ΚΑΛΟ ΤΑΞΕΙΔΙ ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΧΤΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ.

Ένας μεγάλος κλαριτζής ο Γιάννης Βασιλόπουλος ξεκίνησε για το στερνό του το ταξίδι. Τα βιώματα που έχουμε εμείς οι Αγρινιώτες από το όργανο που λέγεται κλαρίνο, το γνήσιο το γύφτικο κλαρίνο, και μάλιστα στα χέρια τέτοιων βιρτουόζων σαν το Βασιλόπουλο είναι αξεπέραστα. Γιατί έτσι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και το νανούρισμά μας ήταν ο σκοπός του. Μ’ ένα διήγημά μου κερί στη μνήμη του εγώ ανάβω απόψε.

Ε! ΡΕ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΕ.

Άκουγε φέτος το μαρς απ’ το κλαρίνο και δάγκωνε τα χέρια του. Είχε ορκιστεί να μην....
ξαναπατήσει στο Πανηγύρι. Πανάθεμα, πώς το καταντήσανε. Ποιός; Αυτός που ο χορός ήταν η ζωή του, που τον είχε στο αίμα του από τα γεννοφάσκια του.

Κι όσο το κλαρίνο του Βασιλόπουλου στρούφιζε με τα τσαλίμια και τα τσακίσματά του το τσάμικο, τόσο πνίγονταν στον ιδρώτα και στην αγωνία. Λίγο ακόμα να μπήξει τις φωνές.

Αντίκρυ του η κυρά τον έβλεπε και τον λυπόταν. Τάπωνε κι αυτή τ' αυτιά της. Και πού να κλείσεις τζαμόπορτα