Η θυσία του ’40 χωρίς ανταπόδοση…

Καθώς τα γεγονότα με χειμαρρώδη ορμή κατακλύζουν την ελληνική κοινωνία και οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας οδηγούν τη χώρα σε νέες περιπέτειες με απρόβλεπτες συνέπειες, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου αναμοχλεύει μνήμες και αναπτύσσει σκέψεις…

Και βλέπω την Ελλάδα του έπους του ’40 σαν ένα γιγάντιο βράχο, που αναζητώντας τη μοναξιά υψώνεται προς τον ουρανό της δόξας, απτόητος από τον....
κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας. Κάτω, στους πρόποδές του, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της ανθρωπότητας που χειμάζεται. Επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές, ξενοδοχείται η αδάμαστη ψυχή του έθνους. Εδώ επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωής και λευτεριάς. Εδώ επάνω, στα τραχιά βουνά του ελληνικού ήθους συνάντησαν και έπληξαν τον επιδρομέα παράδοση αιώνων και ελευθερία γενεών. Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη.

Το σίσυφο λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει το δέος μήπως έμειναν αφύλακτες οι πύλες της οικουμένης και το χρέος να φράξει το δρόμο της φασιστικής ύβρης. Με το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, η Ελλάδα ξαναδίνει στην ανθρωπότητα τον «ιστορικό της ρυθμό» και τη γλυκιά προσδοκία της νίκης. Έτσι, τα ευγενή ιδανικά της ελεύθερης ανθρωπότητας βρίσκουν πάλι την τιμητική του προφυλακή στα αιματοβαμμένα βουνά της Ηπείρου και την Ελλάδα να ιερουργεί στο βωμό της θυσίας. Ολόκληρος ο Ελληνισμός οφείλει να αναπολεί και να βιώνει τις άφθαρτες στιγμές των αγώνων του ’40. Να ανεβαίνει σε εκείνες τις απρόσιτες κορυφές της Πίνδου και να θεάται πίσω όλο το ιστορικό του παρελθόν από τα πανάρχαια βάθη του, το βυζαντινό κλέος του έως τις σύγχρονες – γεμάτες οδύνη και οιμωγή – ώρες του σπαραγμού του. Έτσι βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία, συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις που μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε και οι ίδιοι να μην απολεσθούμε ως λαός.

Η ψυχή της Ελλάδας, μαγεμένη από τα αθάνατα λόγια του αρχαίου σκηνικού: «θνήσκειν μη λέγε τους αγαθούς», ξαναζωντανεύει το πατρογονικό της Ήθος, φτερωμένη από την αχόρταγη πείνα της ελευθερίας αγωνίζεται μέσα στο σκότος της κοσμικής νύχτας και οραματίζεται το γλυκύ έαρ της νίκης. Όλα αυτά δεν τα υπολόγισαν «κείνοι που έπραξαν το κακό», θα πει ο Ελύτης. Τούτο το Ήθος, δηλαδή το πνεύμα της ελληνικής Αρετής με το τριλαμπές του φως: της ελευθερίας, της πατριδολατρίας και της δικαιοσύνης κανοναρχούσε τη μεγάλη εποποιία και συνέθετε την αθάνατη ραψωδία του ’40.

Η Αρετή ως ανδρεία διαποτίζει τη σύνολη ελληνική ιστορία, όχι βέβαια με την έννοια της τυφλής ορμής για πόλεμο, αλλά με την ανθρωπινότερη σημασία του χρέους για άμυνα. Το βαθύτερο οντολογικό νόημα της αρετής στον Πλάτωνα πρέπει να αναζητηθεί στον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής, στη μάχη για δημιουργία, στον πόθο για νίκη. Ο πόθος αυτός πηγάζει από τις πιο μύχιες δυνάμεις του ανθρώπου, από το μυστικό βάθος του όντος, όχι για