Η Τραγωδία της Marfin. Εκπομπή- Αφιέρωμα

ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.

Ήταν 5 Μαίου του 2010.
Η Κυβέρνηση έφερνε στη Βουλή το προαποφασισμένο Μνημόνιο της εθνικής μειοδοσίας, της αντιλαικής λαίλαπας, της αντεργατικής και.....
αντιυπαλληλικής καταιγίδας, της καθήλωσης της οικονομίας, της χειροπόδαρης παράδοσης της χώρας μας στα γαμψά νύχια των πολυεθνικών που λυμαίνονται τον πλούτο μας και τον εισπράττουν δεκαετίες τώρα με τη μορφή του Δημοσίου Χρέους.
Το λαικό κίνημα για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας αντέδρασε μαζικά και αποφασισμένα και κατέβηκε σε μια διαδήλωση που όμοιά της δεν ξαναείδαν τα μάτια των Ελλήνων κάτω των 50 ετών σίγουρα.
Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξεγερσιακό.
Οι διαδηλωτές ήταν έτοιμοι για όλα.
Για όλα; Έτσι νόμιζαν.

Κάποιοι φρόντισαν να δοκιμάσουν την αντοχή του λαικού κινήματος.
Και έγινε το μοιραίο.
Το γνωστό "μαύρο μπλοκ" των διαδηλώσεων, ή μάλλον ένα από τα μαύρα μπλοκ (συνήθως είναι 3-4 διάσπαρτα που παίρνει το μάτι μου) άρχισε ως είθισται να πετάει μολότωφ ενάντια στα καταστήματα της Οδού Σταδίου, παραπλεύρως των διαδηλωτών.
Έχω κάθετα αρνητική γνώμη για τον αυτοσκοπό της βίας αυτού του είδους από πλευράς τους, αλλά τελοσπάντων ακόμη κι αυτή η μορφή βίας στις διαδηλώσεις δεν είχε ποτέ ως τώρα απώλειες περαν των υλικών ζημιών, οπότε τελοσπάντων έως ένα σημείο δεν θεωρούνταν δολοφονική.

Κι ενώ αυτή η βία είναι δεδομένη στις διαδηλώσεις, η Μαρφίν αρνήθηκε να κλείσει εκείνες τις ώρες του κινδύνου.
Εξανάγκασε τους υπαλλήλους της, απειλώντας με άμεση απόλυσή τους, να παραμείνουν στο κτίριο και να δουλέψουν, ωσάν η Διοίκηση της Τράπεζας να εκτελούσε ένα συμβόλαιο πείσματος, το οποίο όμως μπορούσε να αποφέρει θάνατο.
Και συναντήθηκαν δύο πλευρών βλακείες, δύο πλευρών εγκλήματα.
Απ τη μία της Διοίκησης της Μαρφίν που άφησε τους εργαζομένους της έρμαια της τυφλής βίας και απ την άλλη ενός κομματιού του αντεξουσιαστικού χώρου, το οποίο εις το όνομα μιας εξέγερσης, χρησιμοποιούν την αλόγιστη βία κατά το δοκούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται και ίσως χωρίς να ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για τον κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής και δευτεροευόντως για τον κίνδυνο κατασυκοφάντησης του αντιδρώντος και διαδηλωτή λαού.
Τα "κατάφερε" λοιπόν πάλι το μαύρο μπλοκ.
Και μάλιστα αυτή τη φορά προκάλεσε μαυρίλα πολύ περισσότερη κι από τη μαυρίλα στις κουκούλες τους.
Τη χειρότερη μαυρίλα όλων: τη μαυρίλα του θανάτου.
Και δη του άδικου θανάτου.

Ομολογώ πως στην είδηση αυτής της δολοφονίας σάστισα και άρχισα να κατηγορώ θεούς και δαίμονες. Δηλαδή το κράτος και τους ασφαλίτες-κουκουλοφόρους.
Η αντίδρασή μου ήταν κατά κάποιο τρόπο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του διαδηλωτή εαυτού μου.
Τώρα πια, ένα χρόνο μετά, άντιμετωπίζοντας με ψυχραιμία τα πράγματα, ρίχνω τη μεγαλύτερη ευθύνη στον αναρχικό χώρο.
Όχι απαραίτητα ως φυσικό αυτουργό της δολοφονίας των τριών στη Μαρφίν, αφού δεν παύω να υποπτ