέρα αν προσέξουμε, μιλάμε όλο και πιο σιγά, πιο φοβισμένα, αλλά και πιο νευρικά... Τη λέξη "απαιτώ" την αντικαθιστούμε καθημερινά με τη λέξη "επαιτώ"! Επαιτούμε για τα βασικά αγαθά, για λίγο ενδιαφέρον, για λίγη στοργή, αγάπη, να δείξουμε πως είμαστε εδώ, ενώ στη πράξη αργοπεθαίνει το "εγώ" μας! Πόσο συχνά σκεφτόμαστε πως εμείς ορίζουμε καταστάσεις στη καθημερινή ζωή μας? Πόσο συχνά βάζουμε τη "λεπτή κόκκινη γραμμή" που ορίζουμε στον άλλο μέχρι πού μπορεί να φτάσει, που ορίζει τα δικαιώματά μας? Πόσο πολύ επαιτούμε για αυτονόητα πράγματα, όπως πχ τροφή, στέγη, αγάπη, σεβασμό και τί πραγματικά λαμβάνουμε; Δεν είναι γελοίο το ότι σκύβουμε το κεφάλι συνεχώς και όπου βρούμε μπόσικο τον/την σύντροφό μας ξεσπάμε εκεί ή στα παιδιά μας? Όπως έλεγε και ο Παπακωνσταντίνου σε ένα στοίχο του: "ρε πού τη βρήκα τόση λεβεντιά"...
...προσέξτε λίγο! Οι πολλοί αυτοί νόμοι βγήκαν ώστε να ορίζουν άλλοι τη ζωή μας! Μετά ξεκάθαρα μας είπαν το απίστευτο ρητό: "Νόμος σκληρός αλλά Νόμος" και εμείς αποδεχτήκαμε και αυτή τη νέα κατάσταση μας. Στη πράξη να μη ζητάμε εμείς το δίκιο μας, αλλά να μας το ορίζουν άλλοι! Με τόσους νόμους χάνεται η ηθική, γιατί υπάρχει νόμος που συνήθως είναι σκληρός και ενεργοποιείται όταν πρέπει και "τυχαία" υπάρχουν όσοι νόμοι χρειάζεται ώστε ανά περίπτωση να θεωρούμαστε παράνομοι ΟΛΟΙ μας! Ακόμα χειρότερα όμως, υπάρχουν νόμοι που δεν οφείλουν όλοι να υπακούσουν, βλέπε βουλευτική ασυλία! Αστείο, αλλά στη πράξη οι ίδιοι οι νόμοι δεν βγήκαν για να ορίσουν τη δική μας γραμμή, αλλά για διαφυλάξουν αυτούς που τους βγάζουν! Ενώ εμείς για να βρούμε το δίκιο μας να μη χρειαστεί να σκεφτούμε εμείς τί να κάνουμε, να αφήσουμε να σκεφτεί άλλος, σοφότερος και πιο νομογνώστης! Απίστευτο, αλλά έτσι σταματάμε να απαιτούμε γιατί υπάρχει νόμος...
...πράγματι, αν απαιτούσαμε να μάθουμε ποιός φταίει για τα σκάνδαλα που κέρδισαν κάποιοι πολλά χρήματα και αξιώματα, που άλλοι έγιναν επαίτες πόσο θα είχε αλλάξει η σημερινή Ελλάδα? Αν απαιτούσαμε να μάθουμε ποιος φταίει για τα ταμεία της Χώρας μας και να τιμωρηθεί? Αν απαιτούσαμε να μάθουμε ποιος φταίει για τους Έλληνες που κάθε ημέρα χάνουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον? Αν απαιτούσαμε να μάθουμε για το ποιός έσπρωξε τόσους συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία ή στη κατάθλιψη? Δεν είναι αστείο που αυτοί που μας φέρνουν στα άκρα νομοθετούν, υπερψηφίζουν και εφαρμόζ